Rozdział 33

Budzik rozdzwonił się o 6.00 za co miałam ochotę go rozwalić. Wstałam z ledwością i zaczłapałam się pod prysznic. Strumienie chłodnej wody płynęły po moim ciele i trochę mnie orzeźwiły inaczej nie byłabym w stanie normalnie funkcjonować tego dnia. Mecz z Australią był naprawdę ważny, bo od tego zwycięstwa zależało to, z którego miejsca wyjdziemy z grupy i kto dalej będzie naszym przeciwnikiem.  Gdy wyszłam z łazienki i ubrałam się w biało- czerwony strój z logiem reprezentacyjnym i zeszłam na śniadanie. Wszyscy byli już na stołówce z wyjątkiem Marcina oczywiście, który leczył swoją kostkę. Po śniadaniu zajrzałam do niego, czuł się już lepiej i właśnie szykował się do wyjazdu na halę. O wejściu na boisko nie było mowy, ale zawsze przynajmniej obejrzał mecz z kwadratu dla rezerwowych. Spakowałam swoją torbę, wzięłam aparat i zbiegłam przed budynek.

- Lilka jesteś - uśmiechnął się Ziomek - Myślałem, że nie masz zamiaru już dzisiaj z nami jechać.

- Byłam jeszcze u Marcina, a później musiałam spakować rzeczy - odpowiedziałam ze słodkim uśmiechem- Łukasz…?

- Hmmm - spojrzał na mnie.

- Ale wygramy dzisiaj prawda? - zapytałam cicho.

- Postaramy się, nam też na tym zwycięstwie bardzo zależy- odpowiedział z lekkim uśmiechem.

- Wiem, że wy zrobicie wszystko co będzie w waszej mocy - podeszłam do niego bliżej i wtuliłam się w niego. Pogłaskał mnie po włosach i mocno przytulił.

- A co to za przytulanki? - zapytał uśmiechnięty Krzysiek podchodząc do nas.

- A tak zwyczajnie - uśmiechnął się Ziomek wypuszczając mnie ze swoich objęć.

- Lilka ty w ogóle ostatnio jakaś taka spokojna jesteś, nie żartujesz tak jak zawsze i w ogóle mam wrażenie, że nas unikasz - trafnie zauważył Zibi, który zjawił się obok nas nie wiedzieć skąd.

- Nie no co ty - posłała mu lekki uśmiech - Mamy teraz dużo pracy i nie mogę przecież cały czas z wami siedzieć. Wy także potrzebujecie spokoju i chwili koncentracji chociażby... - odpowiedziałam wymijająco.

- No ok, ale wiesz jakby coś było nie tak to…

- Tak wiem Zibi, przyjdę do ciebie - po raz kolejny obdarzyłam go uśmiechem. Wszyscy zaczęli pakować się do autobusu. Gdy wsiadaliśmy Krzysiek mruknął do mnie:

