Rozdział 55

Nie pospałam zbyt długo bo równo o godzinie ósmej ma moje łóżko wskoczyła zadowolona Dominika z ogromną chęcią zabawy. Chwilkę później dołączył do niej Sebastian.

- Dzieciaki zmykać mi stąd! - powiedziała Iwona stając w drzwiach mojego pokoju - Ciocia jest zmęczona, wróciła wczoraj z tatusiem bardzo późno z meczu  - posłałam pani Ignaczak pełne wdzięczności spojrzenie. Dzieciaki nie bardzo były zadowolone z takiego rozwoju sprawy, ale za długo nie protestowały. Obiecałam im, że jak odeśpię to na pewno się z nimi pobawię.

- Nieważne, że wczoraj przegraliście - powiedział Sebastian zeskakując z mojego łóżka - I tak cię kocham ciociu, jesteś najlepsza - dodał nieco ciszej i cmoknął mnie w policzek, a potem popędził za mamą i siostrą na dół. Ja nie wiem co Krzysiek robi z tymi dzieciakami, ale wiem jedno - to najwspanialsze maluchy na świecie. Zasnęłam jeszcze na dwie godziny, bo około 10.00 obudziłam się sama i poczłapałam do łazienki. Jak zwykle chłodny prysznic i wracam do żywych. Ubrałam się i zeszłam na dół, gdzie Iwona właśnie sprzątała po śniadaniu.

- Nie chcieliśmy cię budzić, mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, że zjedliśmy trochę wcześniej? - zapytała z troską w głosie.

- Daj spokój - powiedziałam z uśmiechem otrzymując od niej talerz z kanapkami - Dziękuję. Zjadłam przygotowane przez panią Ignaczak kanapki, a potem całą rodzinką zebraliśmy się do kościoła. Po mszy pomogłam Iwonie z przygotowaniem obiadu, a Krzysiek z dzieciakami nakrywał do stołu. Zjedliśmy obiad i postanowiliśmy wykorzystać piękną pogodę za oknem udając się na rodzinny spacer. No właśnie - rodzinny… U Ignaczaków czułam się jak w rodzinie, oni zresztą traktowali mnie jak jednego z jej członków. Na spacer zabrałam aparat. Ostatni dzień września był niezwykle pogodny, i zaczynała się przysłowiowa , piękna, polska, złota, jesień. Dzieciaki szalały w parku w stertach opadłych już różnokolorowych liści, a jak pstrykałam im zdjęcia. Państwo Ignaczak z chęcią dołączyli do zabawy. Igła w zmowie z Sebkiem wrzucili mnie na górę liści, za co oczywiście się zemściłam. Walka na liście rozpoczęła się na dobre. Spędziliśmy w tym parku całe popołudnie, a wracając do domu zahaczyliśmy jeszcze o plac zabaw. Dzieciaki były w siódmym niebie, bo wreszcie miały przy sobie tatę, którego praktycznie cięgle nie ma w domu, mamę, która także wiecznie pracuje, a na dodatek ciotkę, którą chyba trochę polubiły. Wieczorem obejrzeliśmy wspólnie jakiś film familijny, a potem małe urwisy zostały zagonione przez Krzyśka do swoich łóżek. Zgodnie z obietnicą przeczytałam im bajkę na dobranoc. Wieczorem odpaliłam laptopa i zgrałam wszystkie zdjęcia z aparatu. Było ich sporo i zajmowały całą kartę pamięci. Do pokoju wparowali Ignaczakowie i wspólnie obejrzeliśmy fotki z meczu, treningu, siłowni, a także ze spaceru. Rozmawialiśmy dość długo, około 21.00 oboje stwierdzili, że idą się położyć. Ja także wzięłam szybki prysznic, odpisałam na maila Bartkowi i Radkowi. Wysłałam sms-a do Zbyszka z zapytaniem czy już odespał i odpoczął po meczu. Podobną wiadomość otrzymał Kosa i Piotrek. Wyłączyłam laptopa i zasnęłam.

