Rozdział 17

Spacerowałam dobrą godzinę, a gdy wróciłam do hotelowego pokoju chłopaków już nie było. Ziomek brał prysznic, a Igła leżał na łóżku i czytał jakąś książkę.

- Ooo jest nasza zguba – strzelił uśmiech gdy tylko mnie zobaczył.

- A no jestem, bo w końcu kiedyś trzeba się położyć spać. Gdzie reszta? – spojrzałam na dywan, na którym wcześniej siedziała cała Reprezentacja.

- U siebie też stwierdzili, że pora lulu. Jutro w końcu gramy mecz z Kubą. – odłożył książkę na półce i usiadł na łóżku. – Jesteś na nas nieźle wkurzona prawda? – spojrzał na mnie.

- Ja? Nie… Przestań, nie mam o co…

- Masz, masz –znów zbił we mnie swój wzrok.

- Krzysiu! Nie jestem na was zła, sama się fajnie bawiłam i nieźle się uśmiałam.

- To dlaczego wyszłaś?

- Musiałam oddzwonić do Radka i wytłumaczyć mu pewne rzeczy – uśmiechnęłam się – Kosa i Jarski nieźle go wkręcili, nie ma co – zaśmiałam się.

- Mają to „coś” –poruszał swoimi brewkami.

- Wszyscy macie to „coś”… Chociaż ostatnio coraz częściej zastanawiam się jak to nazwać  „poczucie humoru” czy „wrodzona głupota” – zachichotałam.

-Ożż ty – Igła nie omieszkał rzucić we mnie swoją poduszką.

- A to za co? – skrzywiłam się.

-Za całokształt – zaśmiał się szyderczo.

- A co się tu dzieje? – W tym czasie z łazienki wypadł Ziomek w samych bokserkach.

- Nic, bawimy się – uśmiechnęłam się na niego i zmierzyłam go od góry do dołu – A ty do cholery gdzie masz koszulkę?

- No właśnie nie wiem… Nie widzieliście jej?

- Mówiłam, że gorzej niż dzieci? – westchnęłam i wstałam z łóżka podchodząc do krzesła stojącego pod balkonem. Zdjęłam z niego przewieszoną koszulkę Łukasza i rzuciłam nią w niego – Masz i się ubierz, a nie gołą klata świecisz.

- Czyżby nie podobał ci się mój tors?– pogładził się po klatce piersiowej.

- Widywało się lepsze – odcięłam się. Igła, który pił  w tym czasie sok zakrztusił się ze śmiechu.

- Z nią nie wygrasz – zachichotał do Ziomka.

 - Dobra panowie gasimy światło i idziemy zaraz spać tak?

- No przydałoby się… Ale Lila?

- Słucham Krzysiu?

- Mogę cię o coś zapytać?

- Pytaj – uśmiechnęłam się i usiadłam wygodnie na łóżku, Krzysiek i Ziomek umiejscowili się naprzeciwko mnie.

- Ty grałaś gdzieś kiedyś w siatkówkę prawda? – spojrzał na mnie tym swoim badawczym spojrzeniem. Westchnęłam cicho.

- Skąd taki pomysł? – spojrzałam na niego, ale on nie dawał za wygraną.

- Stąd, że grasz naprawdę super i nie wierzę, że te wszystkie umiejętności nabyłaś na lekcjach wychowania fizycznego w czasach szkolnych, a więc… - ponownie wbił we mnie swoje spojrzenie bazyliszka. To samo uczynił Ziomek, który widocznie także chciał się dowiedzieć czegoś na ten temat.

- To akurat niezbyt przyjemny i ciekawy etap w moim życiu i nie bardzo chciałabym o tym teraz mówić – spojrzałam na nich.

