Rozdział 21

Obudził mnie ciepły i cichy głos mamy pochylającej się nad moim łóżkiem.

- Wstawaj kochanie już 10.00 – gdy otworzyłam oczy obdarzyła mnie serdecznym uśmiechem.

- Wstaję, wstaję – wymruczałam naciągając bardziej kołdrę.

- Zrobiłam wam śniadanko, ale jeżeli wolisz jeść zimną jajecznicę to…

- Już wstaję mamuś – na słowo „jajecznica” wyskoczyłam z łóżka jak poparzona i cmoknęłam mamę w policzek – Za pięć minut jestem na dole – krzyknęłam wbiegając do łazienki. Poranna toaleta, szybka zmiana garderoby i pośpiesznie zaścielone łóżko. Zbiegłam na dół do kuchni, gdzie siedział już zadowolony Radek i wcinał śniadanie. Mama zaparzyła kawę dla wszystkich i wspólnie skonsumowaliśmy posiłek. Do późnego popołudnia siedzieliśmy w salonie i rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym… Nie chciało się nam gotować obiadu więc zamówiliśmy pizzę. Około godziny 16.00 zadzwoniła Iwona z informacją, że szczęśliwie dojechali do Rzeszowa. W pełni spokojna poszłam do pokoju, aby rozpocząć pakowanie. Jak zwykle nie wiedziałam co mi się może przydać, a co nie, więc na wszelki wypadek wzięłam wszystko co wpadło mi pod rękę. Po 20.00 zataszczyłam na dół dwie ciężkie walizki i torbę ze sprzętem fizjoterapeutycznym.

- A ty znowu się spakowałaś jakbyś miała tam rok spędzić – stwierdził Radek przyglądając się uważnie moim bagażom.

- Przezorny zawsze ubezpieczony – wysapałam siłując się z walizką – A może byś tak pomógł co?

- No idę, idę – zwlekł się powoli z kanapy i wziął ode mnie ciężkie torby. – Pakujemy od razu do samochodu?

- Możemy, rano będzie mniej roboty – uśmiechnęłam się do niego bo chyba po raz pierwszy w życiu wpadł na mądry pomysł. Wynieśliśmy torby i załadowaliśmy je do samochodu Radka. Ledwo zdążyliśmy wrócić do domu, a zadzwonił mój telefon. Na wyświetlaczu pojawiło się „Olo”, odebrałam po trzecim sygnale:

- Halo, halo

- …

- Nieeee… Żartujesz sobie prawda?

-…

- No proszę cię Olek bądź człowiekiem… - westchnęłam, a mama z Radkiem spojrzeli na mnie pytająco.

- No dobra – mruknęłam – W takim razie do zobaczenia.

- Co jest? – zapytała mama gdy tylko skończyłam rozmawiać.

- Andrea i Przedpełski dostali fisia na punkcie tej całej Olimpiady i sztab trenerski, medyczny i statystycy mają jutro o 6.00 rano dwugodzinną odprawę zanim oficjalnie rozpocznie się zgrupowani.

- No to niby jak ty chcesz to zrobić? – spojrzał na mnie zdziwiony Radek.

- A no tak, że nie mogę jechać jutro rano, ale dziś w nocy – strzeliłam mu słodki uśmiech – I ty mnie tam dziś w nocy zawieziesz.

- Zapomnij! Ja nie będę się tłuk nocą przez pół Polski, jedź pociągniem.

-  Świnia! – wrzasnęłam na niego – Myślisz, że ja nie chciałabym spędzić z wami jeszcze trochę czasu? Bardzo bym chciała, ale obowiązki to obowiązki… - westchnęłam.

- Dobra nie kłócić się, zaraz cię zawieziemy – stanowczo przerwała nam naszą dyskusję mama.

- Ja się na to nie piszę – mruknęł jeszcze Radek.

- Piszesz się, piszesz  - odpowiedziała mu mama – I tak byś ją zawiózł i tak…

- No pewnie tak – westchnął i spojrzał na mnie – Zbieraj tyłek, Spała czeka!

- Jadę z wami – oznajmiła mama i tym sposobem pół godziny później wszyscy troje siedzieliśmy w samochodzie i zmierzaliśmy w kierunku ośrodka szkoleniowego w Spale. Rozmawialiśmy i śpiewaliśmy piosnki całą drogę, aby Radek nie miał możliwości przyśnięcia za kierownicą. Gdy dotarliśmy na miejsce była prawie pierwsza w nocy. Wypakowałam walizki, wyściskałam mamę i Radka i poszłam w kierunku ośrodka. Drzwi o dziwo nie były zamknięte, weszłam do budynku i skierowałam się w stronę wind.

