Rozdział 23

Zapukałam cicho, ale nikt nie odpowiedział więc nacisnęłam ostrożnie klamkę i weszłam do środka. W pokoju panowały egipskie ciemności jedynie dzięki wyświetlaczowi komórki zobaczyłam Bartka leżącego na łóżku i odwróconego tyłem do drzwi.

- Hej… Mogę na chwilę?  - nic nie odpowiedział. Wywnioskowałam, że ma słuchawki w uszach i nic nie słyszy. Podeszłam po cichu do niego, usiadłam na jego łóżku i położyłam rękę na jego ramieniu. Reakcja była natychmiastowa.

- Kurwa Winiar mówiłem, że chcę zostać sa… Lilka? Co ty tu robisz? – zapytał chłodno, gdy pierwsze emocje i niecenzuralne słowa w kierunku Michała zostały wypowiedziane.

- Cześć. Pukałam, ale nie słyszałeś – spojrzałam znacząco na słuchawki w jego uszach. Zorientował się wyciągając je i odkładając telefon na półkę.

- Po co przyszłaś? – spytał obojętnym tonem.

- Przyszłam cię przeprosić… Trochę mnie dzisiaj poniosło na tej hali i niepotrzebnie się na ciebie wydarłam – spojrzałam na niego ukradkiem. Ciągle miał zimny i obojętny wyraz twarzy.

- Spoko luz, nie ty jedna dzisiaj po mnie jeździsz- wbił wzrok w swoje paznokcie i zaczął się nimi bawić.  – Nie musisz przepraszać już się zdążyłem przyzwyczaić…

- Muszę, bo źle się z tym czuję – spojrzałam na niego. Nadal przyglądał się swoim paznokciom i nie zwracał na mnie uwagi. Unikał kontaktu wzrokowego. – Bartek… Możemy normalnie porozmawiać?

- Przecież rozmawiamy… - uciął.

- Właśnie nie rozmawiamy! Mam wrażenie, że mnie zbywasz…

- Nie no co ty, wydaje ci się... – powiedział z ironią w głosie.

- Dobra, widzę że nie masz ochoty na moje towarzystwo, a już na pewno  nie na rozmowę ze mną. Ok rozumiem. – wstałam z jego łóżka – W takim razie trzymaj się – skierowałam się w stronę drzwi.

- Lilka poczekaj, ja po prostu... – zaczął ale przerwałam mu w połowie.

-Paaa – rzuciłam wychodząc i trzaskając drzwiami. Szybkim krokiem poszłam do pokoju Ziomka i Igły wchodząc bez pukania.

- Idiota, bałwan, zadufany w sobie kretyn, egoista myślący, że jest pępkiem świata… - rzucałam epitetami od progu.

- A jej co? – spytał zaciekawiony przebiegiem sytuacji Ziemek.

- Pewnie była u Kurasia – stwierdził wspaniałomyślny Winiar i wcale się nie pomylił.

- I jak tam rozmowy dyplomatyczne? – zachichotał Igła za co został spiorunowanym moim spojrzeniem.

- A jak myślisz? Boże! Jak można być takim kretynem ja się pytam? Idziesz człowieka przeprosić, za to że się na niego nadarłaś, a on cię olewa… Wielki mi przyjaciel, który nawet nie ma zamiaru z tobą normalnie porozmawiać! Jedyne co mu wychodzi to czepianie się o każdy szczegół dotyczący mojej osoby. Najlepiej chciałby kontrolować mnie na każdym kroku, wiedzieć co robię, o której i z kim… Rany co za on się uważa? Nie jestem jego własnością! Jeżeli on ma jakiś problem to najlepiej żebyś siedziała przy kochanym Bartusiu, głaskała go po główce i mówiła, że będzie dobrze, zawsze była do jego dyspozycji… A jak ty coś od niego potrzebujesz to zawsze cię olewa, nie ma czasu bo to trening, bo to tamto, bo to siamto… I on to nazywa przyjaźnią ja się pytam? No kurwa no! – wrzeszczałam od progu, a wszyscy obecni w pokoju wbijali we mnie coraz to bardziej zdziwione spojrzenia.

- Dobra, dobra już! – pierwszy oprzytomniał Krzysiem podchodząc do mnie i kładąc ręce na moich ramionach – Wdech i wydech, wdech i wydech.

- Weź te łapy jak chcesz żeby były całe! – warknęłam strącając jego ręce i siadając na łóżku obok Ziomka.

- W takim razie nie pytam o szczegóły tej dyplomatycznej rozmowy z Bartkiem – pokiwał głową Zibi – I przyznam szczerze, że takiej wkurwionej to ja cię jeszcze nie widziałem – dodał z szerokim uśmiechem.

