Rozdział 41

Przez kolejne dwa dni załatwialiśmy formalności związane z pogrzebem. Ciągle byli przy nas Ignaczakowie, którzy bez zbędnego nakłaniana zostali, aby nam z tym wszystkim pomóc. Radek trzymał się dzielnie i starał się pokazać mi, że jest silny. Wiedziałam, że robi to wszystko dla mnie i byłam mu za to bardzo wdzięczna. Bartek także został z nami i wspierał nas jak tylko mógł. Może nie okazywałam tego zbytnio, ale ogromnie się cieszyłam, że jest teraz przy mnie. Miałam wrażenie, że nie muszę mu tego mówić, że on to czuje. Siedzieliśmy w salonie na dzień przed pogrzebem, gdy zadzwonił mój telefon. Podbiegłam do półki, na której leżał i spojrzałam na wyświetlacz „Zibi”. On także wiedział co się stało… Wszyscy wiedzieli, bo Bartek z Krzyśkiem ich powiadomili o dacie i godzinie pogrzebu. Odebrałam po dwóch sygnałach

- Halo?

-…

- Dziękuję - powiedziałam cicho, gdy składał mi kondolencje.

-…

-Czekaj, czekaj to gdzie ty teraz jesteś?

-…

-No to ja cię zaraz widzę na Osiedlu Słonecznym pod dużym, niebieskim domem o numerze 16.

-…

-Bartman nie wkurzaj mnie! -syknęłam do słuchawki - Nie będziesz się włóczył po żadnych hotelach! Masz przyjechać i nie pierdziel mi tutaj, że w takich chwilach to pewnie spędzam czas z rodziną. Bo moja jakże ogromna rodzina - tu wywróciłam oczami - ogranicza się do mojego brata i moich przyjaciół. A ty do nich należysz, więc bez gadania widzę cię tu za chwilę bo jak nie…

-…

- No właśnie! To czekam. - rozłączyłam się odkładając telefon na półkę. - Zbyszek zaraz powinien przyjechać - poinformowałam wszystkich siedzących w salonie.

- Muszę wam powiedzieć, że strasznie się tym wszystkim przejął - zwrócił się do mnie i do Radka Krzyś - Mimo, że nie znał waszej mamy, ale zna was.

- No ja miałem okazję poznać go wtedy na lotnisku - przypomniał sobie Radek - Wydaje się, że równy gość z niego.

- Fakt, Zbyszek jest naprawdę w porządku.- stwierdził Bartek kiwając głową.

- Niemożliwe Kurek… Powtórz to, bo nie wierzę, że padło to z twoich ust - wbiłam w niego swoje lekko zdziwione spojrzenie.

- Oni tak naprawdę się bardzo lubią, a te wszystkie sprzeczki i złośliwości były po to, aby zaimponować tobie - powiedział Igła. Iwona, Radek i ja zachichotaliśmy widząc Bartka. Jego policzki stały się momentalnie czerwone, ale nie odezwał się słowem. W tym czasie na podwórko wjechał samochód Zbyszka. Stwierdziłam, że wyjdę po niego, a Kuraś wyskoczył do kuchni nastawić wodę na coś do picia. Wyszłam przed dom w momencie gdy Zbyszek wyciągał z bagażnika swoją mini torbę podróżną.

- Lila… Ja serio nie powinienem zwalać się wam teraz na głowę… Mogłem sobie wynająć jakiś pokój w hotelu na te dwie noce i tyle, bo przecież…- nie dałam mu dokończyć wieszając mu się na szyję i wtulając w niego.

- Zibi - szepnęłam - Cieszę się, że jesteś… Bardzo się cieszę - przytuliłam go jeszcze mocniej.

- Liluś przyjmij raz jeszcze moje wyrazy współczucia - złapał mój podbródek i skierował ku górze. W moich oczach ponownie pojawiły się łzy. - Pamiętaj słoneczko, że nie jesteś sama. Zawsze możesz liczyć na moją pomoc. Jestem do twojej dyspozycji… - ponownie wtuliłam się w niego, a on zamknął mnie szczelnie w swoich siatkarskich ramionach. To już drugi facet, który na przestrzeni ostatnich dwóch dni mówi mi, że jest do mojej dyspozycji… W sumie to trzeci, bo Bartek też to powiedział. Zrobiło mi się cholernie miło. Miałam świadomość, że w tej trudnej chwili nie jestem sama. Mam wokół siebie przyjaciół. Złapałam Zbyszka za rękę i weszliśmy do domu. Najpierw zaprowadziła go do pokoju, w którym będzie spał, ale potem weszliśmy razem do salonu:

