Rozdział 16

Obudziłam się o 7.00 i jako pierwsza wcisnęłam do łazienki.  Umyłam włosy i szybko je wysuszyłam. Związałam je w kitkę i założyłam na siebie czarne legginsy i obowiązkowo koszulkę sztabu Reprezentacji. Na ramiona narzuciłam biało- czerwoną bluzę z orzełkiem na piersi, a wychodząc z łazienki trzasnęłam głośno drzwiami.

- Ziomek patrz jakie to, to wredne… Zamiast jakiś buziak na dzień dobry w policzek chociaż i cicho powiedziane: „wstajemy chłopcy” to nie… Jeb drzwiami i po sprawie – spojrzał na mnie z udawanym wyrzutem Krzysiek.

- Wstajemy chłopcy – wydarłam się na cały pokój – A na buziaka to nawet nie liczcie – zachichotałam i ściągnęłam z nich kołdry – Ruchy! Ruch! Śniadanie, trenign i mecz do wygrania!

- Jeszcze pięć minut – Ziomek naciągnął na siebie kołdrę.

- Idę obudzić resztę, a jak wrócę to chcę was widzieć zwartych i gotowych. -  wyszłam z pokoju i skierowałam się do pokoju obok, który zajmowali Kurek z Winiarskim. Zapukałam i nie czekając na słowo „proszę” weszłam do środka.

- Cześć drużyno! Wstajemy!

- No dobra, zaraz – mruknął Kurek.

- No właśnie, chwilka jeszcze – przebudził się Winiar – która godzina?

- Dokładnie to – spojrzałam na zegarek  - 7.30, a o 8.00 mamy śniadanko.  – odsłoniłam roletę w ich pokoju wpuszczając promienie słoneczne do środka.

- Lilka – wydali z siebie cichy pomruk.

- Taki piękny dzionek, wstawać – uśmiechnęłam się do niech – Idę zbudzić resztę lenie! – wychodząc trzasnęłam drzwiami i skierowałam się do pokoju Michała i Zbyszka. Zapukałam cicho i znów nie czekając na „proszę” wparowałam do środka.

- Wstaje… Oooo nie  śpicie już? – Misiek siedział na łóżku z laptopem na kolanach, a Zibi leżał z książką.

- Jak widać już nie – uśmiechnął się ZB9.

- Łeee, a ja was chciałam obudzić i mi się nie udało – zrobiłam smutną minkę.

- A w jakiż to sposób chciałaś nas obudzić? Jeżeli zedrzeć z nas brutalnie kołdrę, to nie dzięki… - wystawił mi język Misiek – No chyba że… Jakiś buziak na dzień dobry? Bo jeżeli to drugie, to ja nadal nie wstałem – szybko zmienił pozycje z siedzącej na leżącą, zamknął oczy i udawał, że chrapie.

-Chciałby się co?- zaśmiałam się – Nie ma tak dobrze – i rzuciłam w niego poduszką.- W takim razie ja zmykam budzić resztę ekipy. Do zobaczenia na śniadanku – posłałam im uśmiech i skierowałam się do pokoju Marcina i Pawła, zapukałam i weszłam do środka.

- Witam tą najlepszą część drużyny – wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.

- Najlepszą? Haha lizus – Guma nie omieszkał skomentować mojego wcześniejszego komplementu.

- No dobra tą najwyższą – spojrzałam na Marcina, który znowu grał w Diablo – I tą najbardziej doświadczoną – mój wzrok spoczął na Pawle.

- Się wie – rzucił znad swojego laptopa Marcin.

- Myślałam, że jeszcze śpicie, ale jednak się myliłam. Lenie z mojego pokoju miały problem ze wstaniem – uśmiechnęłam się.

- Nic dziwnego, u nich to norma – roześmiał się Paweł.

- No dobra to nie przeszkadzam wam i idę zobaczyć czy reszta  śpiochów już też na nogach – uśmiechnęłam się do nich i wyszłam na korytarz. Spotkałam tam Pita, Kosę, Rucka i Jarskiego.

- A wy już nie śpicie? – spojrzałam na nich ze smutną minką.- A tak was chciałam obudzić.

- Następnym razem słońce  - uśmiechnął się Piotruś – Idziemy na śniadanko. Idziesz z nami?

