Rozdział 32

Wstałam dość wcześnie i jako jedna z pierwszych pojawiłam się na śniadaniu. Chwilę później usiadł obok mnie Olek wraz z trenerem. Rozmawialiśmy o dzisiejszym meczu, o nastrojach i nadziei na wygraną.  Po śniadaniu standardowo trening, ale tym razem tylko na siłowni. Robiłam fotki jak chłopcy męczyli się podnosząc ciężary czy rozciągając się. Z Bartkiem nie rozmawiałam od rana. Skończyło się tylko na powitalnym „cześć” na stołówce. Chłopcy oczywiście to zauważyli, ale na szczęście nie wypytywali o szczegóły. Krzysiek wiedział, że się pokłóciliśmy, bo tylko jemu opowiedziałam całą sytuację. Po obiedzie udaliśmy się na halę. Siatkarze standardowo do szatni, a my na boisko. Trybuny pełne kibiców, po raz kolejny ciarki na plecach i ścisk a gardle podczas hymnu. Potem pierwszy gwizdek sędziego i rozpoczęte spotkanie z Argentyną. Pierwsza zagrywka Kurka wpadła w siatkę. Później nie mógł skończyć żadnego ataku. Kiedy trener go zmienił miałam lekkie wyrzuty sumienia, że może to wszystko przez tą naszą kłótnię. Szybko jednak się ich pozbyłam, bo przecież Bartek jest doświadczonym graczem i wie, że życia osobistego nie można wiązać z zawodowym. Gdy tylko zszedł z boiska poziom gry biało- czerwonych znacznie się poprawił i pierwszy set był nasz. Podobnie zresztą jak drugi i trzeci. Bartek do końca spotkania nie wszedł już na boisko. Spotkanie wygrane 3:0 i chwila radości. Do ośrodka wracaliśmy w dobrych nastrojach. Winiar najpierw poleciał swoją ulubioną piosenką, a potem przerzucił się na bardziej polskie nuty. W duecie z Zibim odśpiewali „Złoty krążek” , a Krzyś nie omieszkał tego uwiecznić swoją kamerką. Wróciliśmy do ośrodka i poszliśmy na kolację. Potem trzeba było popracować z mięśniami chłopaków, bo powoli zaczynały im dokuczać. Przez mój stół do masażu przewinął się Kuba, Rucek, Piter i Kosa. Do późnych godzin nocnych uzupełniałam kartoteki i po 23.00 padłam zmęczona na łóżko.

_____________________________________________________________________

Budzik odezwał się o 6.00. Z trudem opuściłam łóżko i skierowałam się do łazienki. Standardowo szybki prysznic i spotkanie na jadalni. Wychodząc z windy wpadłam na Rucka:

- Cześć Lilka! - uśmiechnął się promiennie.

- Cześć Michał, jak się spało?

- Nawet dobrze, gdyby tylko Paweł tak nie chrapał… - zachichotał - A tobie?

- Krótko, ale dobrze - odpowiedziałam z uśmiechem - Gratuluję wczorajszego meczu, bo w sumie wczoraj nie miała okazji - spojrzałam na niego.

- Dzięki, a no właśnie wczoraj tak szybko się zwinęłaś do autokaru… Stało się coś?

- Nie, wszystko ok. Bolała mnie trochę głowa i ogólnie jakoś  tak kiepsko z samopoczuciem.- powiedziałam z lekkim uśmiechem.

- Ale dzisiaj już ok? - zapytał z troską w głosie.

- Tak- pokiwałam głową uśmiechając się. Poszliśmy razem na śniadanie. Przechodząc obok stolika chłopaków przywitałam się z uśmiechem i usiadłam na swoim stałym miejscu obok Olka. Po śniadaniu trening na hali. Chłopcy zaczęli od rozgrzewki i rozciągania się. Robiłam fotki wszystkim. Kurkowi też, bo przecież to na oficjalną stronę PZPS-u. Potem podzielili się na dwie drużyny i zagrali mini meczyk. Marcin skacząc do bloku Winiara źle stanął i dość mocno wykręcił kostkę. Zaraz znalazłam się przy nim razem z Olkiem.