 ______________________________________________________________________

Kolejny tydzień upłynął nam na przygotowaniach do pierwszego meczu PlusLigi. Na pierwszy ogień naszą Twierdzę - Podpromie mieli odwiedzić zawodnicy z Olsztyna. Nie znałam żadnego z nich osobiście, ale jak na fana siatkówki przystało o każdym coś tam wiedziałam. Liczyłam na to, że Krzysiek przedstawi mi Piotra Gruszę - wielokrotnego reprezentanta Polski i jednego z moich ulubionych uniwersalnych zawodników, bo Piotrek grał  w swojej karierze i na przyjęciu i na ataku. W sumie to nie ważne na jakiej pozycji i tak zawsze szło mu rewelacyjnie. Z Bartkiem kontaktowałam się tylko raz, bo cięgle się mijaliśmy. On wychodził na trening, a ja w tym czasie miałam chwilę, aby skorzystać z komputera. Później ja jechałam na halę, on wracał i siedział przy laptopie. Od Radka też nie otrzymywałam jakiś szczególnie długich wiadomości. Pisał, że nadal pracują nad tym projektem, że poznał fajną koleżankę , z którą pracuje. Dowiedziałam się tylko, że ma na imię Magda. Dziku, Monia, Asia i cała reszta świata nadal miała Bartmana w głębokim poważaniu. Było mi go cholernie szkoda, ale miałam wrażenie, że powoli zaczyna przyzwyczajać się do panującej sytuacji i wraca na dawne tory. W sobotę chłopcy rozegrali pierwszy mecz z Olsztynem i wygrali gładko trzy do zera. Igła był na tyle kochany, że przedstawił mi Gruszkę, z którym miałam okazję chwilę porozmawiać. Całe spotkanie uważałam za jak najbardziej udane. Kibice dopisali jak zawsze swoim świetnym dopingiem i obecnością. Nagrodę MVP odebrał Wojtek Grzyb za doskonałą grę środkiem, całkiem niezłe bloki i przede wszystkim siatkarskie gwoździe, które wbijał w boisko przeciwnika. Po meczu pojechaliśmy do domu. Było kilka minut po 18.00 gdy udało mi się znaleźć transmisję meczu Dynama w Internecie. Dzieciaki bawiły się w swoich pokojach, a ja z Iwoną, Krzysiem, Grzesiem, Piotrkiem, Olą i Zibim, którzy nas odwiedzili oglądaliśmy poczytania Kurasia na rosyjskich parkietach.

- Ja tam dalej nie wiem co mu strzeliło do łba, żeby do tej Rosji jechać - pokręcił głową Nowakowski - Źle mu było w Skrze, czy jak?

- Musiał zmienić klimat - powiedział Zbyszek - Myślisz, że ile można wytrzymać z Nawrockim?

- Nie jest chyba taki zły, Winiarski jakoś nie narzeka - zaśmiałam się i upiłam łyk zimnej coli.

- Bo nie ma wyjścia - zaśmiał się Igła - Nawrocki jaki jest, każdy widzi - dodał po chwili. Spotkanie się rozkręcało. Drużyna Bartka zeszła na drugą przerwę techniczną z jednopunktową przewagą. Realizator rosyjskiej telewizji jakby czytał w myślach, bo skierował obiektyw na Kurasia. Westchnęłam przyglądając się jego nienagannie ułożonym włosom, precyzyjnie zawiązanym butom, temu pięknemu uśmiechowi i niebieskim tęczówkom, w których kochałam się do szaleństwa.

- Nie sądzisz, że powinnaś siedzieć tam teraz na trybunach w niebieskiej koszulce z jego nazwiskiem? - zagadnęła Ola przyglądają mi się uważnie.

- Sadzę, że to on powinien siedzieć teraz tutaj, obok mnie, a nie w tej cholernej Rosji - westchnęłam - Powiedziałam mu, że kiedyś przyjadę, ale na razie nie mam jak. Bo ja to kobieta pracująca jestem - zaśmiałam się parodiując znaną polską aktorkę, występującą w reklamie.

-  No tak, teraz to ty faktycznie masz urwanie d…- i tu Ola spotkałam się z niezadowolonym spojrzeniem Pita - głowy chciałam powiedzieć - zmierzyła go - A ty się kochanie nie czepiaj co? Sam na boisku przeklinasz, a ja nie mogę powiedzieć słowa dupa, bo zaraz krzywo patrzysz - warknęła.

