Rozdział 24

Cały tydzień upłynął chłopcom na solidnych przygotowaniach do Olimpiady. Mieli po dwa treningi dziennie, dodatkowo basen, siłownię i rozciąganie z trenerem przygotowania fizycznego. Uraz nadgarstka Kosy okazał się niegroźny i już w środę mógł wrócić do treningów, a od czwartku trenował z pełnym obciążeniem. Z Kurkiem rozmawiałam tylko i wyłącznie w sprawach służbowych, bo nie czułam potrzeby prowadzenia z nim jakiś prywatnych rozmów. O dziwo przestał się mnie czepiać i chyba do niego dotarło, że to do niczego nie prowadzi. Zapewne po rozmowie z którymś z chłopaków bo w jego wspaniałomyślność jakoś nie chce mi się wierzyć. To zgrupowanie znacznie różniło się od poprzedniego. Tutaj nie było czasu na rozmowy po nocach, małą imprezę taneczną czy siedzenie do późna i granie w karty. Każdy harował ciężko, alby w Londynie pokazać się z jak najlepszej strony. To był nasz główny cel. Trochę czasu wolnego spędziłam na niezwykle inspirujących rozmowach z Ruckiem, Gumą, Możdżim i Nowakowski. Ta czwóreczka idealnie nadawałaby się na filozofów. W niedzielę wszyscy rozjechali się do domów, aby przepakować torby i ogólnie ogarnąć cały ten wyjazd do Londynu. Po mnie przyjechał Radek, zadowolona z jednego dnia wolnego udałam się wraz z nim do Kołobrzegu, aby choć troszkę wypocząć. W poniedziałek rano spaliśmy do późna, bo mama umówiła się na spotkanie z koleżanką z liceum przed południem, także nikt nas nie budził. Wstałam z trudem o 11.00 przeciągając się i ziewając. Wzięłam prysznic i zeszłam na dół w nadziei, że Radzie będzie taki wspaniałomyślny, aby zrobić śniadanko. Niestety nie był… Spał sobie jeszcze w najlepsze. Obudziłam go i przygotowałam dla nas płatki z mlekiem – szybko, praktycznie i mało zmywania. Zaparzyłam kawę i oboje usiedliśmy w kuchni, aby skonsumować posiłek. Radek od wczoraj był małomówny, trochę zamknięty w sobie. Byłam pewna, że nadal przeżywa rozstanie z Angeliką, dlatego nie naciskałam swoimi pytaniami. Przy śniadaniu jednak sam zaczął rozmowę.

- Lila… Wiesz chyba mamy problem – spojrzał na mnie niepewnym wzrokiem.

 - Jaki?  -rzuciłam znad miski płatków o smaku miodowym – Chodzi o Angelę?

- Nie… Chodzi o mamę... – uciął.

- A co z nią? – spojrzałam na niego z zaciekawieniem.

- Niby nic, ale ostatnio zrobiła się taka jakaś… dziwna… - starannie dobierał słowa, aby określić dokładnie o co mu chodziło.

- Dziwna? Eee tam ze mną rozmawiała normalnie .

- Zachowanie to swoją drogą, ale patrz co ostatnio znalazłem – podsunął mi pod nos wyniki badań. Ogarnęłam wzrokiem dużą białą kartkę.

- „Anna Iskierka” – tak swoją drogą mimo rozwodu mama zachowała nazwisko taty – „ Diagnostyka badań szpitalnych z oddziału onkologicznego…” Co? Co to do cholery ma znaczyć? Mama była w szpitalu, a ty nic nie powiedziałeś? – wbiłam w Radka świdrujące spojrzenie.

- Właśnie chodzi o to, że wcale nie była. Wygląda na to, że przeszła tam tylko jakieś badania, których wyniki masz przed sobą…

- Żebym ja jeszcze coś z tego rozumiała… Skąd to w ogóle masz?

- Było w jej pokoju.

- Grzebałeś w jej rzeczach?!