- O pani Lilianna- zaczepiał mnie ochroniarz – pan Stasiu, który jak widać dzisiejszej nocy pracował. – Miło panią znów widzieć – obdarzył mnie serdecznym uśmiechem – Ale czemu tak późno, spać pani nie mogła?

- Witam panie Stasiu – odwzajemniłam jego uśmiech. – Miałam być dopiero jutro z rana, ale dostałam telefon, że o 6.00 jest zebranie całego zarządu i sztabu więc cóż poradzić, przyjechałam.

- A no tak, prezes coś wspominał dzisiaj – podrapał się po głowie – Teraz to ogólnie wszyscy się na przygotowaniach do Londynu skupiają i coś tak czuję, że to od jutro będzie tu szał ciał…

- Zapewne tak – odpowiedziała chichocząc. „ Szał ciał” – cały pan Stasiu, starszy i niezmiernie pocieszny człowiek. Pomógł mi z dotaszczyć walizki do windy, a ja wjechałam na piętro, gdzie ostatnio znajdował się mój pokój. Wysiadając z windy wpadłam na Aleksandra przechadzającego się wraz z Anastasim po korytarzu.

- Cześć śliczna- cmoknął mnie w policzek.

- No hej – uśmiechnęła się do nich obu i serdecznie uściskałam Andreę – Co wy tu robicie o tej porze? – spytałam zdziwiona patrząc na Olka.

- Spacerujemy – skrzywił się – A tak poważnie to nie możemy spać, rozmawiamy i ustalamy już pewne rzeczy… Jutro trzeba przedstawić prezesowi cały plan na Igrzyska – westchnął.

- Tylko trzeba go jeszcze dokończyć – wtrącił się trener. – Oskar i reszta też pracują – uśmiechnął się .

- Czyli rozumiem, że przed nami długa i bezsenna noc?

- No to wygląda… - odpowiedział cicho Anastasi. – Przedpełski dostał fioła na punkcie tej Olimpiady, napalił się strasznie na złoty medal i chce, abyśmy byli przygotowani na wszystkie ewentualności – uciął.

- Czyli liczy na to, że jutro rano dostanie przed nos cały plan działania? Wszystkie kombinacje statystyczne, wykresy medyczne i tym podobne?- spojrzałam z niedowierzaniem na Olka.

- No właśnie chyba tak… - odpowiedział Olo.

- Pogrzało faceta jak nic! Jak niby kurde Oskar ma zrobić rozplanowanie gry z meczu na mecz skoro nawet nie wie w jakiej formie będą gracze na obecną chwilę?

- No to jest chyba pytanie retoryczne – skwitował Anastasi – Prezes wymaga więc musi dostać to czego chce.

- Dobra, zostawię rzeczy i zaraz do was wracam – poczapałam do pokoju. Zostawiłam bagaże i poszłam do pokoju Olka gdzie siedzieli wszyscy pozostali i ciężko pracowali, przywitałam się z nimi i zajęłam kartotekami medycznymi. – A tak z ciekawoścvi zapytam… Kiedy prezes wpadł na ten pomysł, że chce mieć jutro wszystko do wglądu? – spojrzałam pytająco na sztab trenerski.

- Dzisiaj późnym popołudniem, gdy tylko zjawił się w Spale – odpowiedział Gardini.

- Więcej pytań nie mam... – pokręciłam głową i zajęłam się swoimi rzeczami. Olek zrobił mi mocną kawę i tak jakoś udało nam się coś ogranąć do 6.00 rano. Piętnaście minut przed spotkaniem wskoczyłam pod prysznic i przebrałam się w czyste ubrania. Punktualnie spotkaliśmy się na odprawie, która trwała równe dwie godziny do 8.00. Wszyscy byliśmy cholernie głodni, ale cóż poradzić. Przedpełski był wyraźnie zadowolony z prowizorycznego planu jaki udało się nam stworzyć jednej nocy. Pochwalił, powiedział że trzyma kciuki i ok 9.00 pojechał do Warszawy. Wszyscy odetchnęli z ulgą. Liczyłam na to, że będę mogła się trochę przespać, ale niestety nie… Okazał się, że cała drużyna stawiła się punktualnie na 8.30 i o 10.00 rozpoczynaliśmy trening. Wychodząc z sali konferencyjnej wpadłam na Zbyszka.