- Prawdziwy facet ma ostry język - pochwalił się swoimi spostrzeżeniami Bartman.

- Pragnę przypomnieć Zbysiu, że mamy w tym kraju równouprawnienie! Coś ci to mówi? - zaśmiała się Iwona.

- Cicho bądźcie, bo już dawno po przerwie technicznej - zauważył spostrzegawczy Kosok i wszyscy wbiliśmy swój wzrok w ekran. Zagrywał ktoś z przeciwnej drużyny. Zagrywka z wyskoku wylądowała prosto w boisku pod nogami Kurka.

- Co za... - westchnął Zibi - To można było odebrać.

- Przymkniesz się? - warknął Igła, a Bartman posłusznie wrócił do oglądania meczu. Kolejna mocna zagrywka ze strony drużyny przeciwnej, ale tym razem Bartek dobrze ustawił się do obrony. Przyjął wręcz idealnie co pozwoliło rozgrywającemu na precyzyjne dogranie. Atak z drugiej linii w wykonaniu Bartka był bardzo mocny, ale libero przeciwników wyciągnął piłkę, jeden z przyjmujących rozegrał ją na środek. Środkowy bloku wykorzystał sytuację i chciał wbić drużynie Bartka siatkarskiego gwoździa, ale Kurek przewidział jego zamiar i wyskoczył do bloku. Zatrzymał go bez problemu, a piłka wbiła się w boisko rywali. Wszyscy krzyknęliśmy głośne „ Jeeeeest”. I oderwaliśmy na chwilę wzrok od laptopa. Realizator rosyjskiej telewizji pokazywał Bartka leżącego na boisku i trzymającego się za nogę.

- O Boże - pisnęłam zasłaniając sobie usta - Co się stało? - zapytałam bezradnie - Dlaczego on się nie podnosi cholera jasna? - mówiłam już ze ściśniętym gardłem.

- Źle stanął przy opadaniu po bloku - wyjaśnił Kosok, a widząc moją przerażoną minę dodał - Spokojnie, pewnie zaraz wstanie. To trochę boli, ale jak mu schłodzą tą nogę to nic nie będzie czuł i wróci do gry - chciałabym, aby tak było, ale Bartek nadal się nie podnosił. Kręciło się koło niego kilku fizjoterapeutów i lekarz drużyny oraz koledzy z boiska. Operator kamery pokazał wyraz twarzy Bartka, na której malował się okropny ból i złość zarazem.

- Bartuś - pisnęłam, a łzy popłynęły po moim policzku.

- Lila spokojnie - powiedział Krzysiek otaczając mnie ramieniem i przyciągając do siebie - Nic mu nie będzie to na pewno tylko drobna kontuzja, nic poza tym.

- Drobna kontuzja? To dlaczego nie może sam wstać? - zapytałam przez łzy i wbiłam wzrok w ekran. Wszyscy obecni w salonie byli w lekkim szoku, nikt nie spodziewał się takiego obrotu spraw. Lekarze schłodzili Bartkowi nogę, poruszali jego stawem skokowym co wywołało jeszcze większy grymas bólu na jego twarzy. Wreszcie podali mu ręce i pomogli podnieść się z parkietu. Wstał, ale kontuzjowaną nogę trzymał w górze. Bolała go tak bardzo, że nie mógł na nią stanąć. Przy pomocy lekarza i fizjoterapeuty doczłapał się do krzesełek, a na boisku w jego miejsce wbiegł inny przyjmujący. Sędzia gwizdną i mecz wrócił na pełne obroty. Siedziałam jeszcze chwilę wpatrując się bezradnie w ekran - Dlaczego nic nie mówią? Co z nim jest?

- Pewnie badają go lekarze, nie wiadomo czy to zwykłe skręcenie czy złamanie - stwierdził Piter.

- Złamanie? - po moim policzku popłynęły kolejne łzy - Przepraszam na chwilę - wyszeptałam wstając z sofy i wybiegając z salonu. Skierowałam się prosto do mojego pokoju i chwyciłam za telefon wybierając numer Bartka. Wychodząc z salonu usłyszałam jeszcze „ I co narobiłeś? Wystarczająco się już przejęła, musisz ja bardziej dołować. Walnij się w łeb następnym razem zanim coś powiesz” - opieprzała Piotrka, Ola.  Chwilę później usłyszałam ciche pukanie do drzwi, i głowę Piotrka wychylającą się zza nich.