- Nie! Wypadło z szafki, gdy szukałem albumu na zdjęcia.

- Rozmawiałeś z nią?

- Nie, bo znalazłem to wczoraj rano… Wolałem poczekać na ciebie – w tym czasie usłyszeliśmy zgrzyt zamka w drzwiach i radosny głos mamy wołający do progu:

- Mam nadzieję, że już wstaliście kochani! Mam dla was niespodziankę – zerknęłam znacząco na Radka, który pospiesznie wpadł do pokoju i włożył z powrotem do szafki dziwny papierek ze szpitala. – O tu jesteście – powiedziała rozpromieniona wchodząc do kuchni -  Zabieram was dzisiaj do kina!

- Do kina? Mamuś  nie jesteśmy dziećmi… - zaczął jęczeć Radek.

- Nie wiem czy będę miała czas, musze się spakować – westchnęłam – A na co idziemy?

- Na „Nietykalnych” kupiłam już bilety – odpowiedziała z uśmiechem. Radek chciał protestować, ale kopnęłam go w kostkę pod stołem, aż zasyczał z bólu. Spojrzałam na niego znacząco i dałam mu do zrozumienia, żeby się zamknął i zgodził na wszystko.

- O której idziemy? – bąknął.

- Seans zaczyna się o 16.00 – powiedziała z zadowoleniem nasza rodzicielka – Zjedliście już? – zapytała patrząc na nas, a my posłusznie pokiwaliśmy głowami – W takim razie Lilka zmyka się pakować, a Radek pomaga mi z obiadem – zachichotała.

- Ale mamo…- jęknął niezadowolony. Posłałam mu cwaniacki uśmiech i wystawiłam język wbiegając na górę.  Spakowałam się dość szybko. Sprawdziłam jeszcze pocztę i fejsa, a potem zeszłam na obiad. Potrawka z kurczaka -  moja ulubiona. Po obiedzie poszliśmy do tego obiecanego mamie kina. Film nawet mi się spodobał i nie żałowałam swojej decyzji. Radek też raczej nie. Gdy wróciliśmy do domu mama zaparzyła herbatę i usiedliśmy wszyscy w salonie.

- Mamuś… - zaczęłam niepewnie rozmowę – Mogę cię o coś zapytać?

- Oczywiście córeczko – obdarzyła mnie po raz kolejny promiennym uśmiechem.

- Czy ty ostatnio chorowałaś na coś? – wbiłam wzrok w kubek z herbatą, bo bałam się jej świdrującego spojrzenia.

- Skąd w ogóle taki pomysł? – powiedziała z nutą zdziwienia w głosie.

- Bo ostatnio jak szukałem albumu ze zdjęciami dziadków to przez przypadek znalazłem w szufladzie twoje wyniki badań ze szpitala… - włączył się do rozmowy Radek.

- Grzebałeś w moich rzeczach? – zapytała lekko zdenerwowana.

- Nie mamo! No przecież mówię, że szukałem albumu i przez przypadek trafiłem na te wyniki… - tym razem to on wbił wzrok w podłogę.

- Mamy my się o ciebie martwimy! – odezwałam się ze stanowczością w głosie.

- Niepotrzebnie kochani – znów obdarzyła nas swoim promiennym uśmiechem – Wszystko jest w jak najlepszym porządku, a te badani były tylko kontrolne…

- Kontrolne? – zapytałam ze zdziwieniem w głosie.