- No witaj ślicznotko – uściskał mnie mocno, przytuliłam się do niego opierając głowę na jego klatce piersiowej.

- Spać, spać, spać… - mruknęłam zamykając oczy.

- Nie ma tak dobrze, zaraz mamy trening – wyszczerzył swoje śnieżnobiałe ząbki. – Czekaj, czekaj… To coś ty robiła całą noc?

- Nie pytaj – westchnęłam z trudem odrywając głowę od jego torsu.

- Uuuuu no to ja chyba nie chcę znać szczegółów… Ale nieźle wyprana dzisiaj jesteś- zachichotał.

-Zibi, ty głupku! – trzasnęłam go w ramię – To na pewno nie to co myślisz – wbiłam w niego swój wzrok – Pracowaliśmy wszyscy dzisiaj całą noc i każdy z nas tak wygląda – pokazałam głową na Olka i Oskara, którzy ledwo podpierając się na łokciach pili kolejną już kawę.

- I tak ci nie wierzę – zachichotał czochrając moją grzywkę.

- Spadaj w takim razie -  wyswobodziłam się z jego objęć i wyszłam trzaskając drzwiami.

- Nie wkurzaj jej dzisiaj bardziej – rzucił zaspany Olek.

- Ludzie wy dzisiaj wszyscy jacyś tacy bez energii – stwierdził roześmiany Zbysio wychodząc z sali.

W drodze do pokoju o mały włos nie wpadłabym na Ziomka, którego w porę zauważyłam.

- Budzimy się Śpiąca Królewno – zaśmiał się całując mój policzek.

- Nie dzisiaj – uśmiechnęłam się wymijając go i człapiąc powoli do pokoju.

- Liluśka! – wrzasnął za mną Winiarski biegnąc w moim kierunku i chwytając mnie w swoje objęcia. – Jest i nasza pani fizjoterapeutka kochana – zachichotał składając na moim policzku słodkiego buziaka na przywitanie. -  Co ty dzisiaj taka nie w humorze co?

- Jedyne o czym marze to 3 godziny snu, nic więcej – mruknęłam ziewając.

- Słyszałem, że pracowaliście całą noc, bo Przedpełski coś sobie nawymyślał – pokiwał głowa Michał.

- Dzisiaj po raz pierwszy w życiu miałam ochotę mu przywalić- westchnęłam.

- No tak…Ale czegóż się nie robi dla drużyny narodowej co? – zachichotał.

- Taa… Dobra Misiek idę po rzeczy, do zobaczenia na treningu – posłałam mu lekki uśmiech i zniknęłam za drzwiami pokoju. Spakowałam torbę na trening i zaczęła rozpakowywać walizki, gdy nagle ktoś wpadł do mojego pokoju, bez pukania oczywiście. Zanim zdążyłam się odwrócić poczułam czyjś ciężar na swoich plecach i ciężkie łapy ściskające mnie…

- Krzysiu aż tak bardzo się stęskniłeś? – odwróciłam się do niego z uśmiechem na twarzy i przytuliłam go.

- Mam ten sam problem co ty, za szybko przywiązuje się do ludzi – odwzajemnił uśmiech i cmoknął mnie w policzek. – Kiedy zabierzesz Radzia, mamuśkę i wpadniecie do nas do Rzeszowa? Iwona jest zachwycona tobą i twoją rodziną, zresztą moje dzieciaki w drodze powrotnej nawijały tylko o cioci Lili – wyszczerzył ząbki w uśmiechu.

- Przyjedziemy kiedyś Krzysiu, ale najpierw oboje mamy na głowie Olimpiadę w Londynie pragnę ci przypomnieć – zmrużyłam oczy.

- Wiem przecież – wystawił mi język – I wiem jakie oczekiwania ma w stosunku co do nas Przedpełski…

- A no ma…Wszyscy mają Krzysiu – spojrzałam na niego.

- Aż się boję myśleć co to będzie gdyby w razie…

- To nie myśl – przerwałam mu – Bo tak nie będzie rozumiemy się? – pogroziłam mu palcem – Jedziemy do Londynu spełniać marzenia! 

- Oj Lili żebyś ty miała rację -  westchnął.