- Ale nam przecież możesz powiedzieć wszystko – powiedział z troską w głosie Łukasz. Westchnęłam i postanowiłam podzielić się z nimi moją historią…

- Miłością do tego sportu zaczęłam pałać w wieku pięciu lat, wtedy to obejrzałam swój pierwszy w życiu mecz. Ciągnęło się to przez całą szkołę podstawową. Pod koniec trzeciej klasy dostałam się do szkolnej drużyny sportowej, zaczęłyśmy odnosić zwycięstwa na różnych zawodach i turniejach. Gdy poszłam do gimnazjum zostałam przyjęta do klubu sportowego. Grałam razem z kadetkami mimo tego, że byłam z nich najmłodsza, ale trener twierdził, że jestem dobra i mam grać. Pod koniec trzeciej klasy gimnazjum przygotowywałyśmy się do turnieju międzynarodowego. Był on dla nas bardzo ważny. Tydzień przed turniejem zasłabłam na treningu i trafiłam do szpitala. Na początku lekarze myśleli, że to z przemęczenia i przeforsowania organizmu, ale po wykonaniu dokładnych badań okazało się, że to przewlekła choroba nerek, połączona z niewydolnością układu krążenia. Razem z tą diagnozą świat nagle mi się zawalił… Spędziłam w szpitalu dwa tygodnie, a dziewczyny przegrały turniej. Po miesiącu kuracji i kolejnych szczegółowych badaniach lekarze powiedzieli, że wszystko się unormowało, ale o ciężkich treningach mogę zapomnieć jeszcze na co najmniej 3 miesiące. Oczywiście nie byłabym sobą gdybym tego nie olała i nie wróciła na halę. W tajemnicy przed bratem i mamą. Trener i dziewczyny z klubu też nie znały szczegółów mojej choroby i zaleceń lekarskich. Wróciłam do treningów i czułam się o dziwo bardzo dobrze. Byłam pewna, że kryzys minął i już wszystko będzie ok. Miałyśmy przed sobą arcyważny turniej w kraju pozwalający dający awans do turnieju europejskiego, wiedziałyśmy, że liczy się tylko zwycięstwo. Pamiętam jakby to było wczoraj… Trybuny pełne kibiców,  ten dreszcz na plecach i chęć pokonania przeciwnika. Mama i Radek siedzący na trybunach i trzymający kciuki za mnie i moją drużynę. Pierwszy set wygrany, drugi oddałyśmy do 17, trzeci także przegrałyśmy, w czwartej partii rozbiłyśmy nasze rywalki. Przed nami był tie-break i nasze losy o awans ważyły się na szali zwycięstwa i porażki. Nasze prowadzenie 14:12, piłka meczowa rozegrana do mnie na drugą linię, wyskok, uderzenie i… potworny ból w okolicach nerek. Nawet nie wiedziałam czy piłka trafiła w boisko, czy poleciała na aut. Obudziłam się w szpitalu, a przy moim łóżku stała zapłakana mama i blady Radek trzymający mnie za rękę. Mecz wygrałyśmy, ale co z tego jak nie mogłam pojechać na ten pieprzony turniej. Po tygodniu opuściłam szpital, poszłam do klubu i złożyłam rezygnację. Nie chciałam tego robić, ale musiałam ze względu na stan zdrowie. Dwie klasy liceum przemęczyłam się z myślą, że już nigdy nie będę mogła wyjść na boisko. Przez cały czas brałam jakieś leki regulujące i jeździłam na różne zabiegi. W trzeciej liceum ponownie odwiedziłam mojego lekarza, przeszłam badania kontrolne i dowiedziałam się, że mogę wrócić do dawnego stylu życia. Wszystko było w porządku, z tym że ja nie miałam po co wracać. Doszłam do wniosku, że prawie dwa i pół roku przerwy to zdecydowanie za dużo i tak to się skończyło… - westchnęłam cicho i próbowałam opanować łzy w moich oczach, które pojawiły się na wspomnienie przykrych chwil, spojrzałam na chłopaków. Ziomek siedział i wbijał wzrok w czubki swoich butów, a Krzysiek patrzył tempo w okno…

- Nie wiedziałem, że to aż tak… - zaczął Krzyś – Ale nie korciło cię nigdy, żeby spróbować raz jeszcze, skoro ze zdrowiem już wszystko ok?