- Już? – spojrzałam na zegarek – O cholera 7.55. Spotkamy się na dole, muszę jeszcze wziąć rzeczy – z uśmiechem pobiegłam do pokoju.  – Igła, Ziomek na śniadanie! – wrzasnęłam od progu, ale odpowiedziała mi tylko głucha cisza. Nie wierzę poszli już? Wzięłam swoją torbę i zbiegłam na dół do restauracji. Wszyscy byli już na dole więc przywitałam się ze sztabem szkoleniowym i zajęłam miejsce obok Aleksandra. Po śniadaniu chłopcy mieli trening, który trwał 2 godziny. Ćwiczyli jeszcze ostatnie przyjęcia, rozegrania i zagrywki przed meczem z Brazylią. Po treningu wszyscy wróciliśmy na obiad, a później mieli czas wolny przed meczem. Nie chciałam przeszkadzać moim współlokatorom w koncentracji, dlatego zmyłam się do Olka. Siedział u niego cały sztab szkoleniowy wraz ze statystykami i ustalali ostatnie szczegóły. Gdy dobiegała godzina wyjazdu na halę poszłam do pokoju po rzeczy. Ziomek rozłożony na łóżku słuchał muzyki, a Krzyś siedział przy laptopie także ze słuchawkami na uszach. Weszłam po cichu i wzięłam swoją torbę.

- Nie musisz chodzić na paluszkach, nam zupełnie nie przeszkadza tu twoja obecność, wręcz przeciwnie – uśmiechnął się do mnie Łukasz.

- Nie chcę was rozpraszać – posłałam mu ciepły uśmiech.

- Koniec tego dobrego, zbieramy się kochani – stwierdził Igła wyłączając laptopa. - Ziomek trzeba ich dzisiaj rozgromić… Nie damy się prawda?

- Prawda! – stanowczo powiedział Ziomek.

 - Trzymam kciuki kochani, z resztą tak jak zawsze – uśmiechnęłam się do nich – A to tak symbolicznie – i sprzedałam im lekkiego kopniaka w tyłek – Na szczęście, chociaż i tak wiem, że wygracie.

- A skąd ta pewność kwiatuszku ? – zmierzył mnie Ziomek

- Bo wy jesteście najlepsi, powtarzam po raz kolejny. Ale dosyć słodzenia, bo popadniecie w samouwielbienie – zaśmiałam się - Widzimy się na dole – posłałam im uśmiech zamykając drzwi pokoju. Podróż na halę minęła dość szybko. Byłam bardzo podekscytowana od samego rana, ponieważ to mój pierwszy mecz na stanowisku fizjoterapeuty Reprezentacji. Pierwszy raz w swoim życiu będę siedziała na ławce tuż przy boisku i z tej perspektywy będę mogła podziwiać ten siatkarski teatr. Obowiązkowo zabrałam ze sobą aparat, aby udokumentować dzisiejsze wydarzenie. Gdy dotarliśmy na miejsce chłopcy poszli do szatni, a chwilę później rozgrzewali się już na boisku. Potem było już tylko lepiej, oficjalne rozpoczęcie meczu, Hymny Narodowe obu Reprezentacji i pierwszy meczowy gwizdek. Cykałam fotki, w przerwach technicznych podawałam im wodę, chłodziłam po raz kolejny bolący palec Winiara i starałam się ich wspierać jak tylko mogłam. Polscy kibice jak zwykle nie zawiedli, a z trybun płynęło znane wszystkim : „Polska biało-czerwoni”. Pierwszy set padł łupem Brazylijczyków, drugi należał już do nas. Trzecie partia znów przypadła Brazylii, za to w czwartym secie dostali łupnia do 17. Przed nami był tie-break, emocje sięgnęły zenitu. Chłopcy byli cholernie zmęczeni, ale jak zawsze dzielnie walczyli do końca. Walczyli i… wygrali. Cały sztab szkoleniowy wbiegł na boisko i zaczął skakać wraz z nimi. Wyściskałam trenera, Olka i Oskara, a potem podbiegłam do chłopaków, aby złożyć im gratulacje. Wskoczyłam na plecy Ziomkowi i cmoknęłam go w policzek.

- Mówiłam, że wygracie, mówiłam? –uśmiechnęłam się.

-No mówiłaś, mówiłaś. Oby częściej takie przepowiednie Lilka – wyściskał mnie i postawił na ziemi, a ja podbiegłam do Rucka i zaczęłam mu gratulować.

- Jesteście najlepsi! – cmoknęłam go w policzek – Twoje rękawki czynią cuda!

- To zasługa całej drużyny, nie przesadzajmy – lekko się zarumienił. Zawsze był nieśmiały.

- Michał, ale to twoje asy serwisowe rozbroiły przeciwnika! Jesteś moim bohaterem! – posłałam mu szczery uśmiech. Chciał mi coś jeszcze powiedzieć, ale  nie zdążył, bo w szale radości podbiegł do mnie Zbyszek i zaczął mnie przytulać. Jemu także pogratulowałam i podbiegłam do Bartka rzucając się na niego.

