Rozdział 51

Około drugiej nad ranem wrócił Zbyszek. Obudziłam się gdy otwierał drzwi. Od razu skierował się do łazienki, więc postanowiłam wstać i poczekać na niego w kuchni. Zdążyłam zrobić dwie herbaty malinowe, usiadłam na kuchennym taborecie i zaczęłam przeglądać gazetki motoryzacyjne walające się po stole.

- Lilka? Czemu nie śpisz? - zapytał wchodząc do kuchni ubrany w same spodenki.

- Bo na ciebie czekam? - odpowiedziałam pytanie na pytanie. Wiem, że on tego nie lubi, ale skoro już razem mieszkamy to mógłby mi chociaż powiedzieć gdzie się włóczył przez cały dzień.

- Niepotrzebnie - mruknął zabierając swój kubek i kierując się do pokoju.

- Zbyszek! Nie masz mi nic do powiedzenia? - zapytałam zatrzymując go w drzwiach.

- Dziękuję za herbatę - posłał mi udawany uśmiech i poszedł do siebie trzaskając drzwiami. „O nie Bartman! Tak nie będzie! Nie ze mną te numery…” Wstałam od stołu i zabierając swój kubek zgasiłam światło. Bez pukania weszłam do pokoju atakującego. Zdążył się już położyć i przykryć kołdrą po same uszy marudząc, że jest  śpiący, i że pogadamy rano.

- Tak jasne! A rano znowu cię nie będzie- warknęłam siadając na jego łóżku - Zbyszek no! Powiesz mi wreszcie co cię gryzie?

- Nic - mruknął - Mogę już spać?

- Nie - warknęłam zrzucając z niego kołdrę - Gadaj, ale to już!

-Lilka zlituj się... - jęknął siadając na łóżku - Jest po drugiej.

- No i co z tego? - zmierzyłam go.

- Dobra! - westchnął - Co chcesz wiedzieć?

- Najlepiej to wszystko od początku- mruknęłam zaplatając ręce na klatce piersiowej i wpatrując się w niego - Gdzie byłeś od rana?

- W Jastrzębiu.

-Gdzie? - wbiłam w niego swoje zdziwione oczy.

- W Jastrzębiu - powtórzył spokojnie - Pojechałem bo myślałem… W sumie to nie wiem co myślałem. Chciałem się spotkać z Miśkiem, ale nie było go w domu to wróciłem. Znaczy wiesz zadzwonił później jak już dotarłem na trening, zwyzywał mnie od różnych i powiedział, że mam wypierdalać z jego życia. Domyśliłem się, że w takim razie był, ale po prostu mi nie otworzył… - westchnął, a ja miałam coraz to większe oczy słuchając jego monologu - Później jeszcze zadzwoniła Aśka… Ucieszyłem się, bo myślałem, że może wreszcie się jakoś dogadamy, ale ona dzwoniła tylko po to, aby poinformować mnie, że ma mnie serdecznie dość, nie chce mieć ze mną nic wspólnego i najchętniej gdyby mogła to cofnęłaby czas, żeby  mnie  w ogóle nie poznać - jego głos zadrżał - No i powiedziała jeszcze, że żałuje każdej chwili spędzonej ze mną i jeszcze, że… - nie dałam mu dokończyć bo w moich oczach zakręciły się łzy. Przyciągnęłam go mocno do siebie i przytuliłam najmocniej jak umiałam. Siedzieliśmy tak chwilę w milczeniu. Potem pogładziłam jeszcze jego ciemne włosy, zgasiłam światło i wyszłam z pokoju. O spaniu nie było mowy… Chciałam się usilnie dowiedzieć co robił dzisiaj mój współlokator - to teraz mam. Nie miałam pojęcia czym on sobie na to wszystko zasłużył. Poczłapałam się do kuchni i zaparzyłam kolejny kubek herbaty. Chwilę  później, gdy stałam przy blacie kuchennym poczułam ręce Zbyszka na swojej talii.

- Czemu nie śpisz? - zapytałam cicho zdejmując z suszarki drugi kubek, aby jemu też zrobić herbatę.

- Pytanie retoryczne - mruknął odgarniając włosy z mojej szyi - Przepraszam Lila- powiedział cicho. Odwróciłam się przodem do niego i oparłam o blat.

- Za co?

- Za wszystko. Wiem, że ostatnio jestem nie do życia. Powinienem napisać, oddzwonić, albo chociaż zostawić ci kartkę. Wiem, że się martwiłaś - spojrzał  mi w oczy - Bo się martwiłaś prawda? - na jego twarzy zagościł lekki uśmiech.