- Cholera  boli - mruknął rozcierając miejsce urazu.

- Czekaj, czekaj - przytrzymałam jego kostkę ściągając but i skarpetkę - Gdzie cię boli?

- Cała kostka - syknął gdy tylko próbowałam ją dotknąć. Razem z Olkiem pomogliśmy mu zejść z boiska. Zaraz obok nas zjawił się Andrea pytając o stan Marcina.

- Ma skręconą kostkę - stwierdził Olek - I jutro raczej nie zagra.

- Dobra wy wracacie na boisko, a ty i Lila zajmijcie się Marcinem. Najlepiej to nich Lilka z nim wróci do ośrodka i tam zajmie się jego nogą.

- Jak chcesz możesz zostać na hali, ja tym razem mogę wrócić do ośrodka - zaproponował Olek.

- Lepiej ty tu z nimi zastań, a ja pójdę z Marcinem - uśmiechnęłam się lekko. Zdecydowania wolałam ten czas spędzić z Możdżonem niż siedzieć na hali i patrzeć na naburmuszoną mordkę Kurka. Poszliśmy powoli do szatni. Odprowadziłam go i sama usiadłam na ławeczce pod szatnią czekając na Marcina. Wyszedł po kilku chwilach.

- Serio nie musisz ze mną wracać, może to zrobić Olek, a ty zostaniesz z chłopakami na treningu - powiedział z uśmiechem.

- Nie chcesz mojego towarzystwa? - zrobiłam smutną minkę.

- Nie, Liluś źle mnie zrozumiałaś - podszedł do mnie utykając i położył rękę na moim ramieniu - Myślałem tylko, że wolisz zostać z resztą ekipy na sali, bo jak się coś stanie, to zawsze ty nas odprowadzasz do ośrodka i nie masz okazji pooglądać treningów.

- Dzisiaj jakoś nie mam nastroju ani na oglądanie treningu, ani na robienie zdjęć - westchnęłam obejmując Marcina pod żebrami bo mniej więcej na taką wysokość sięgała moja ręka. Marcin objął mnie swoim ramieniem i poszliśmy bardzo powoli ze względu na jego chorą kostkę w stronę ośrodka.

- Lila mogę cię o coś zapytać? - przerwał chwilę milczenia.

- Jasne - odpowiedziałam mu z uśmiechem.

- Ty się znowu pokłóciłaś z Bartkiem i między innymi dlatego nie chciałaś zostać z nimi na hali prawda? - spojrzał mi głęboko w oczy.

- Prawda - mruknęłam - Ale to jest akurat mało ważne, najważniejsza jest teraz twoja kostka.

- Niby tak, ale widać po ostatnim meczu, że Kuraś jakiś taki nieswój. Nic mu kompletnie nie wychodzi - spojrzał na mnie znacząco.

- Marcin jeżeli liczysz na to, że z nim pogadam, albo go przeproszę to się mylisz. Bo tak naprawdę nie mam za co go przepraszać. A zresztą Bartek jest już dużym chłopcem i doświadczonym graczem więc chyba doskonale wie, że życia zawodowego z prywatnym mieszać nie należy - spojrzałam na Marcina

- Czasami jest tak, że problemy z życia osobistego bardzo przekładają się na to zawodowe - mruknął.

- Nie sądzą, aby nasza kolejna sprzeczka miała aż taki wpływ na jego grę… Każdemu się może zdarzyć słabszy dzień i tyle - ucięłam. Zanim dotarliśmy do ośrodka żadne z nas nie odezwało się już słowem. W ciszy udaliśmy się do gabinetu fizjoterapeutycznego, gdzie zrobiłam Marcinowi zimny okład  na opuchniętą już trochę kostkę. Posmarowałam ją żelem chłodzącym i rozmasowałam obrzęk.

- Dzięki Lilka, co ja bym bez ciebie zrobił - powiedział z szerokim uśmiechem.

- Nie masz za co dziękować. Jestem tu po to, aby się wami zająć w takich sytuacjach - odwzajemniłam jego uśmiech.

- Co będziesz teraz robiła?