- Widzę, że coś cię gryzie… Pogadamy później - posłałam mu tylko lekki uśmiech i zajęłam miejsce z przodu razem ze sztabem trenerskim. Jako ostatni wsiadł Kurek i usadowił się pod koniec na siedzeniu przy oknie. Olek poprosił mnie, abym zaniosła jeszcze Dzikowi witaminy, których zapomniał połknąć. Zrobiłam to, o co mnie prosił i wróciłam na swoje miejsce. Chłopcy pozakładali słuchawki i zaczęli się koncentrować na spotkaniu. Dojechaliśmy do hali dość szybko. Drużyna zniknęła w szatni, a ja wraz ze sztabem medycznym i trenerem weszliśmy na halę gdzie już rozciągali się Australijczycy. Każdy z nas miał nadzieję, że dzisiejszy mecz będzie tylko formalnością. Kiedy drużyna wyszła na boisko i rozpoczęła rozgrzewkę ja razem z Olkiem zajęliśmy nasze stałe miejsca na krzesełkach przy linii boiska. Powitanie drużyn, hymny narodowe i po raz kolejny biało - czerwono na trybunach. Pierwszy gwizdek sędziego rozpoczynający spotkanie zawsze wywołuje na moim ciele dreszcz emocji. Chłopcy prowadzili do pierwszej przerwy technicznej, ale potem coś siadło i ostatecznie pierwszy set padł łupem Australijczyków. Podczas przerwy między setami Andrea próbował ich zmotywować do walki, a ja sprawnie z Olkiem podawaliśmy im wody i ręczniki. Wrócili na boisko, a ja zacisnęłam mocniej swoje kciuki. Niestety drugiego seta także wygrali Australijczycy. Kiedy chłopcy zeszli z boiska nie mieli ochoty na rozmowę, jedynie w ciszy słuchali uwag trenera. Mnie zaczęły coraz bardziej dręczyć wyrzuty sumienia, że nie odzywam się z Bartkiem i może to dlatego nic mu nie wychodzi. Szybko jednak pozbyłam się tych myśli. W trzeciej partii powrócili na boisko w pięknym stylu. Bartek kończył każdą piłkę, którą wystawił mi Łukasz, a Krzysiek przyjmował każdą zagrywkę przeciwnika. Ostatecznie wygraliśmy 25:18 i byłam prawie pewna, że teraz już pójdzie z górki. Czwarty set także układał się po naszej myśli, ale tylko do pierwszej przerwy technicznej. Przy stanie 22:18 dla Australijczyków złapałam Olka pod rękę i mocna ścisnęłam jego dłoń. Wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia.

- Jakby się nie udało to wiesz że… - zaczęłam, ale nie mogłam wydusić więcej słów bo czułam jakbym połknęła piłeczkę pingpongową, która teraz zalegała mi w gardle.

- Że będziemy musieli zagrać z Rosją… - dokończył patrząc na mnie z lekkim przerażeniem i smutkiem w oczach - Wiem… - Później już nic nie mówiliśmy, puściłam jego rękę i z zaciśniętymi kciukami przyglądałam się temu co działo się na boisku. Było 24:22 i Australia miała piłkę meczową. Spojrzałam w kwadrat dla rezerwowych. Miny chłopaków mówiły same ze siebie, każdy powoli przyjmował do siebie informację o porażce. Ja wierzyłam do samego końca, że losy tego spotkania się odwrócą. Zawsze wierzę! Serce podpowiada, że się uda, ale rozum mówi co innego… No i niestety gwizdek sędziego kończący mecz zabrzmiał w hali. Kolejny mecz z Rosją… Tą potężną i niezwyciężoną Rosją… Do moich oczu napłynęły łzy. Wstałam szybko i skierowałam się w kierunku chłopaków w kwadracie rezerwowych. Podeszłam do Marcina, bo stał najbliżej i tak po prostu się do niego przytuliłam. Objął mnie swoim silnym ramieniem i przycisnął mocno do siebie. Chwilę później jego silna dłoń złapała mój podbródek i skierowała moją głowę do góry. Spojrzałam w jego oczy. W moich ciągle gościł łzy więc obraz Marcina miałam trochę rozmazany. Robiłam wszystko, aby żadna z nich nie spłynęła po moim policzku, przecież jestem silna! Marcin spojrzał mi głęboko w oczy i powiedział:

- Lila… Przegraliśmy walkę, ale nie wojnę, pamiętaj - poklepał mnie jeszcze po ramieniu i poszedł razem z drużyną przybić zwyczajową „piątkę” pod siatką drużynie przeciwnej. Przetarłam oczy i wróciłam do Olka. Spakowaliśmy swoje rzeczy i jako pierwsi udaliśmy się do autokaru. Chwilę później zaczęli przychodzić nasi chłopcy. Każdy na wstępie włączał muzykę na słuchawkach i zamykał się w swoim świecie. Nikt nie miał ochoty na rozmowę i wcale się im nie dziwię. W głowach każdego z nich krążył już zapewne kolejny mecz, który trzeba będzie rozegrać. Mecz z Rosją…  Sprawnie dojechaliśmy do ośrodka. Później udaliśmy się na obiad, który także zjedliśmy w milczeniu. Po obiedzie chwila przerwy, a wieczorem siłownia. Poszłam do pokoju i postanowiłam zadzwonić do mamy. Nie odbierała telefonu więc zadzwoniłam do Radka.