- Nie wiesz, w ogóle się nie martwiłam, skąd ten pomysł? - odpowiedziałam z ironią w głosie. Zbyszek nie mówił już nic tylko przyciągnął mnie do siebie i zamknął szczelnie w swoich ramionach. Wtuliłam się w niego. Każda taka chwila przypominała mi jak bardzo brakuje mi Kurka. Zbyszek cmoknął mnie w głowę i kazał zabrać ciepłą bluzę. Nie wiedziałam co on kombinuje, ale gdy powiedział, że to niespodzianka to nie pytałam o szczegóły. Z racji tego, że nie mogłam znaleźć żadnej z moich Bartman pożyczył mi swoją. Ubraliśmy się ciepło, Zbyszek zabrał kubki z herbatą, koc, kieliszki, dwie butelki wina i kilka piw z lodówki.

-Co ty robisz? - zapytałam stając w drzwiach kuchni i przyglądając się poczynaniom atakującego.

- Cicho - zachichotał - Zobaczysz - puścił mi oko i nadal pakował koszyk przypominający te, których używa się na piknikach. Załadował go kanapkami i innymi specjałami jakie znalazł w lodówce. Zabraliśmy też szarlotkę, którą upiekłam rano i zaczęliśmy się zbierać do wyjścia.

- Jest trzecia w nocy… Ktoś ci kiedyś mówił, że jesteś nienormalny? - zapytałam stając naprzeciw uśmiechniętego atakującego.

- Zdarzało się - posłał mi pełne zrozumienia spojrzenie - Weź aparat.

- Po cholerę ci aparat? Bartman to przestało być smieszne… - mruknęłam niechętnie sięgając po sprzęt.

- Nie marudź i zaufaj mi ok? - zmierzyłam go zabójczym wzrokiem, ale posłusznie poczłapałam za nim na korytarz. Zawołał windę i wjechaliśmy na 10 piętro budynku.

 - Po co mnie tutaj przywiozłeś? Zbyszek jest cholernie późno…

- Ciiii- powiedział przykładając palec do moich ust - Chociaż przez chwilę nic nie mów… - na ostatnim piętrze budynku znajdowała się suszarnia, a w rogu pomieszczenia jeszcze jedna para drzwi. Podążałam w ciszy za siatkarzem nie mając pojęcia dokąd mnie prowadzi. Chwilę później znaleźliśmy się na dachu 10-piętrowegu budynku.

- Jeżeli masz zamiar skakać to proszę bardzo, ale beze mnie ja wracam- odwróciłam się, ale Zbyszek był szybszy. Złapał mnie za biodra i ponownie obrócił przodem do panoramy miasta. Podchodziliśmy powoli do brzegu dachu - Zbyszek - jęknęłam

- Ciiii, nie bój się jestem tuż za tobą - jedyny plus był taki, że faktycznie nie kłamał, bo czułam jego oddech na swojej szyi.

- Ale obiecaj, że mnie nie puścisz - pisnęłam.

- Obiecuję - powiedział oplatając jeszcze szczelniej ręce na moich biodrach. Podniosłam oczy ku górze i w tym momencie zaparło mi dech w piersiach. Staliśmy nad przepiękną panoramą miasta. Niebo powoli się przejaśniało, ale w dole świeciły się jeszcze wszystkie latarnie uliczne. Dochodziła godzina czwarta. W pojedynczych oknach zapalały się pierwsze światła, a na ulicę wychodzili pierwsi ludzi, który szli do pracy. Z naszej perspektywy wyglądali jak maleńkie mróweczki - Też całkiem niedawno odkryłem to miejsce - powiedział cicho stając obok mnie.

- Tu jest…- nie byłam w stanie powiedzieć nic więcej.

- Przecudownie - dokończył za mnie - Dopiero tutaj uświadomiłem sobie co Krzysiek widzi w tym mieście. - staliśmy tak dłuższą chwilę, a ja podziwiałam widoki. Byłam jak w transie. Nawet nie zauważyłam jak Zbyszek złapała aparat i zaczął pstrykać mi fotki na tle wschodzącego słońca. Dach budynku był w tym miejscu płaski i nie musiałam się bać, że z niego spadnę. Aby tradycji stało się za dość zrobiliśmy sobie wspólną „focię z rąsi”, a później rozłożyliśmy koc i rozpoczęliśmy piknik.

- Zbyszek? - spojrzałam na niego kończąc pić trzecie piwo.

- Hmmm? - zapytał dobierając się tym razem do butelki z winem i rozlewając je do kieliszków.

- Dlaczego mnie tu przyprowadziłeś i pokazałeś mi to miejsce?