- Przepraszam Lila, to na pewno nie jest złamanie - powiedział podchodząc do mnie.

- Nie wiadomo, muszą mu zrobić prześwietlenie - odpowiedziałam przez łzy - Nie mogę się do niego dodzwonić.

- No bo ma komórkę w szatni jak go znam to zapewne wyciszoną - westchnął - Nie martw się - posłał mi pokrzepiający uśmiech.

- Łatwo powiedzieć - westchnęłam i otarłam łzy spływające po moim policzku.

- Lila… Przepraszam raz jeszcze - powiedział cicho wyraźnie skruszony Piotrek.

- Za co ty mnie przepraszasz? Przecież to nie Ty skręciłeś mu kostkę - uśmiechnęłam się mimowolnie widząc zakłopotaną minę Nowakowskiego. Odwzajemnił mój uśmiech podszedł i mocno mnie przytulił.

- Ale mogłem sobie oszczędzić gadanie o złamaniu i niepotrzebne martwienie cię - powiedział cicho.

- Wszystko okej Piotruś - poklepałam go lekko po plecach i pociągnęłam za rękę w stronę wyjście - Wracam  do reszty - chwilę później siedzieliśmy wszyscy w salonie i oglądaliśmy spotkanie do końca. Dynamo przegrało łatwo trzy sety, ale w Internecie pojawiła się informacja na temat kontuzji Bartka. Pisali, że to skręcenie, a nie złamanie. Trochę mi ulżyło, ale wolałabym to usłyszeć od niego osobiście. Grubo po 21.00 zadzwonił mój telefon. Wyświetlił mi się jakiś dziwny numer, ale odebrałam po pierwszym sygnale.

- Halo?

-…

- Boże Bartek! Jak się czujesz? Jak twoja noga? Gdzie jesteś? - wyrzucałam z siebie z prędkością światła.

-...

- Dobrze już włączam - machnęłam do Krzyśka, aby włączył skype’a. Libero wykonał moje polecenie, a ja pożegnałam się z Bartkiem i chwilę później kontynuowaliśmy rozmowę przez Internet. Zbyszek, Igła, Iwona, Ola, Grześ i Piotrek - wszyscy byli zainteresowani stanem zdrowia Bartka.

- Cześć skarbie - powiedział Bartek uśmiechając się - I witam resztę ekipy.

 - Cześć! - odpowiedzieli chórem, a potem zasypali go tysiącami pytań.

- Powoli, powoli - uniósł ręce w geście kapitulacji - Jestem teraz w mieszkaniu. Zrobili mi prześwietlenie, usg i kilka innych badań. Noga jest dość mocno skręcona, ale za jakieś dwa do trzech tygodni będę mógł wrócić na parkiet - powiedział lekko przygnębiony.

- Szybko zleci stary, zobaczysz - powiedział pocieszająco Igła. Porozmawiali jeszcze trochę z Bartkiem, a potem wszyscy wyszli z salonu, abym mogła porozmawiać z nim w cztery oczy. Piotrek z Olą, Zbyszkiem i Grześkiem wrócili do domu. Krzysiek kładł dzieciaki spać, a Iwona zajęła się prasowaniem.

- Tęsknię za tobą - mruknął Bartek wpatrując się w kamerkę - Cholernie tęsknię! Chciałbym cię przytulić, pocałować, mieć cię obok siebie…

- Ja też za tobą tęsknię… Wiesz jakie to dziwne uczucie, gdy budzę w domu Krzyśka i wiem, że nie czekasz na mnie w kuchni ze śniadaniem, nie przytulisz mnie nie powiesz tego swojego „cześć Lili”, a potem znowu nie wpijesz się w moje usta próbując zaradzić coś na moje nadmierne gadanie - uśmiechnęłam się na samo wspomnienie tych chwil.