- Ja zawsze mam rację Krzysiu – zachichotałam przerzucając torbę przez ramię i biorąc aparat. – Idziemy na ten trening?

- Wypadałoby – uśmiechnął się – Chociaż ty zapewne wolałabyś się przespać co?

- Nawet mnie nie denerwuj – syknęłam mijając go i wychodząc z pokoju. Pech chciał, że na korytarzu stała cała drużyna czekając na windę. Ci, z którymi nie widziałam się od rana przybiegli się przywitać. Ściskaniu i całusom nie było końca, aż zaczęło mnie to wszystko męczyć. W ogóle po tej nieprzespanej nocy byłam jakaś nerwowa. Zdziwiłam się, że nawet Kurek podszedł do mnie i mnie przytulił. No cóż… Nie wypadał mu zachować się inaczej w towarzystwie. Trening rozpoczął się punktualnie o 10.00. Chłopcy byli pełni energii, czego nie można było powiedzieć o trenerach, sztabie medycznym i statystykach. Nawet nie miałam siły biegać z aparatem i robić im zdjęcia. Na początku uwieczniłam kilka obron Igły, zagrywki Rucka i Zibiego, atak Winiara i kilka wystaw Gumy, na tym koniec. Nie śmieszyły mnie nawet żarty Dzika, chciała tylko chociaż na chwilkę się położyć. Siedziałam opierając głowę na krześle i praktycznie przysypiałam, gdy nagle z drzemki wyrwał mnie krzyk Kosy:

- Ałaaaaa! Kurwa mać uważaj trochę debilu jeden! – W tym momencie zerwałam się na równe nogi i podbiegłam do siedzącego na boisku Grześka trzymającego się z prawy nadgarstek.

- Kosa sorry no, to nie było specjalnie… - mruczał zdezorientowany Kurek – Bole cię?

- Nie kurwa! Swędzi wiesz?! – wydarł się wkurzony Grzesiek. Swoją drogą nigdy nie widziałam go w takim stanie emocjonalnym, z reguły nie przeklinał i zachowywał spokój nawet w najbardziej beznadziejnych sytuacjach.

- Pokaż tą rękę – klęknęłam obok Grześka oglądając jego nadgarstek. Zaraz obok mnie znalazł się Olek i także obejrzał poszkodowanego po czym spojrzał na mnie, a ja na niego „wybity” mruknęliśmy jednocześnie.

- Co? – zapytał wystraszony Kuraś.

- To, że wybiłeś mu nadgarstek idioto! – spojrzałam na Kurka wzrokiem mordercy – Wy mieliście ćwiczyć przed Igrzyskami Olimpijskimi, a nie kontuzjować kolegów z drużyny  - ucięłam. Obłożyłam lodem nadgarstek Grześka, pomogłam mu wstać i poszliśmy w stronę trybun. Podszedł do nas trener:

- I co?

- Ma wybity nadgarstek, nie może grać przynajmniej przez 4 do 5 dni. – zdał raport Olek.

- Przecież my mamy Olimpiadę! – wrzasnął wkurzony trener – Nie dacie rady nic zrobić?

- Możemy robić okłady, masaże i podać środki przeciwbólowe… - oznajmił Olek.

- Jak to się dokładnie stało? – zapytał nadal zdenerwowany Andrea.

- Tak właściwie to trochę moja wina… - zaczął tłumaczyć się Kuraś, który pojawił się nie wiadomo skąd. – Atakowałem, a Grzesiek skoczył do bloku i…

- Ile razy mam ci powtarzać, że masz atakować taktycznie a nie siłowo? Siła też  jest potrzebna, ale kurde nie pokazuj jej na kolegach z drużyny tylko na przeciwniku! – warknął Anastasi, a Kurek zamilkł przybity.

- Olek zostaje na hali, Lila zabiera Kosę i wraca z nim do ośrodka, a wy na boisko i jeszcze dodatkowa godzina treningu! – wrzasnął Anastasi w stronę chłopaków, którzy wnerwieni  na Kurka zawlekli się na swoje pozycje. Zabrałam torbę i razem z Grześkiem wyszliśmy z hali. Kosa przebierał się dość długo bo miał jedną rękę obwiązaną opaską uciskową. Wreszcie wyszedł z szatni i podszedł do mnie. Siedziałam na ławeczkach pod szatnią oparta o ścianę i prawie przysypiałam.

