Rozdział 31

Rano wstałam zdecydowanie z lepszym humorem. Chłopcy chyba też jakoś przetrawili wczorajszą porażkę i wszystko wróciło do normy. Trener jasno zaznaczył, że nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Teraz należy się skoncentrować na kolejnym spotkaniu z Argentyną. Niby nie jest to trudny przeciwnik, ale na pewno nie można go lekceważyć, co też ciągle uświadamia każdemu z nas trener. Ubrałam się, zaścieliłam łóżko i zeszłam na śniadanie, przy windach spotkałam Krzysia.

- Cześć Lila - przywitał się z uśmiechem na ustach - Jak spałaś?

- Witaj Krzysiu. Niezbyt dobrze, ale jakoś żyję - uśmiechnęłam się.

- No to mogę cię pocieszyć tym, że my także z Łukaszem mieliśmy dzisiaj kłopoty ze snem.

- No dokładnie - wtrącił podchodzący do nas Ziomek - Jakbyśmy wiedzieli, że także cierpisz na bezsenność to wpadlibyśmy na ploty.

- Następnym razem  przyjdźcie - puściłam im oko i razem wsiedliśmy do windy. Śniadanie zjedliśmy dość szybko i sprawnie udaliśmy się na trening. Od godziny 10.00 siedzieliśmy na hali. Podczas przerwy między jedną częścią treningu, a drugą podszedł do mnie Bartek.

- Witam naszą fizjoterapeutkę - uśmiechnął się.

- Hej - odwzajemniłam uśmiech - Jak się czujesz?

- Już dobrze i właśnie chciałem ci serdecznie podziękować…

- Nie musisz mi dziękować, to moja praca i tyle.

- Praca swoją drogą, ale wcale nie musiałaś ze mną siedzieć i mnie pilnować - spojrzał mi w oczy.

- Oj Bartek daj spokój - uśmiechnęłam się i poklepałam go po ramieniu - Zmykaj na boisko trenować asy serwisowe.

- No dobra już idę -  mruknął i spojrzał na mnie - Co robisz w przerwie do obiadu?

- Nie wiem, zależy od Olka.

- Jakbyś miała wolne, to mogę na chwilkę do Ciebie wpaść.

- A coś się stało?

- Nie, tak chciałem pogadać…

- Ok, to przyjdź jak chcesz - uśmiechnęłam się lekko i odprowadziłam go wzrokiem na boisko.  Po treningu spakowałam rzeczy i udałam się wraz z Olkiem do ośrodka. Jak na złość tą godzinkę do obiadu miałam wolną. Włączyłam laptopa i sprawdziła maila. Chwilę później usłyszałam pukanie do drzwi… „Kurek” -  pomyślałam.

- Proszę.

- Hej to ja - zza drzwi pojawiła się głowa Bartka - Mogę?

- Tak wejdź - uśmiechnęłam się lekko i wyłączyłam laptopa- Napijesz się czegoś?

- A co masz dobrego? - wyszczerzył ząbki siadając na moim łóżku.

- To zależy na co masz ochotę - spojrzałam na niego. W tym momencie do pokoju wpadł  bez pukania ucieszony Zibi.

- Cześć i czołem! Lilka porywam cię dzisiaj. - mówił z uśmiechem nie zważając na Bartka siedzącego na moim łóżku.

- Gdzie? - spojrzałam na niego zdzwiona - A tak poza tym to napijesz się czegoś skoro już wpadłeś w odwiedziny?  -spojrzałam na niego.

- A co proponujesz?

- Rany - przewróciłam oczami - Następny! - Mogę wam zaproponować herbatkę, albo kawę- spojrzałam na nich.

- Eeee tam, ja z Tobą piję tylko wódkę - zachichotał Zibi, a Bartek zmierzył go od góry do dołu.

- To ja zrobię herbatę - rzuciłam i zajęłam się jej przygotowaniem.

- To co dasz się dzisiaj porwać po południu? - drążył temat Zibi.

- Jak mi powiesz gdzie to się może zastanowię - spojrzałam na niego uważnie.

- Niespodzianka - odpowiedział z tajemniczym uśmiechem.

- A wy nie macie treningu po południu?

- Mamy siłownię wieczorem po kolacji - Zibi nadal cieszył mordkę. - To co zgadzasz się?

-No nie wiem… Jak mi powiesz…- nie zdążyłam dokończyć bo przerwał mi w połowie.

- Nie powiem bo to niespodzianka, czyli jesteśmy umówieni - podszedł do mnie i cmoknął mnie w policzek - No to do zobaczenia - wyszeptał i wybiegł z pokoju. Spojrzałam na lekko zdezorientowanego Kurka.

- To ja się chyba będę powoli zbierał… Nie chcę ci przeszkadzać - wstał z miejsca na którym siedział.

- Daj spokój Bartek, nie przeszkadzasz to po pierwsze, a po drugie to nie przejmuj się Zibim. Ja też nie wiem o co mu chodziło - posłałam mu lekki uśmiech i podałam kubek z herbatą.

- Lila? Mogę mieć do ciebie trochę bezpośrednie pytanie? - spojrzał na mnie.

- Skoro musisz - uśmiechnęłam się - Pytaj proszę.

- Ty jesteś ze Zbyszkiem? - wypalił z grubej rury wbijając we mnie te swoje błękitne tęczówki. Spowodował to, że zakrztusiłam się łykiem herbaty.

-Skąd w ogóle taki pomysł? Bartek!

- No co? - spojrzał na mnie - On sprawia takie wrażenie…

- Kurde no! - prychnęłam- Wy jednak wszyscy jesteście nienormalni! Ile razy można wam tłumaczyć, że z każdym z was się przyjaźnię i nic poza tym?! - wstałam wkurzona z krzesła.