- Lili już niedługo - szepnął - Na święta mam dostać wolne. Teraz muszę tylko się wyleczyć, rozegrać kilka meczy i będę mógł przyjechać. Cieszę się, że to wszystko tak się potoczyło, że jesteś teraz w Rzeszowie, a nie siedzisz sama w stolicy. Cieszę się, bo wiem, że masz przy sobie naszych przyjaciół i zawsze możesz na nich liczyć. Oni opiekują się tobą pod moją nieobecność  kochanie - uśmiechnęłam się, a w moich oczach zakręciły się łzy. Tak bardzo chciałabym go teraz przytulić, poczuć znów smak jego ciepłych warg… - Nawet nie próbuj mi tu płakać - pogroził mi palcem Bartek.

- Staram się - powiedziałam z lekkim uśmiechem powstrzymując łzy.

- Będę powoli kończył, bo z samego rana mam kolejne badania - westchnął.

- Trzymaj się skarbie - posłałam mu całusa w stronę kamerki - Mam nadzieję, że te kilka miesięcy zleci szybciej niż nam się wydaje.

- Na pewno Lili, na pewno - posłał mi uśmiech - Odezwę się jutro jak już będę konkretnie wiedział co i jak dobrze?

- Dobrze - pokiwałam głową - Ale odezwij się, bo będę się martwiła.

- Wiem, że już dzisiaj się martwiłaś prawda? - spojrzał na mnie świdrującym spojrzeniem - I jak cię znam narobiłaś dookoła niepotrzebnej paniki prawda?- zachichotał.

- Niepotrzebnej?- prychnęłam - Nie wkurzaj mnie Kurek! Wiesz jak to wyglądało jak leżałeś na tym boisku i nie mogłeś się podnieść? Ja się o ciebie martwię, a ty jak zwykle robisz sobie ze wszystkiego żarty do cholery! - warknęłam.

- I to jest właśnie Lilka, którą pokochałem. Za jej ostry charakterek, poczucie humoru i ciągłe opieprzanie mnie - westchnął - Brakuje mi tego…

- Obiecuję, że w święta wszystko nadrobię - wystawiłam mu język - Kładź się spać i odpoczywaj, regeneruj siły.

- Tak jest pani prezes - zasalutował i cmokając w kamerkę rozłączył się. Siedziałam jeszcze chwilę w zamyśleniu i wpatrywałam się w ekran laptopa, w którym to jeszcze chwilę temu widniała głowa Bartka. Potem wyłączyłam komputer i poszłam pod prysznic. Dzieciaki już spały, Iwona także się położyła, a Krzysiek spacerował po tarasie z telefonem w dłoni. Widziałam, go przez okno. Był październik, a noce bywały chłodne, a on zasuwał w samej koszulce. Narzuciłam na ramiona swoją bluzę i wyszłam z pokoju. Po drodze zabrałam z salonu bluzę Krzyśka i wyszłam na taras. Libero akurat skończył pogawędkę jak się okazało z Bartmanem. Aż tak się stęsknił?

- Co jest? - zapytałam widząc jego minę i podając mu bluzę.

- Nic. Dzięki - zarzucił bluzę na ramiona.

- Krzysiek!

- Co?

- Pytam co się stało? Po co dzwonił Zbyszek?

- A czy musi dzwonić tylko wtedy, gdy coś się wydarzy?

- Nie, ale uwzględniając to, że jakieś dwie godziny  temu stąd wyszedł to na pewno nie zdążył się jeszcze aż tak za tobą stęsknić - mruknęłam mierząc go spojrzeniem mordercy.

- Aśka ma innego faceta- rzucił wchodząc do domu.

- Jak to ma innego faceta? - zapytałam wbiegając za nim do salonu.

- Normalnie… Idź spać Lila, dobranoc - powiedział wchodząc do sypialni. Pokręciłam tylko głową i poszłam do pokoju. Wskoczyłam pod kołdrę i naciągnęłam ją po sam nos. Ułożyłam głowę na poduszce, ale jeszcze długo nie mogłam zasnąć. Krainę Morfeusza odwiedziłam dopiero kilka minut po północy.

 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
  Witajcie! Z racji tego, że zostałam dzisiaj perfidnie obudzona o 5.00 rano przez moją kochaną rodzinkę to nie bardzo kontaktuję, także jakby pojawiły się wyżej jakieś błędy to już za nie przepraszam. Nie będę tu Wam marudzić i zostawiam Was z rozdziałem :) Buziaczki ;*

( Od dzisiaj na legalu mogę pić "Okocim" z Zibim :D )