- Bo to taka moja odskocznia od codziennym problemów, jak będziesz miała jakiś i będziesz potrzebowała w spokoju pomyśleć to zawsze możesz tu przyjść - nie pytałam już o nic więcej. Oparłam głowę o jego ramię i w milczeniu opróżnialiśmy butelkę wina i wpatrywaliśmy się w Słońce, które właśnie ukazywało swe poranne promienie nad Rzeszowem. Później opowiedziałam Bartmanowi o moim stażu i współpracy z Asseco. Do mieszkania wróciliśmy grubo po 10.00. Od razu położyliśmy się spać.

__________________________________________________________________________

Obudził mnie natrętny dzwonek do drzwi i jednocześnie dźwięk mojego telefonu. Zbyszek spał jak zabity, dlatego to ja musiałam się zwlec z łóżka. Głowa napieprzała mnie niemiłosiernie i miałam lekkiego kaca. Uchyliłam drzwi, a do mieszkania z prędkością światła wpadł nie kto innych, a nasz kochany Krzysiu.

- Co wy do jasnej cholery robicie? No można się dodzwonić ani do ciebie, ani do Bartmana! Wiecie, która godzina? Jest po 15.00, a o 16.30 trening! Lilka miałaś jechać  ze mną! - wrzeszczał przemierzają przedpokój.

-Igła błagam przymknij się - mruknął Zbyszek stając w drzwiach do kuchni.

- Lilka do cholery jak ty wyglądasz? - kontynuował opieprzanie nasz libero. - Podpuchnięte oczy, rozczochrane włosy. Piłaś coś? - zaczął obwąchiwać okolice mojej szyi.

- Krzysiek wyluzuj dwa piwa! Dwa piwa, nic więcej - powiedziałam stanowczo odpychając go od siebie.

- Dwa piwa tak? Chyba kurde 20! Zbyszek miałeś jej pilnować, na tobie to można polegać.

- Ignaczak!- wrzasnął Bartman - Weź się chłopie opanuj ona nie jest dzieckiem.

- Możecie się oboje zamknąć ? Bo mi zaraz mózg eksploduje! - warknęłam wychodząc do łazienki i trzaskając drzwiami. Wzięłam zimny prysznic, który postawił mnie na nogi. No dobra, może to ostatnie wino mogliśmy sobie z Zibim odpuścić, ale przecież nie stało się nic wielkiego i nie wiem o co Krzysiek robi wielką awanturę. Wyszłam z łazienki po upływie czterdziestu minut. W mieszkaniu o dziwo było cicho i spokojnie. Weszłam do kuchni, gdzie przy stole siedział Zbyszek, popijał kawę i przeglądał prasę.

- Gdzie  twój narwany kolega z drużyny? - zapytałam zdziwiona brakiem Ignaczaka.

- Ładuje pudła z twoimi rzeczami do samochodu - odpowiedział ze stoickim spokojem Zbyszek zanurzając wzrok z powrotem w gazetę.

- Co? - wrzasnęłam krztusząc się kawą, którą podpijałam z jego kubka.

- To co słyszałaś - odpowiedział nie podnosząc wzroku. W tym czasie do domu wrócił zadowolony Ignaczak.

- Już wszystko zniosłem, teraz tylko muszę zabrać ciebie - powiedział z uśmiechem od ucha do ucha.

-Nieeee - warknęłam mijając go w drzwiach i idąc do mojego pokoju - O nie kurwa - wrzasnęłam na widok pootwieranych i opróżnionych szaf, braku kartonów i moich rzeczy na półkach - Igłaaaaaaa! - wydarłam się najgłośniej jak mogłam.

- Słucham? - zapytał zjawiając się obok, a szeroki uśmiech nie schodził z jego ust.

- Popierdoliło cię już całkiem? - wrzasnęłam wymijając go i kierując się z powrotem do kuchni. Usiadłam przy stole naprzeciwko Bartmana i wbiłam w niego swoje spojrzenie.

- Nie patrz tak na mnie - powiedział odkładając gazetę - Próbowałam mu tłumaczyć na spokojnie - nie pomogło, później się na niego darłem - nie pomogło… To co mam zrobić? Walnąć mu w ryj? - zapytał, a Igła spiorunował go spojrzeniem. Odetchnęłam głęboko i zwróciłam się do Krzyśka.

- Gdzie są moje rzeczy? - wbiłam w niego swój świdrujący wzrok.

- W bagażniku. Przeprowadzasz się do nas.

- Nie.

-Tak.

- Nie do cholery!

- Lilka posłuchaj…

- Wiesz co? Bujaj się - warknęłam mijając go i wychodząc z mieszkania z głośnym trzaśnięciem drzwi. Nie miałam ochoty czekać na windę więc zbiegłam na sam dół schodami. Pokręciłam z niedowierzaniem głową, gdy zobaczyłam samochód Krzyśka załatowany kartonami z moimi rzeczami. Oparłam się o niego i czekałam, aż libero łaskawie się ruszy. Wyszedł z bramy chwilę później i otworzył samochód. Bez słowa usiadłam na miejscu pasażera i zapięłam pas.