- Muszę uzupełnić  twojaąkartę zdrowia, a potem nie wiem, a co?

- Obejrzymy jakiś film? Chłopaki mówili, że zawsze „poszkodowany” może liczyć na pyszną herbatkę i jakiś fajny film, a przede wszystkim na towarzystwo jakże miłej pani fizjoterapeutki - powiedział z uśmiechem.

- Tak mówili? Z herbatą i filmem mieli rację, ale to czy jestem miła to ja bym tam kwestionowała - zaśmiałam się zabierając rzeczy z gabinetu. Poszliśmy razem do mojego pokoju. Marcin włączył „Lęk wysokości”, ja zrobiłam herbatkę i poczęstowałam go paluszkami, które znalazłam w torbie. Siedzieliśmy tak, oglądaliśmy film, piliśmy herbatę i rozmawialiśmy między czasie. Gdy chłopcy wrócili z treningu zaraz wpadli do nas zobaczyć jak się czuje Magneto.

- Fiu, fiu a u niej jak zwykle pełen serwis - herbatka, film, paluszki - zachichotał Igła.

- Jak tak dalej pójdzie to my specjalnie się będziemy kontuzjowali - dorzucił swoje Jarosz.

- Kubusiu jeżeli masz ochotę obejrzeć ze mną jakiś film i napić się herbatki oraz porozmawiać to po prostu przyjdź, a nie chcesz sobie krzywdę robić - puściłam oko do Ryszego.

- A żebyś wiedziała, że przyjdę i to dzisiaj wieczorem - powiedział zadowolony - Za 10 minut obiad kochani - rzucił wychodząc z pokoju. Wyłączyłam laptopa i odprowadziłam Marcina do pokoju. Kazałam mu się położyć i trzymać nogę w górze na poduszkach. Obłożyłam jego kostkę woreczkami z lodem.

- Lila nie rób mi teraz okładu, bo zaraz muszę iść na obiad - zaczął marudzić.

- Taaa jasne i gdzie jeszcze chcesz iść? Leżysz tutaj grzecznie i chłodzisz nóżkę, a obiad ci zaraz przyniosę - powiedziałam patrząc na niego.

- Nie mogę cię wykorzystywać, sam przecież… - przerwałam mu w połowie zdania.

- Tak sam przecież możesz sobie iść, jeszcze bardziej nadwyrężyć nogę i do końca Olimpiady nie wyjść już z ośrodka, a każdy kolejny mecz oglądać w TV - ucięłam mierząc go wzrokiem - Zaraz wracam z obiadem - rzuciłam wychodząc z pokoju. Poszłam na stołówkę i zabrałam porcję na wynos. Poczłapałam z nią do pokoju Marcina, który najwyraźniej grzecznie mnie posłuchał, bo nie ruszał się z miejsca.

- Smacznego! - życzyłam podając mu obiad. Sama wróciłam na stołówkę, aby zjeść posiłek. Po obiedzie chłopaki mieli chwilę wolnego, potem spotkanie ze statystykami i basen przed kolacją. Kiedy cała drużyna analizowała zagrywki i ataki przeciwnika ja wraz z Olkiem zajmowaliśmy się uzupełnianiem kartotek i wypisywaniem wszystkich dokumentów medycznych. Dużo tego było, bo w naszym kraju na każdym kroku można spotkać biurokrację. Gdy uporaliśmy się z robotą papierkową zajrzałam do Marcina i zmieniłam mu okład. Chciałam z nim zostać w ośrodku, ale stwierdził, że nie ma takiej potrzeby, i że mogę iść z resztą ekipy na basen, a on w tym czasie się zdrzemnie. Tak też zrobiłam. Wróciłam do pokoju pakując torbę do wyjścia. O 17.00 spotkaliśmy się wszyscy przed budynkiem i ruszyliśmy na pływalnię.

- Proszę państwa teraz cała nasza drużyna udaje się na basen, aby dalej pracować nad naszymi mięśniami i ogólnie tężyzną fizyczną - nawijał Igła do kamery.