- Uczę się od najlepszych – posłałam mu piorunujące spojrzenie. Odetchnęłam i spojrzałam po obecnych w pokoju – A wy co tak cicho siedzicie? Mówcie coś – spojrzałam na Winiara.

-  Szczerze? To ja się boję teraz cokolwiek odezwać – powiedział potulnie Misiek lekko się uśmiechając.

- No przecież cię nie zjem, nie pobije ani nic z tych rzeczy – powiedziałam już znacznie łagodniejszym tonem i z lekkim uśmiechem na twarzy.

- Co ci szkodzi Winiar? Jest ryzyko- jest zabawa- zachichotał Ziomek.

- Dobra to czym sobie zawinił ten nasz Kuraś na takie określenia?  Jeszcze chwilę temu go żałowałaś, że oberwał dzisiaj od wszystkich… - spytał spokojnie Zibi.

- Cofam wszystko co powiedziałam! Mógł normalnie powiedzieć, że nie ma ochoty na rozmowę, a nie zbywać mnie i to jeszcze takim tonem.

- W ciągu tych kilku chwil aż tak cię z równowagi wyprowadził ? – spytał lekko zdziwiony Igła.

- Nie, ale zapewne przyczyniło się do skumulowanie wszystkich nerwów jakie na niego miałam od początku naszej znajomości – odetchnęłam spoglądając na zegarek – Dobra chłopcy, do łóżek.

- Ale ja się boję wrócić do pokoju – zaczął się żalić Winiarski.

- Możesz spać u Lilki, ona ma duże łóżko. Jak się Kosa zmieścił to ty też Micha… - w tym momencie Zbyszek spotkał się z moim spojrzeniem i trafnie wywnioskował, że lepiej dla niego będzie jak się zamknie. – Co ja mówiłem? - podrapał się po głowie -  Aaa tak idę spać bo jutro rano trening.- podszedł do mnie i cmoknął mnie w czoło. Nadal patrzyłam na niego jak morderca na swoją ofiarę. – Dobranoc Lilka, cześć chłopaki – rzucił wychodząc z pokoju.

- To ja się też zbieram – stwierdził Michał – Chyba mi głowy nie urwie…

-Niech tylko spróbuje, a będzie miał do czynienia ze mną – spojrzałam na Miśka z uśmiechem.

- W takim razie mogę spać spokojnie, nie odważy się – od Winiara także dostałam całusa na dobranoc. Pożegnał się z chłopakami i wyszedł z pokoju.

- Ja też spadam – powiedziałam do Igły i Ziomka – A wy się kładźcie, bo jutro wstajemy o 6.00.

- Nie wiem czy mogę cię teraz samą zostawić… A jak zaczniesz lunatykować w nocy i na przykład całkiem przypadkiem udusisz Kurka? Przyjmujący w pierwszym składzie nam jest jednak trochę potrzebny…- zaczął się nabijać Igła. Kurde ten człowiek zawsze, ale to zawsze robił sobie ze wszystkie jaja i potrafił rozładować najbardziej napiętą atmosferę jednym żartem.

- Aż tak źle chyba ze mną nie jest – posłałam mu uśmiech – Dobranoc chłopcy, śpijcie dobrze -  życzyłam im wychodząc z pokoju. Poszłam do siebie i gdy tylko usiadłam na łóżko dotarło do mnie po raz kolejny, że wcale nie chce mi się spać. W mojej głowie zaświtał chytry pomysł udania się na pływalnię. Spojrzałam na zegarek – 23.00. Co tam, idę. Wygrzebałam z szafy strój i ręcznik. Do torby wrzuciłam klapki i zamknęłam cicho pokój. Zjechałam windą na sam dół i wymknęłam się z budynku do kompleksu sportowego. Weszłam do środka i od razu skierowałam się do szatni. O dziwo światła były wszędzie pozapalane, a z hali dochodził plusk wody tak jakby ktoś inny podobnie jak ja cierpiał na bezsenność i postanowił przed sen zaliczyć kilka długości basenów. Weszłam powoli na pływalnię i zobaczyłam nieźle zmęczonego już Dzika.

- Lilka! – pomachał do mnie – Ty też spać nie możesz?

- No niestety – odpowiedziałam siadając na brzegu basenu i zanurzając nogi do wody – A ty co?

- A ja dbam o kondycję – zachichotał przecierając oczy z wody.

- W takim razie dotrzymam ci towarzystwa – uśmiechnęłam się do niego – Tylko nie mam pojęcia jak ty jutro rano wstaniesz o 6.00.

- Damy radę, nie taki rzeczy się robiło – zachichotał podpływając bliżej mnie.