- Hej! Jesteś w domu ? - powiedziałam smętnym głosem.

-…

- Bo wiesz co? Dzwoniłam do mamy, ale nie odbiera…

-…

- No chyba, że śpi - uśmiechnęłam się sama do siebie.

-...

- Znów się gorzej czuje? Kurczę i co lekarz nic sobie z tego nie robią? - byłam już lekko wkurzona dowiadując się, że mojej mamie nie przechodzi po kolejnej porcji antybiotyków.

-…

- Dobra ok, postaram się nie martwić - mruknęłam - Dzisiejszy dzień jest okropny wiesz? Okropny- w moich oczach znów pojawiły się łzy.

-…

- Ja też w to bardzo mocno wierzę Radek, wygrają, taki jest nasz cel. Przyjechaliśmy tu spełniać marzenia o medalu olimpijskim i je spełnimy - uśmiechnęłam się do słuchawki - No leć już do tej twojej ukochanej pracy - zaśmiałam się -Paaa braciszku, tęsknię za wami - cmoknęłam kilka razy w telefon i rozłączyłam się. Włączyłam po cichu piosenkę z mojej ulubionej bajki w dzieciństwie. Położyłam się na łóżku i zasłuchałam w melodię. Z chwili zamyślenia wyrwało mnie ciche pukanie do drzwi.

- Proszę - powiedziałam cicho ściszając muzykę.

-Hej. Mogę na chwilkę? - w pokoju pojawiła się głowa Piotrka.

- Chodź, chodź - uśmiechnęłam się do niego - Chcesz herbaty?

- Możesz zrobić - uśmiechnął się lekko i usiadł na łóżku. Zaparzyłam dwa kubki  herbaty owocowej i jeden podałam Pitowi.

- Co robi reszta? - spojrzałam na niego znad mojego kubka.

- Śpi, albo udaje, że śpi - rzucił popijając herbatę - Odpoczywają po meczu i regenerują siły przed treningiem… - spojrzał na mnie - A tak naprawdę to siedzą i każdy z nich zastanawia się co zrobił dzisiaj źle…  Ja też nad tym myślałem i doszukałem się kilku błędów, fakt. Chciałem z którymś z nich pogadać, ale nie są zbytnio rozmowni… Kurek na mnie nawarczał, Paweł prawie wywalił z pokoju, a gaduła Igła siedzi bez słowa… - westchnął głęboko.

- Wcale się im nie dziwię, że nie mają ochoty na jakąkolwiek rozmowę… - zawiesiłam głos.

- Ale ja nie mogę siedzieć w takiej całkowitej ciszy… Większość ludzi ma tak, że jeżeli coś im nie wyjdzie tak jakby tego chcieli to potrzebują samotności. Mnie z kolei to zabija, muszę być z kimś, porozmawiać. Niekoniecznie o przegranym meczu, ale o czymkolwiek.

- No to chyba dobrze trafiłeś - spojrzałam na niego z uśmiechem. Tak jak chciał rozmawialiśmy o wszystkim. Ogólnie o sporcie, o siatkówce, o naszych ulubionych bajkach z dzieciństwa, o partnerach życiowych, o rodzicach, rodzinie i dziadkach. Poruszyliśmy temat kuchni włoskiej i francuskiej, domowych pierogów i pizzy. Na książkach kucharskich, filmach akcji i turystyce kończąc. Razem udaliśmy się na kolację. Wyszliśmy na korytarz i czekaliśmy na windę.