-Mojego brata znasz, a reszty ci chyba nie muszę przedstawiać - uśmiechnęłam się lekko spoglądając na atakującego. Zbyszek podszedł najpierw do Radka, uścisnął jego dłoń i złożył mu kondolencje. Potem cmoknął w policzek Iwonę na przywitanie oraz uścisnął dłonie Bartka i Krzyśka. Kurek zrobił mu herbatę i siedzieliśmy w salonie do wieczora rozmawiając. Wieczorem po kolacji Radek sprzątał w kuchni, Bartek poszedł do „swojego” pokoju porozmawiać przez telefon z rodzicami i bratem, a państwo Ignaczak siedzieli w salonie oglądając jakiś film. Ja zrobiłam dwa kubki gorącej czekolady, wzięłam ciepły koc i wymknęłam się wyjściem na taras do naszego ogrodu. Na ogrodowej huśtawce siedział Zbyszek. Bez słowa usiadłam obok niego podając mu kubek czekolady. Wieczory bywały chłodne, dlatego narzuciłam nas oboje kocem i podobnie jak on w ciszy obserwowałam gwiazdozbiory. Trzeba przyznać, że tej nocy niebo było pięknie rozgwieżdżone.

- Musi ci być cholernie ciężko… - zaczął niepewnie rozmowę Zibi.

- A tobie nie? - wbiłam w niego swój wzrok.

- Mi? To ty jutro masz pogrzeb mamy… - powiedział cicho.

- Myślisz, że nie wiem, że pokłóciłeś się z Miśkiem i Moniką, że Aśka wywaliła cię z mieszkania podobnie jak ojciec… - spojrzałam na niego ze współczuciem.

- Moje problemy w porównaniu z twoimi to pikuś - mruknął upijając łyk gorącej czekolady.

- Zbyszek… - złapałam jego dłoń leżącą między nami na huśtawce - Słyszałam, że mieszkasz teraz w Rzeszowie tak?

- Tak, wynająłem mieszkanie. Ze względu na zmianę klubu chyba już tam zostanę - uśmiechnął się lekko i pogładził kciukiem  moją rękę.

-Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? - zapytałam cicho patrząc mu w oczy.

- Myślisz, że nie próbowałem? Tylko później zadzwonił Igła i powiedział co stało się z twoją mamą… Nie chciałem obarczać cię moimi sprawami i problemami, masz zbyt dużo swoich Lila - powiedział wpatrując się w moje oczy.

- Zbyszek?

- Hmmm ?

- Masz jakieś plany na urlop?

- Nie, teraz już nie …-odpowiedział wbijając wzrok w ziemię.

- To zostań u nas do końca wolnego co?

- Nie będę wam siedział na głowie, daj spokój w ogóle nie powinienem tu przyjeżdżać. Po pogrzebie wracam do Rzeszowa.

- To ty daj spokój! Nie wyobrażam sobie, żebyś przez tyle czasu siedział sam w obcym mieście.

- Dam sobie radę, zawsze daję - odpowiedział lekko się uśmiechając - Mimo wszystko bardzo ci dziękuję - siedzieliśmy chwilę w milczeniu. Oparłam swoją głowę na ramieniu Zbyszka i oboje obserwowaliśmy gwiazdy. Przypomniało mi się jak szukałam Małego Wozu z Winiarskim i uśmiechnęłam się sama do siebie. Nie docierało do mnie jeszcze w pełni, że to koniec sezonu reprezentacyjnego i koniec pracy z kadrą. Po chwili ciszy odezwałam się do Bartmana:

-Zbysiu, ale pogodzisz się z Miśkiem i Asią prawda? - spojrzałam na niego ukradkiem.

- Gdyby to było takie proste… Spieprzyłem zbyt wiele rzeczy, zawiodłem ich zaufanie i nie sądzę, aby chcieli mieć ze mną jeszcze coś wspólnego - wbił wzrok w ziemię.

- Nie Zbyszek…Ale przecież ty tego nie zrobiłeś - spojrzałam na jego smutną twarz- Ty nie zdradziłeś Aśki! Ja to wiem… Wy byliście zbyt szczęśliwi i nadal tak będzie. Nie mogłeś tego zrobić bo za bardzo ją kochasz. - Bartman bez słowa objął mnie ramieniem i przyciągnął do siebie mocno przytulając.