- Wiele razy nad tym myślałam, ale brakowało mi chyba jakiejś wewnętrznej motywacji… Z resztą… Wypadłam dawno z formy, nie gram już tak jak kiedyś…

- Jak ty teraz  niby wypadłaś z formy, to boję się zapytać jak grałaś wcześniej – spojrzał na mnie Ziomek z lekkim uśmiechem na twarzy – Jesteś niesamowita, udowodniłaś to nam wtedy w Spale i wierz mi, że chciałbym cię kiedyś zobaczyć na boisku w akcji w jednym z polskich klubów OrlenLigi.

- Łukasz? Nie wiem co ty bierzesz, ale zmień dilera – zaśmiała się – Ja i OrlenLiga? Hahaha, a to teraz dowaliłeś!

- Ale dlaczego nie? – zaczął drążyć temat Igła.

- Bo nie i koniec kropka! Nie było tematu! Wiedziałam, żeby wam nic nie mówić…

- Nie złość się – uśmiechnął się Łuki- A na jakiej pozycji grałaś?

- Przyjmująca – uśmiechnęłam się na samo wspomnienie dni spędzonych na boisku – I pamiętam jak się wykłóciłam w klubie, żeby mieć koszulkę z numerem 16 – spojrzałam na Krzysia, który obdarzył mnie szczerym uśmiechem.

- Serio?

- Serio, serio. Mówiłam ci już kiedyś, że od zawsze byłeś i będziesz wzorem do naśladowania dla wielu ludzi.

- Nie słodź mu już tak – powiedział z wyrzutem Ziomek.

- Moja najlepsza przyjaciółka grała z 15 Łukaszu – uśmiechnęłam się do niego- I może nadal gra…

- Nie utrzymujecie kontaktów?- zdziwił się Igła.

- Odkąd musiałam odejść z klubu to przestała się do mnie odzywać… Chyba miała pretensje o to, że zostawiam je przed samym turniejem…

- Zdrowie jest najważniejsze Lilka – stwierdził Krzyś.

- Wiem – uśmiechnęłam się do nich – Dobra koniec tego gadania głupot, idziemy spać. O dziwo grzecznie posłuchali, wyłączyli światło i usnęli. Ja długo kręciłam się z boku na bok nie mogąc zasnąć. Włączyłam muzykę na słuchawkach w telefonie i w końcu udało mi się odejść do krainy Morfeusza.

  _____________________________________________________________________

Budzik zadzwonił o 8.00. Tak jak poprzedniego dnia było wspólne śniadanie, potem trening i rozgrzewka. Mięśnia zaczęły się trochę chłopakom dawać we znaki, więc pomoc fizjoterapeutów była konieczna. Przez mój stół do masażu przewinął się Igła, Zbyszek, Jarosz, Rucek i Marcin. Olo na stole obok masował całą resztę drużyny. Po obiedzie chwila relaksu i pełna koncentracja przedmeczowa. Przyjazd na halę i gładkie zwycięstwo z Kubańczykami 3:0. Chwila radości, ale już myśleliśmy o jutrzejszym półfinale z Bułgarami.  Kolacja, kolejna dawka masażu i uzupełnianie masy papierów medycznych. Poległam w łóżku o 23.00.

   ____________________________________________________________________

Znów budzik i znowu wszystko od nowa. Śniadanie, trening, obiad, relaks, masaż i mecz. Kiedy chłopcy wygrali 3:0 i awansowali to finału to na hali zapanował wielki wrzask radości polskich kibiców. Jak zwykle odtańczyliśmy wspólnie taniec radości na boisku. Wróciliśmy do hotelu na kolację i odpoczynek. Wszyscy myśleli już o kolejnym meczu – najważniejszym z nich wszystkich, bo finałowym. Naszym przeciwnikiem okazały się Stany Zjednoczone. W ich reprezentacji grał klubowy kolega Krzyśka – Paul Lotman. Szybki prysznic po całym dniu i do łóżka.

 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

   Witam! Dziękuję po raz kolejny za to, że czytacie i komentujecie :) Kolejny rozdział powinien pojawić się w weekend. Pozdrawiam i mam nadzieję, że ten także się spodoba.