- Piotrek?

-Słucham cię.

- Dzięki.

- Za co? - spojrzał na mnie zdziwiony.

- Tak ogólnie za towarzystwo, miłą rozmowę i za to, że zająłeś mój wolny czas nie pozwalając mi się zadręczać.

- Oj daj spokój - uśmiechnął się - To ja powinienem podziękować tobie. A tak poza tym jeden przegrany mecz o niczym nie świadczy. Mamy trudnego przeciwnika, ale na pewno nie poddamy się bez walki - powiedział z lekkim uśmiechem - Z mamą też będzie wszystko dobrze, pewnie wyzdrowieje zanim zdążysz wrócić z Londynu i wybierzecie się na babskie zakupy - uśmiechnął się pocieszająco.

- Mam taką nadzieję Piotruś... - winda zawiozła nas na sam dół skąd skierowaliśmy się na stołówkę. Wszyscy nadal byli w nieciekawych nastrojach, ale zaczynali powoli ze sobą rozmawiać. Po kolacji był trening w siłowni, a potem czas na odpoczynek. Olek z tego wszystkiego zapomniał rozdać chłopakom witaminy. Oczywiście to ja później musiałam latać po pokojach z tabletkami, ale zdążyłam się już do tego przyzwyczaić. Na początku zapukałam do Ziomka i Igły, bo ich pokój znajdował się najbliżej mojego.

- Proszę - usłyszałam głos Łukasza.

- Hej - weszłam z lekkim uśmiechem do środka - Mam dla was witaminki - pomachałam w powietrzu listkiem z tabletkami.

- „Witaminki, witaminki dla chłopczyka i dziewczynki” - zanucił Igła uśmiechając się do mnie.

- Proszę bardzo i życzę smacznego -  powiedziałam z uśmiechem wydzielając im odpowiednią dawkę. Już chciałam wychodzić, gdy zatrzymał mnie Krzysiek.

- Lila… Pamiętasz, że mieliśmy porozmawiać ? -spojrzał na mnie.

- Mieliśmy, ale nie chcę ci już dzisiaj głowy zawracać - uśmiechnęłam się lekko.

- Tak, tak i pewnie zaraz znowu będziesz nam wciskała, że wszystko jest w porządku tak? - spojrzał na mnie Łukasz.

- No bo jest…- powiedziałam cicho.

- Taaaa jasne - mruknął Krzysiek.

- O rany! Wy zawsze musicie być tacy dociekliwi? - zmierzyłam ich chłodnym spojrzeniem. - Po pierwsze to nadal jestem wściekła na Bartka… Może już nie tyle wściekła, ale po prostu jest mi przykro, że mógł się tak zachować. Po drugie dzwonił do mnie Radek, że nasza mam jest chora. Dostała kolejną porcję antybiotyków i nic jej nie pomaga, niby to jakiś wirus. A po trzecie - zawiesiłam głos - po trzecie to dzisiejszy dzień też nie należy do mnich najlepszych - spojrzałam na nich- I chyba wiecie czemu - spuściłam głowę.

- No dobra to teraz ja ci coś powiem - uśmiechnął się Igła - Po pierwsze to z Kurkiem i tak się pogodzisz, bo wy to już jak takie stare dobre małżeństwo jesteście - zachichotał. Po drugie twoja mamuśka pewnie szybciutko wróci do zdrowia, bo to silna kobieta jest - uśmiechnął się. W tym momencie wtrącił się Ziomek.

- Skąd znasz mamę Lilki?

-Aaaa poznałem wtedy na lotnisku - puścił do mnie oko.

- Ej, ej, a co to za znaki porozumiewawcze? - dopytywał Ziomek.