- Tylko zapytałem, nie chcę się znów z tobą kłócić…

- To po co zaczynasz takie durne tematy? Bartek my nie potrafimy normalnie rozmawiać, bo każda nasza rozmowa kończy się kłótnią, dosłownie każda - mówiłam podniesionym głosem.   - Zawsze się do czegoś przyczepisz, zawsze masz do minie jakieś „ale” i ciągle ci coś nie pasuje…

- Lila, chciałem po prostu wiedzieć, bo… A zresztą…

- „Chciałem wiedzieć” no właśnie problem jest w tym, że ty zawsze chcesz wszystko wiedzieć o mnie i o tym co robię, a o sobie mówisz niewiele… Bartek tak nie wygląda przyjaźń!

- Nie przyszło ci do głowy, że ja może nie chciałbym, aby była to tylko zwykła przyjaźń? - powiedział cicho patrząc mi w oczy.

- Skoro nie chcesz się ze mną przyjaźnić, to wymagam od ciebie, abyś mnie chociaż tolerował… Nikt cię nie zmusza do tego, abyś darzył mnie sympatią, ale tolerować mnie musisz. A w ramach tolerancji nie wkurzaj mnie przynajmniej i nie wyprowadzaj codziennie z równowagi. - mówiłam o wiele bardziej podniesionym głosem niż wcześniej, o dziwo Bartek nie przerywał mi tylko słuchał tego co mam do powiedzenia.- Obiecuję ci, że ograniczę nasze kontakty do końca pobytu w Londynie do minimum. Będziemy rozmawiali tylko i wyłącznie o sprawach służbowych. Zresztą jeżeli nie chcesz mojej pomocy fizjoterapeutycznej to zawsze możesz iść do Olka, nikt cię nie prosi, żebyś przyłaził do mnie. - w tym momencie podszedł do mnie i położył rękę na moim ramieniu.

- Jeżeli tego chcesz, to ja także będę schodził z twoich oczu do końca Olimpiady i najlepiej już w ogóle… - uciął patrząc na mnie smutnym wzrokiem i wyszedł z pokoju. Byłam strasznie wkurzona, włączyłam laptopa i słuchając muzyki rzuciłam się łóżko. Chwilę później usłyszałam pukanie do drzwi.

- Nie ma mnie… - mruknęłam, ale nie podziałało, w drzwiach pojawiła się głowa Winiarskiego.

- Hej, mogę?  - spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem.

- Taa… - przybrałam pozycję siedzącą, a Misiek usiadł obok mnie.

- Znowu pokłóciłaś się z Bartkiem? - spojrzał na mnie znacząco.

- Jeżeli przyszedłeś to po to, aby prawić mi wywody, to lepiej od razu wyjdź - warknęłam wstając z łóżka. Michał pociągnął mnie za rękę i posadził z powrotem obok siebie.

- Lilka! Nie przyszedłem po to… Myślałem, że dasz mu się zaprosić na ten spacer, i że wreszcie się pogodzicie, ale jak widzę nie wyszło - uciął.

- Jaki znowu spacer? - spojrzałam na niego zdziwiona.

- No planował zabrać cię na spacer, na spokojnie porozmawiać, iść na jakąś kawę…

- Nic takiego mi nie zaproponował - ucięłam.

- Może nie zdążył, bo zaczęłaś go opieprzać? - Misiek wbijał we mnie swoje oczęta.

-Może… W każdym razie wpadł Zibi i powiedział, że po południu ma dla mnie niespodziankę, nie wiem o co chodzi… - mruknęłam.

- Ja też nie wiem...- odpowiedział z lekkim uśmiechem - Idziesz ze mną do Igły i Ziomka oglądać film?

- Nie dzięki, posiedzę w pokoju i przejrzę zdjęcia - odpowiedziałam z  wymuszonym uśmiechem.

- No jak chcesz, nie zmuszam cię - uśmiechnął się i potarmosił moje włosy - Trzymaj się mała - powiedział wychodząc z pokoju.  Do obiadu przeglądałam zdjęcia. Nie byłam w nastroju na to, aby siedzieć z chłopakami i oglądać film. Po obiedzie Zbyszek razem z Dzikiem zabrali mnie na kawę i ciacho. To była ta jego niespodzianka. Chcieli iść jeszcze wieczorem na jakieś małe balety, ale ja nie miałam siły, ani nastroju. Wróciliśmy na kolację, a potem chłopcy mieli trening na siłowni. Wieczór spędziłam w pokoju samotnie. Rozmawiałam z mamą przez telefon. Była dzisiaj u lekarza, bo strasznie źle się czuje. Powiedziała mi, że to jakiś wirus i że szybko jej przejdzie bo dostała antybiotyk. Nie wiem na ile mam jej wierzyć, a jak na złość Radek nie odbierał swojego telefonu. Mama mówiła, że jest w pracy pracoholik jeden! Położyłam się dzisiaj wcześniej. Przed zaśnięciem analizowałam po raz kolejny rozmowę z Bartkiem i po raz kolejny zatrzymywałam się na jego „ nie chciałbym, aby to była tylko zwykła przyjaźń”. Jak nie zwykła przyjaźń to co? Najbardziej zastanawiało mnie słowo „tylko…” „Wszyscy faceci są nienormalni!” - myślałam zasypiając.

 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Tak jak wspominałam wczoraj mam w zapasia kilka rozdziałów, więc kolejny oddaję dziś w Wasze ręce. Same oceńcie jakość. Ja nie uważam tego rozdziału za najbardziej ambitny, no ale cóż... Pozdrawiam! ;*