- Lila… - zaczął, ale przerwałam mu w trakcie.

- Nic do mnie nie mów! Zawieź mnie tylko dla siedziby klubu - warknęłam i wbiłam wzrok w krajobraz ze oknem. Krzysiek włączyła radio i zgodnie z życzeniem nie odzywał się do końca podróży. Dojechaliśmy pod halę, a ja wyskoczyłam jak poparzona z jego samochodu. Chwilę później zwolniłam jednak kroku, bo byłam tu pierwszy raz. Krzysiek wyciągnął torbę treningową z bagażnika i dołączył do mnie uśmiechając się tryumfalnie.

- Prezes będzie dzisiaj na treningu - oznajmił i wyminął mnie.

- Igła! - wrzasnęłam za nim. Poskutkowało, bo obrócił się i spojrzał na mnie z uśmiechem.

- Coś się stało?

- Tak! Tak jakby jestem tu pierwszy raz wiesz? - powiedziałam z ironią i poczłapałam na nim. Krzysiek zniknął w szatni, a ja weszłam na halę. Z jednej strony cieszyłam się niezmiernie, bo wiedziałam, że za chwilę poznam wszystkich członków klubu, ale z drugiej strony byłam mega wkurzona na Krzyśka. Usiadłam na trybunach i czekałam aż prezes pojawi się łaskawie na hali. Chwilę później wszedł Zbyszek.

- Co ty tu robisz? - spojrzałam na niego - Miałeś mieć wolne.

- Miałem, ale przecież wy się z Igłą pozabijacie, ktoś musi was pilnować - powiedział z uśmiechem. Później zjawili się inni siatkarze oraz trener. Kosa i Piter wyściskali mnie mocno, a reszta dziwnie się nam przyglądała. Zostałam przedstawiona Wojtkowi, Jochenowi, Paulowi, Nikoli, Łukaszowi, Maciejowi, Alkowi, Rafałowi, Lukasowi, trenerowi Kowalowi drugiemu trenerowi  - Marcionowi Ogonowskiem. Prezes pojawił się z prawie pół godzinnym spóźnieniem. Podpisał ze mną umowę od ręki i przedstawił jako oficjalną strażystkę. Poznałam się bliżej z sztabem medycznym, bo to z nimi będę współpracowała. Po treningu Igła zadowolony zawiózł mnie do siebie. Prosiłam Iwonę, aby o nic nie pytała. Poszłam od razu do pokoju na górze, gdzie czekała na mnie już czysta pościel i rozesłane łóżko. „A więc pani Ignaczak wiedziała o wszystkim? Uduszę ją, ale dopiero rano, bo teraz strasznie chce mi się spać”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Witajcie! Rozdział dość optymistyczny :) Mam już serdecznie dosyć tej okropnej pogody za oknem. Ciągle tylko pada i pada, a do tego ta wstrętna burza, która się chyba gdzieś w tych moich górach zawiesiła i co chwilę wraca. Do tego jeszcze stan zdrowia, który nie wpływa korzystanie na samopoczucie. No i mecz...
Chociaż nie! O meczu nic złego powiedzieć nie mogę. Tak, wiem że wynik jest korzystny dla Brazylii, że mamy na obecną chwilę najmniej punktów w tabeli i w ogóle... Ale co z tego? Przecież jak to powiedział Zibi we wczorajszym wywiadzie - " Jest progres". Jest i to bardzo zauważalny, jak sobie porównamy piątkowy mecz z wczorajszym to różnice widać gołym okiem. Przed chłopakami trudny tydzień w Spale, który wykorzystają na treningi i poprawę tego, co jeszcze trzeba poprawić. Jak już się w pełni zgrają to będzie tylko lepiej :) Za dwa tygodnie ruszamy na podbój Francji i mam nadzieję, że wrócimy z kompletem punktów, bo nie ukrywam, że się przydadzą :)
We wczorajszym meczu prawie w ogóle nie było gry Kurasia - rozumiem słabszy dzień, Piter miał taki w piątek. Za to na wyróżnienie według mnie zasługują trzy osoby - Możdżi, Winiar i Zati. Chłopaki dali czadu, a "Winiar show" w pewnym momencie nieźle zakręciło Brazylijczyków. Ruckowi dziękujemy za pięknego asa serwisowego. A pana sędziego to bym... udusiła? Wkurzył mnie wczoraj, oj wkurzył...
No dobra, kończę to moje podsumowanie, zostawiam Was z rozdziałem i życzę miłego czytania. Buziaki ;*