- No dobra byłem z Iwoną i dzieciakami na krótkich wakacjach w Kołobrzegu po Lidze Światowej i spotkałem Lilkę, bo jak ci powszechnie wiadomo ona tam mieszka. Zostaliśmy zaproszeni na obiad do jej mamy i stąd znam panią Annę - odpowiedział zadowolony z siebie Krzyś.

- Kurde tobie to nie za dobrze? Obiadki i w ogóle - powiedział z lekkim wyrzutem Łukasz.

- Ziomuś ciebie też słońce ty moje zapraszam bardzo serdecznie - powiedziałam uśmiechając się do niego.

- A żebyś wiedziała, że cię tam kiedyś nawiedzę - odwzajemnił mój uśmiech i słuchał dalszego wywodu Krzysia.

- A po trzecie to teraz skupiamy się na meczu z Rosją, a nie rozpamiętujemy dzisiejsza porażkę zrozumiano? - spojrzał na mnie tymi swoimi oczętami.

- Tak jest - zasalutowałam i zaczęłam się śmiać - Ty zawsze człowiekowi humor poprawisz. Dobra chłopcy odpoczywajcie, a ja idę „nakarmić” resztę ekipy - pomachałam w górze witaminami i wyszłam z pokoju. Kolejny pokój zajmował Winiarski i Kurek. Zapukałam cicho, a gdy usłyszałam „proszę” Miśka to weszłam do środka.

- Cześć. Mam dla was witaminy, Olek zapomniał po kolacji wam je dać - rozcięłam nożyczkami dwie porcje i jedna podałam Winiarowi do ręki, a drugą położyłam na stole.

- A ja nie dostanę? - spojrzał na mnie Kurek - Albo może lepiej nie, bo jesteś jeszcze gotowa mnie otruć - spiorunowałam go swoim spojrzeniem i podeszłam do niego podając mu tabletkę.

- Jakbym cię chciała otruć, to wierz mi, że zrobiłabym to już wcześniej bez świadków na przykład wtedy, gdy reszta była na ceremonii otwarcia - syknęłam przez zaciśnięte zęby. Winiar nie bardzo wiedział co ma robić. Zostać i słuchać naszej kolejnej sprzeczki, czy raczej dla własnego bezpieczeństwa opuścić pokój.

- Dziękuję bardzo - warknął do mnie Kurek.

- Proszę bardzo - wysiliłam się na wymuszony uśmiech, a zaraz później się skrzywiłam.  - Dobrej nocy Misiek, odpoczywaj - powiedziałam w stronę Winiarskiego i skierowałam się do wyjścia.

- Mi to już dobranoc nie powiesz… - powiedział z ironią Kurek. Zrobiłam najsłodszą minkę na jaką teraz tylko mogłam się wysilić, a na mojej twarzy zagościł cukierkowy uśmiech.

- Dobranoc kochany Bartusiu - powiedziałam z teatralną ironią. - I niech ci się przyśnią koszmary - mruknęłam zamykając drzwi. U Marcina i Pawła też trochę posiedziałam, bo zmieniałam naszemu kapitanowi okład. Później poczłapałam do Dzika i Zibego, u których spędziłam kolejne pół godziny. Na koniec Kosa i Piter oraz Jarosz i Ruciak. U nich także chwilkę byłam i w rezultacie do pokoju wróciłam po 23.00. Szybki prysznic i lulu, zasnęłam bez problemu.

 

 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Mam dla Was kolejny rozdział :) Może nie jest zbyt wesoły jak na porę świąteczną, no ale trudno. W sumie to ja nie bardzo czuję kilmat tych świąt ze względu na ten śnieg za oknem. Zaległości na Waszych blogach postaram się nadrobić dziś wieczorem, bo wtedy wyjeżdżają moi goście. Na koniec życzę Wam wszystkiego dobrego, wesołych świąt spędzonych w gronie najbliższych, jutro mokrego ( albo śnieżnego) dyngusa i dużo, dużo uśmiech. Wasza L.