- Witaj mistrzu ataków z drugiej linii – cmoknęłam go w policzek – Moje gratulacje – Przytulił mnie i poczochrał moje włosy. Później gratulowałam każdemu z osobna. Miałam ochotę wyściskać Gumę, ale nie wiedziałam czy wypada. W rezultacie jednak on także zrobił ze mną przysłowiowego „ niedźwiadka” i dostał promocyjnego całusa w policzek. Do hotelu wróciliśmy w dobrych nastrojach, ale każdy wiedział, że nie ma co się za bardzo cieszyć. Trzeba było skupić się teraz na jutrzejszym meczu z Bułgarami. Po kolacji odprawa ze statystykami i czas wolny. Ja uzupełniłam kartoteki, a gdy wróciłam od Ola cała Reprezentacja siedziała w naszym pokoju i grała w butelkę.

- A czy czemu nie odpoczywacie przed jutrzejszym spotkaniem? – spojrzałam na nich uważnie.

- Z nią to gorzej niż z moją mamuśką – zaśmiał się Kurek.

- Ja się tylko o was martwię – odcięłam się- Ale widzę, że niepotrzebnie, bo świetnie sobie radzicie.

- Grasz z nami? – zapytał z uśmiechem Winiar.

- A na jakich zasadach się bawicie? – spojrzałam uważnie na chłopaków siedzących w kole na dywanie i butelkę po małej niegazowanej na środku.

- Gramy na pytania, ale jak się dołączysz to możesz zagrać na zadania – wyszczerzył się Jarosz.

- Albo na buziaki – wpadł jak zwykle na swój kolejny „błyskotliwy” pomysł Kuraś.

- Tu się puknij! – popukałam się palcem wskazującym w czoło, aby mu pokazać jak. – Ty naprawdę za mocno oberwałeś dzisiaj tą piłką w łeb. – wszyscy obecni parsknęli śmiechem, bo zapewne zaraz przed oczami ukazała im się akcja jak to Kuraś chciał odebrać  zagrywkę Ricardo na główkę. – Czuję się, jakbym była w przedszkolu, bo wszyscy tak grzecznie siedzicie – zaczęłam się śmiać i wcisnęłam się między Marcina i Piotrka.

- Dobra chłopcy gram od początku, skoro Lila się zdecydowała – Winiar chwycił butelkę i wyciągnął ją w moim kierunku – Zaczynasz!

- Ale kto wam powiedział, że gram? Ja się tylko przyglądam – wystawiłam język Michałowi, ale wzięłam od niego butelkę.  – Ja zakręcę, a ty Winiarku wymyślaj sobie pytanie – zachichotałam i zakręciłam mocno butelką. Pech chciał, że padło na Zbyszka.

- A ty Liluś nie masz do mnie żadnych osobistych pytań? – Zibi poruszał tymi swoimi brewkami.

- Zbysiu jak będę chciała porozmawiać z tobą o osobistych sprawach to na osobności, a nie przy tłumie twoich kolegów – puściłam mu oko i całusa w powietrzu uśmiechając się.

- Dobrze, czekam więc na taką rozmowę w cztery oczy – wyszczerzył się Bartman – I już nie mogę się doczekać bejbe – wymruczał zmysłownie.

- Cierpliwości mój drogi, cierpliwości – starałam się przybrać tajemniczy ton głosu. Wszyscy siedzieli i dziwnie patrzyli to na mnie, to na Zbyszka, a my ledwo powstrzymywaliśmy swój śmiech. Najlepsze z tego wszystkiego była mina Kurasia, który gdyby zabijał wzrokiem, to oboje ze Zbyszkiem leżeli byśmy już martwi od 5 minut. Zadzwonił mi telefon. Kubuś siedział najbliżej mojej półki więc nie omieszkał go sięgnąć i sprawdzić kto dobija się o tej porze.

- Kto to jest ”Radziula”-zacytował słowo z wyświetlacza z przekąsem.

 - Jej bra… bratnia dusza – wypalił Zibi obserwując minę Bartka. Kurek spojrzał na mnie jeszcze bardziej zdezorientowany.

- Dawaj to! – wrzasnęłam do Jarskiego, który obracał mój telefon w rękach.

- Skoro to twoja bratnia dusza, to sobie z nim porozmawiam – nacisnął zieloną słuchawkę i powiedział stanowcze „Halo”. Na jego twarzy malował się uśmiech i ledwo powstrzymywał napad śmiechu. „ Lilianna nie może w tej chwili podejść, przekazać coś?”

- Dawaj ten telefon! – wkurzyłam się nie na żarty, wstałam i skierowałam się w kierunku Ryszego, który kontunuował rozmowę z moim bratem. „ No przecież jasno się wyraziłem, że nie może podejść, zajęta jest… Nawet bardzo”. Ponownie próbował opanować śmiech. Podeszłam i starałam się mu wyrwać telefon z ręki, ale skubany był sprytniejszy i przerzucił go na drugą stronę koła do Kosy, który kontunuował wkręcanie moje brata. „ Nie, wydawało się panu to nie był głos Lilianny”. Odwróciłam się w stronę Kosoka i spiorunowałam go moim spojrzeniem. „ Lila bierze prysznic z naszym atakującym”  wykrztusił.