- Nie śpij, bo cię okradną – powiedział z uśmiechem na twarzy.

- Nie śpię, odpoczywam – posłałam mu wymuszony uśmiech i wyciągnęłam do niego rękę wstając z ławeczki – Dawaj tą torbę.

- Chyba śnisz, to że mam skręcony nadgarstek nie znaczy, że będziesz nosił mi torbę – spojrzał na mnie jak na idiotkę.

- Rany Grzesiek nie utrudniaj! Rączka musi ci się „naprawić” przed Olimpiadą, a jak będziesz ją niepotrzebnie przeciążał to możesz zapomnieć, że gdziekolwiek pojedziesz – spojrzałam na niego. Zmrużył oczy i zmierzył mnie tymi swoimi piwnymi oczętami po czym z niechęcią podał mi swoją torbę, którą przewiesiłam przez ramię.

- Będzie ci za ciężko… - spojrzał na mnie.

-Nie marudź tylko weź aparat jak już musisz coś koniecznie nieść – wręczyłam mu moją lustrzankę zapakowaną w futerale. Poszliśmy do ośrodka. Najpierw zahaczyliśmy o gabinet fizjoterapeutyczny, w którym spryskałam nadgarstek Grzesia lekiem działającym chłodząco i uśmierzającym ból. Usztywniłam go opaską uciskową, a na wierzch przyłożyłam woreczek z lodem.

- Gotowe – powiedziałam z uśmiechem – Możesz teraz wracać do pokoju i odpoczywać.

- Dziękuję ci bardzo dobra duszo – po raz kolejny dzisiaj obdarzył mnie tym swoim zniewalającym uśmiechem i wyszedł. Zabrałam kartę zdrowia Grześka i sama udałam się do pokoju. Zaczęłam uzupełniać dokumenty, gdy ktoś zapukał:

-Proszę – rzuciłam i nadal opisywałam uraz jakiego doznał siatkarz.

- Hej, to ja. Mogę? – zza drzwi wychyliła się głowa Grześka.

- Jasne – uśmiechnęłam się. Wszedł do środka i usiadł na moim łóżku.

- Co ty tam znowu piszesz?

- Uzupełniam twoja kartę zdrowia, a właściwie to już skończyłam – odpowiedziałam zamykając teczkę i odkładając ją na brzeg biurka. – A ty nie wykorzystujesz wolnej chwili na spanie?

- Nie chce mi się spać, a już na pewno nie chce mi się siedzieć samemu w pokoju, dlatego trochę ci pomarudzę – na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech.

-Spoko, chociaż nie ukrywam, że planowałam się chwilkę zdrzemnąć bo dzisiejsza noc była okropna.

- Wiem, słyszałem, że harowaliście całą noc- spojrzał na mnie – W takim razie spadam do siebie i nie będę przeszkadzał.

- Nie no co ty? Daj spokój nie przeszkadzasz, a zresztą… I tak zapewne długo bym nie pospała, bo jak chłopaki wrócą z treningu to Olek zapewne zarzuci mnie kolejną partią roboty papierkowej.

- W takim razie może obejrzymy jakiś film co ty na to? – poruszał charakterystycznie swoimi czarnymi brewkami.

- Hmmmm, a co pan proponuje, panie Kosok – powiedziałam mrużąc oczy.

- Zwarzywszy na twój stan używalności dnia dzisiejszego to jakąś lekka komedię, „O północy w Paryżu” może być?

- Romansidło? Bleee – skrzywiłam się.

- No nie tak do końca- powiedział zadowolony.

- Dobra włącz cokolwiek- podałam mu laptopa –Ja idę zrobić herbatę. Chcesz zwykłą czy owocową?

- Owocową – mruknął znad sprzętu siłując się z kablem od ładowarki. Zaparzyłam dwie herbaty, które postawiłam na stoliku obok łóżka i usadowiłam się obok Kosy. Na początku siedzieliśmy oparci na poduszce z podwiniętymi nogami, ale późnej w naszych łydkach zagościło stado „mróweczek” więc przybraliśmy pozycję półleżącą. Oparłam swoją głowę na ramieniu Grzesia i czułam jak zamykają mi się powieki. Nawet nie wiem w którym momencie zasnęłam.

 

  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Witajcie moje Drogie Czytelniczki! Mam dla Was kolejny rozdział. Mam nadzieję, że będzie się Wam miło czytało. Pozdrawiam serdecznie! :)