- On chyba serio pracuje na tego Oscara - mruknęłam do Pawła i oboje zaczęliśmy się śmiać. Gdy weszliśmy na pływalnię każdy udał się do swojej kabiny i chwilę później Reprezentacja szalała w wodzie. Przyjemności tej nie odmówił sobie także sztab trenerski, Oskar i Olek.  Bawiliśmy się całkiem nieźle. Zrobiłam kilka nowych fotek, które zamierzałam umieścić w albumie Reprezentacyjnym.

- Lilka! - wrzasnął w moim kierunku Dziku - My chyba musimy dokończyć nasze zawody pływackie - zachichotał obejmując mnie mokrym ramieniem.

- No przecież był remis i ja bym przy tym pozostała - uśmiechnęłam się.

- Boisz się, że przegrasz? Oj te kobiety… - mruknął patrząc na mnie kątem oka. Wiedział doskonale jak mnie wyprowadzić z równowagi.

- Poczekaj chwilę - rzuciłam  biegnąc w stronę Oskara, który wyszedł już z wody i siedział na brzegu basenu mocząc nogi i poprosiłam o przypilnowanie aparatu.

- Mogę pocykać fotki? - zapytał z uśmiechem - Bo ty prawie w ogóle nie masz zdjęć, a przecież należysz do kadry.

- Jasne, że możesz - odwzajemniła uśmiech - Tak to już jest, że ktoś robi zdjęcia, a ktoś na nich jest- krzyknęłam biegnąc w kierunku Dzika i wskakując mu na barana. - No dobra panie Kubiak… Marsz do basenu i kończymy rywalizację - Miśkowi nie trzeba było powtarzać wskoczył ze mną do basenu, a Ziomek dał sygnał do startu. Na początku płynęliśmy łeb w łeb, ale później udało mi się go wyprzedzić i jako pierwsza dopłynęłam do Ziomka, który był naszą „metą”.

- No i co Kubiak? - zachichotałam… Kobiety boją się przegranej tak? - zmrużyłam oczy patrząc na ciężko oddychającego Miśka.

- Dałem ci fory i tyle - wydyszał.

- Jasne - mruknęłam wychodząc z basenu - To co teraz? Idziemy na zjeżdżalnię?- Miśkowi nie trzeba było powtarzać kilka razy, chwilę później oboje znów całkiem nieźle się bawiliśmy. Po basenie wszyscy wróciliśmy strasznie głodni i zmęczeni. Gdy już wzięłam prysznic i przebrałam się, zajrzałam do Marcina. Spał w najlepsze, dlatego nie budziłam go. Poszliśmy na kolację, a ja standardowo zabrałam też porcję dla naszego kapitana.  Wieczorem położyłam się szybko do łóżka. Zasypiałam już prawie gdy zadzwonił mi telefon. Zlokalizowałam go na półce obok łóżka i spojrzałam na wyświetlacz „Radziula” no tak, ten to zawsze wyczuje chwilę na rozmowę…

- Halo - mruknęłam zaspanym głosem.

-…

- No wszystko ok jutro mamy ostatni mecz w fazie grupowej i zobaczymy co dalej. A jak u was? Jak tam mama?

-…

- Cholera… Ale nic jej nie przeszło po tych lekarstwach? Dalej tak źle się czuje?

- …

- No mam nadzieję, że będzie dobrze… Dzięki i wy też się trzymajcie. Kocham was i całuję paaaa - cmoknęłam w słuchawkę i rozłączyłam się. Przykryłam się kołdrą po same uszy, ale tym razem nie mogłam już tak łatwo zasnąć. Dręczyło mnie to, że mama jest nadal chora, mimo otrzymanych leków nic jej nie przechodzi. Kręciłam się tak z boku na bok prawie do pierwszej, później wreszcie zasnęłam.

 

 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Witam serdecznie! No to doczekałyście się kolejnego rozdziału z mojej strony ;) Życzę miłej lekturki.

Jak tam przygotowania do świąt? U mnie idą pełną parą i normalnie nie mam już siły...

A'propos dzisiejszego meczu to... Cholera, blisko było! Gratulacje dla Zaksy w każdym bądź razie, a Jastrzębski Węgiel proszę jutro o troszkę więcej ;)