- Szczerze? To mi was normalnie szkoda… Przerąbane teraz macie przed tą Olimpiadą, wszyscy wymagają od was nie wiadomo czego…

- Wymagają bo wygraliśmy Ligę Światową, Memoriał Wagnera i jeszcze kilka innych mniejszych imprez. Wiesz jacy są ludzie dajesz im palec, to od razu chcą całej ręki.

- Zajebiste obciążenie psychiczne kiedy jadąc na jakieś rozgrywki wiesz, że cała Polska oczekuje od ciebie i od całej drużyny medalu, a najlepiej złotego… - spojrzałam na Miśka.

- Idzie się przyzwyczaić, trochę adrenaliny nigdy nie zaszkodzi. To właśnie lubię w tym sporcie – uśmiechnął się – Ale co ty tak właściwie tu robisz o tej porze? Bo ten kit, że nagle nabrała cię ochota na pływanie to możesz wciskać małemu dziecku, a nie mnie.

- Każdy ma jakieś odchyły – skwitowałam.

- No jasne, ale nie po 23.00 na basenie. Przecież widzę, że jesteś nieźle wkurzona – spojrzał mi w oczy, a jego tęczówki zaczęły świdrować moje.

- No dobra już, nie patrz tak na mnie…- odetchnęłam i opowiedziałam Michałowi całą historię z Bartkiem. Wyczłapał się z wody i usiadł na brzegu obok mnie. Rozmawiając z nim coś we mnie pękło i od razu zrobiło mi się lżej na duszy.

- No to nieźle ci powiem – skwitował kiwając głową – Idealnej pary przyjaciół to wy nigdy nie stworzycie- stwierdził kiwając głową – Ale nie martw się to tak jak ze mną i ze Zbyszkiem.

- Misiek, ale was łączy szablonowa męska przyjaźń, a Kurek myśli sobie nie wiadomo co…

- Czy ona jest taka szablonowa to bym się zastanowił – westchnął i opowiedział mi jak to się ostatnio nie może dogadać ze swoim przyjacielem – Odkąd poznałem Monikę, a on Asię nie spędzamy już ze sobą prawie każdego wieczoru. Każdy z nas dojrzał do tego, że w życiu są ważniejsze rzeczy od imprez, nowych lasek poznanych w klubach i przygodnych uniesień seksualnych. Im bardziej zaczęliśmy sobie to uświadamiać tym bardziej się od siebie oddalamy. Kiedyś mogłem tak po prostu do niego przyjechać o każdej porze i wygadać się ze swoich problemów, on zresztą robił to samo. Teraz coraz częściej poza siatkówką nie mamy wspólnych tematów. Jedyny pocieszający fakt, że gramy w jednym klubie. Mam nadzieję, że Zbychu zostanie w Jastrzębiu na kolejne sezony i jakoś uda nam się nadrobić ten stracony czas. Bo o normalną rozmowę z nim to ostatnio trudno… - zawiesił głos – W sumie to każda kolejna kończy się kłótnią o byle gówno. – wzruszył bezradnie ramionami.

- Nie wiedziałam, że między wami jest coś nie tak… Zawsze gdy jesteście razem odzywacie się do niebie normalnie i wszystko wydaje się być w jak najlepszym porządku – spojrzałam na niego.

- A co mamy robić? Kłócić się na oczach trenera i wyzywać od różnych przy kolegach z kadry? Tylko na co nam to… Kamienna twarz i do przodu. A w sercu to drażniące uczucie, gdy rozkurwia cię od środka.

- Czyli nie tylko ja jestem w czarnej dupie… Trochę to pocieszające – poklepałam Dzika po ramieniu.

- No dobra, my tu gadu-gadu, a ty miałaś pływać – poruszał charakterystycznie swoimi brewkami.

- Może jednak nie bo… - nie zdążyłam dokończyć, bo Misiek już zepchnął mnie do wody. Wskoczył za mną i zaczęliśmy się chlapać jak małe dzieci. Później ścigaliśmy się dwa razy. Ostatecznie nasze starcie zakończyło się remisem i ok 1.00 wróciliśmy zadowoleni i cholernie zmęczeni do ośrodka. Pożegnałam się z Dzikiem pod jego pokojem i sama poczłapałam do siebie. Basen to jednak potrafi człowieka wykończyć. Szybki prysznic i łóżeczko to jedyne rzeczy, o których marzyłam.  „Bufon Kurek nie będzie mi mówił co mam robić… Chce wojny? Proszę bardzo! Będzie ją miał!” – z tą myślą zasnęłam.

  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Moje Drogie zgodnie z obietnicą kolejny rozdział :) Spodziewałyście się takiego rozwoju sytuacji? Pozdrawiam Was! :)