- Zamknij się! – wrzasnęłam i rzuciłam się w stronę Kosoka. „ Radziula muszę kończyć, bo Lilka się na mnie rzuca, chyba chce mnie zgwałcić”  zachichotał, gdy wydzierałam mu telefon z ręki.

- Halo Radek? – powiedziałam niepewnym głosem – Jesteś tam jeszcze?

-…

- Nie no przestań! Oni po prostu jak zwykle zrobili sobie jaja – pokręciłam głową i popatrzyłam po siedzących w kole chłopaka, którzy mieli niezły ubaw. – Ale wiesz chociaż z kim rozmawiałeś?-

-…

- No właśnie może lepiej nie… Ale dobrze ci się wydaje kochany Radziu, Kubuś jest atakującym – zaśmiałam się do słuchawki i spojrzałam na Jarosza, który właśnie spalił buraka. – Dobra, kończę bo my ty gramy…Znaczy się oni tu grają w butelkę.

-…

- Nie no, spokojnie! Na żadne rozbieranki tylko na pytania – chłopcy wybuchnęli jeszcze większym śmiechem, a ja zgromiłam ich wzrokiem.

-…

-Radek, zlituj się! Ty zawsze bierzesz wszystko na poważnie ciołku.

-…

-Dobra, dobra też cię kocham! Trzymaj się i wielkie buziaczki – zaczęłam cmokać do telefonu po czy się rozłączyłam i spojrzałam po chłopcach, którzy bawili się w najlepsze.

- No to nie wpadliśmy, żeby pograć w rozbieranego – zachichotał Igła – Liluś grasz z nami? – wyszczerzył do mnie rząd swoich białych zębów. –Twój braciszek to jednak ma same dobre pomysły.

- Braciszek? –spytał lekko zdezorientowany Kurek.

-A coś ty myślał, że Królewna Śnieżka, albo książę z bajki na białym rumaku? – wypalił krztusząc się ze śmiechu Zibi. – A tak poza tym to nie tylko Jarosz jest atakującym w tym teamie- spojrzał na mnie świdrującym wzrokiem, ale nadal nie mógł opanować śmiechu.

- O  Boże! – westchnęłam.

- O Boże, Boże, Boże, Bożenko… - zaczął śpiewać Winiarski.

- Gorzej niż dzieci… - spojrzałam na nich – Normalnie gorzej niż dzieci…

- Takie nasze domowe przedszkole- nadal nabijał się Zibi.

-„Radziula, Lilka się na mnie rzuca i chce mnie zgwałcić” – spojrzałam z politowaniem na Kosoka – Ciekawe kurwa jak skoro jeszcze chwilę temu brałam prysznic z atakującym! – sama już nie wytrzymałam i wybuchnęłam gromkim śmiechem. Wszyscy wpadliśmy w niezłą głupawkę i śmialiśmy się przez dobre 10 minut sami nie wiedząc z czego. Kiedy się już lekko ogarnęłam i starłam spływający po policzkach tusz doszłam do wniosku, że chyba się muszę przejść.

- Gdzie się wybierasz ślicznotko? – zapytał dławiąc się jeszcze od śmiechu Pit.

-Jak najdalej od was… - zarzuciłam na ramiona bluzę reprezentacyjną i schowałam telefon do kieszeni.

- Ej, ej, ej no chyba się nie obraziliśmy co? – spojrzał na mnie rozbawiony Marcin.

- Nie, tylko boli mnie już cały brzuch od śmiania się – posłałam mu lekki uśmiech – Ale wy się bawcie dalej- podeszłam do drzwi.

- Lilaaaaaaa! „ Zostańmy razem, zooostańmyyy razem” – zaczął wyć Winiarski.- pokręciłam tylko głową.

- Całe życie z debilami… Idę się zamknąć w sobie – nacisnęłam klamkę i już chciałam wychodzić, ale usłyszałam głos Kurasia:

- Tylko nie trzaskaj drzwiami, jak się już w sobie zamykasz – wykrztusił i znów zaczął się śmiać. Myślał, że jest zabawny, ale wcale nie był…

-Palant! – rzuciłam zamykając drzwi.

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

No to leci do Was kolejny rozdział stworzony przez moją chorą wyobraźnię :D. Dziękuję Wam za miłe słowa, które do tej pory otrzymałam. Jeżeli coś Wam się nie podoba, to piszacie śmiało. Każda Wasza uwaga i wskazówka jest dla mnie na wagę złota. Pozdrawiam cieplutko! :)