- Ty tak uważasz, ale nie Aśka i Michał… Wypiłem wtedy za dużo przyznaję się, ale nie przespałem się z tamtą dziewczyną do cholery! - powiedział znacznie podniesionym głosem zaciskając ręce na oparciu huśtawki.

- Ja ci wierzę - położyłam rękę na jego głowie i przejechałam dłonią po nienagannie ułożonych włosach - Teraz musisz zrobić wszystko, aby uwierzyła ci też Asia… - chciałam powiedzieć coś jeszcze, ale z domu wyszedł Kuraś

- Nie za zimno wam na tej huśtaweczce? - zapytał z ironią w głosie.

- Nie Bartuś, dzięki, że tak się o nas troszczysz - odpowiedział z uśmiechem Zibi. Bartek zniknął z powrotem w dzwiach domu, a Bartman zwrócił się do mnie - No idź już do niego, bo przecież jest cholernie zazdrosny - powiedział z uśmiechem.

- Bartek? Nie…

- Jak to nie? Oj Lilka… Wszyscy widzimy jak on na ciebie patrzy. Niezmiennie od początku waszej znajomości… Jego obecności tutaj także nie uważam za przypadkową.

- Kurwa Bartman ja nie mam pojęcia co ty bierzesz, ale zmień dilera dobrze ci radzę, bo to gówno ci już na mózg padło! - powiedziałam podniesionym głosem wstając z huśtawki.

- Lila nie złość się ja tylko…

- Wy jednak wszyscy jesteście popierdoleni! Próbujecie mnie na siłę wyswatać z Kurkiem, a nie przyszło wam do głowy, że ja wcale nie chcę mieć faceta? Jest mi dobrze, tak jak jest teraz - rzuciłam wbiegając już do domu. W drzwiach minęłam się z Bartkiem, który najwyraźniej słyszał całą naszą rozmowę, ale teraz miałam to serdecznie gdzieś. - Idę spać, dobranoc wszystkim - krzyknęłam przebiegając przez salon i wbiegłam na górę. Dopiero gdy zamknęłam drzwi od pokoju poczułam jak po moim policzku płyną łzy. Nie miałam siły na nic. Rzuciłam się na łóżko i przepłakałam kolejną noc.

 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

To może ja zacznę od najważniejszego: RESOVIO JESTEŚ WSPANIAŁA!!! Ja wiedziałam, że moja ukochana drużyna obroni tytuł Mistrza Polski! Wiedziałam! Współczuję moim sąsiadom, którzy musieli słuchać moich wrzasków radości, śpiewów klubowych i w ogóle :D Cieszę się ogromnie!

Po drugie to rozdział nie należy do najweselszych, ale jesteśmy obecnie w dość smutnym temacie, który musimy zakończyć, także nie krzyczcie proszę ;)

Po trzecie to kolejny tydzień zapowiada się okropnie i następny rozdział pojawi się prawdopodobnie dopiero w weekend. Obiecuję poprawę wraz z nastaniem weekendu majowego :D Z góry przepraszam także za zaległości w Waszych blogach, które pewnie będę miała przez ten tydzień. Obiecuję wszystko nadrobić w wolnej chwili.

Jestem w tak wspaniałym humorze, że perspektywa nauki do sprawdzianu z rozszerzonej historii nie jest mi straszna :P Zostawiam Was zatem z tym 41, trochę krótszym rozdziałem i spadam na randkę z Kazimierzem Pułaskim, Jerzym Waszyngtonem, Augustem III Wettinem, Poniatowskim i resztą tej pokręconej bandy ;D

Oczywiście ogromne gratulacje i ukłony w stronę drużyny z Kędzierzyna, która nie poddała się bez walki. Ogólnie cały ten sezon był dla kibiców jedną wielką niespodzianką, działo się bardzo dużo pozytywnych i czasami trochę mniej pozytywnych sytuacji. Jednego nie zabrakło przez cały ten czas: emocji, "siatkarskiego teatru" i walki do końca. A więc ( tak wiem, nie zaczyna się zdania od "a więc") serdecznie gratulkacje dla wszystkich drużyn PlusLigi. Teraz czekamy na sezon reprezentacyjny! :D

Buziaki ;*Wasza L.