- Tak samo jak wyniki z pobierania krwi – odpowiedziała spokojnie – Nic mi nie jest, jestem zdrowa – ponownie się uśmiechnęła. Reszta wieczoru upłynęła nam na oglądaniu filmów i rozmowach. Położyłam się wcześnie, bo we wtorek o 6.00 rano miałam pociąg do Warszawy. Radek nie mógł mnie odwieźć, ponieważ szedł do pracy. Nie mogłam spać w nocy, ciągle myślałam o mamie i o tym, czy aby na pewno była z nami szczera. Wstałam przed 5.00. Wzięła prysznic i zjadłam śniadanie. Mama z Radkiem odprowadzili mnie na dworzec. Pożegnałam się z nimi i wsiadłam do pociągu obiecując, że jak tylko dojadę to od razu dam znać. Podróż minęła znośnie mimo skwaru za oknem. Czytałam książkę, słuchałam muzyki i jakoś tam zleciało. W swoim mieszkaniu byłam ok 15.00. Odświeżyłam się po podróży, zadzwoniła do mamy, że dotarłam szczęśliwie i chciałam się na trochę położyć, gdy rozdzwonił się mój telefon. Spojrzałam na wyświetlacz – „Olo”

- Tak, słucham – powiedziałam miłym głosem.

- …

- Jasne, że już jestem w Warszawie. A coś się stało?

-…

- No to pięknie ich męczycie – zachichotałam – Jasne, że będę, do zobaczenia – skończyłam rozmowę i odłożyłam telefon na półkę. Reprezentacja już w stolicy, a ja mam się stawić za godzinę na ich treningu. Nie marnują ani chwili czasu i nawet wydębili halę na Ursynowie. Zaśmiałam się i poszłam przygotować do treningu. Na hali zjawiłam się punktualnie o 17.00. Chłopcy już się rozgrzewali. Przywitałam się z trenerem, Olkiem, Oskarem i resztą ekipy.

- No wreszcie się zjawiła nasz księżniczka – zachichotał Zibi śliniąc mój policzek.

- No już nie przesadzaj, że aż tak się zdążyłeś stęsknić – pokiwałam głową z uśmiechem.

-Ja zawsze za tobą tęsknię bejbeee- wyszeptał zmysłownie do mojego ucha puszczając mnie ze swoich objęć. Popukałam go w czółko i wygoniłam na boisko. Za chwilę znalazł się obok mnie Kosa także całując mnie w policzek na przywitanie.

- Cześć ślicznotko! Jak minęła podróż? – zapytał z uśmiechem

- Nawet przyjemnie – odwzajemniłam jego uśmiech – A Tobie jak?

- Aaa szybko zleciało i bardzo dobrze, bo przy dzisiejszych 38 stopniach to się idzie ugotować na zewnątrz – stwierdził.

- Grzesiu, a jak ręka?

- Nie boli już, gram normalnie. Dziękuję raz jeszcze.

- Nie masz mi za co dziękować, taka moja praca – odpowiedziałam z uśmiechem i jego także pogoniłam do dalszego trenowania.  Ćwiczyli ostro ponad dwie godziny. Z hali wyszliśmy grubo po 19.00.

- To co Lilka jedziesz z nami do hotelu, czy wolisz swoje wygodne łóżeczko w domciu? – zapytał z uśmiechem na twarzy Olek.

- Zdecydowanie wybieram moje wygodne łóżeczko- odwzajemniłam jego uśmiech. Jutro jeszcze chłopcy mają trening?

- Nie no, już im odpuszczamy. W końcu wieczorem wylatujemy.

- W środę wieczorem? Myślałam, że w czwartek z samego rana – spojrzałam na niego zdziwiona.

- Takie plany były na początku, ale uległy zmienia – wywrócił oczami w kierunku trenera.

- Dobra nie pytam o szczegóły – odpowiedziałam z uśmiechem. Pożegnałam się z resztą ekipy i poszłam na przystanek tramwajowy. Do mieszkania dotarłam kilka minut po 20.00. Szczęśliwa udałam się pod prysznic i postanowiłam wyspać się na zapas. Jednak ok 21.00 usłyszałam dzwonek do drzwi. Zastanawiając się kogo licho niesie poczłapałam w ich kierunku. Przekręciłam zamek w drzwiach i aż mnie zatkało widząc mojego nieproszonego gościa…

 

 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

W tym czasie powinnam się właśnie edukować, ale wyszło tak, że doczekałyście się kolejnego rozdziału :) Cieszycie się? Pozdrawiam Was! ;*