Rozdział 38

- Bartek? Co ty tu robisz? - wyszeptałam przez łzy. Przede mną stał ponad dwumetrowy Kurek wpatrując się we mnie tymi swoimi niebieskimi oczami.

- Przyjechałem, bo pomyślałem że… - nie dałam mu dokończyć. Pod wpływem impulsu wstałam i wtuliłam się w niego. Zamknął mnie szczelnie w swoich ramionach, a ja po raz kolejny rozpłakałam się. Jego ręka gładziła moje włosy i plecy, a ja czułam się w jego ramionach bezpiecznie. Tego właśnie teraz potrzebowałam. Kogoś, kto by mnie przytulił i tak po prostu ze mną posiedział. Nie wiem jak długo tak staliśmy… Pół godziny, może dłużej… Wreszcie Bartek przerwał to milczenie.

- Liluś nie jesteś na mnie zła, że przyjechałem? - zapytał patrząc w moje oczy.

- Zła nie… Ale wściekła i to bardzo... - mruknęłam.

- Mam sobie pójść? - wypuścił mnie z objęć i zrobił ruch w kierunku drzwi.

- Bartek, przestań - złapałam go za rękę i ponownie mocno się w niego wtuliłam - Jestem wściekła, bo powinieneś teraz odpoczywać po sezonie reprezentacyjnym i przygotowywać się do ligowego, a nie siedzieć w szpitalu ze mną.

- Zdążyłem się już wyspać - powiedział cicho ocierając łzę spływającą po moim policzku - Powiedz mi, jadłaś coś? Od której tu siedzisz?

- Niedawno przyjechałam zmienić Radka, jadłam, nie jestem głodna - spojrzałam na niego.

- Dobrze - pogładził moje włosy - Przynieść ci kawę? - kiwnęłam tylko twierdząco głową. Bartek poszedł do automatu, a ja usiadłam na krzesełku, które zajmowałam wcześniej. Po mojej głowie krążyły teraz tysiące myśli. „Czemu przyjechał, skąd wiedział, co on tu robi…” Dodatkowo widok lekarzy kręcących się po sali mojej mamy przyprawiał mnie o stan przedzawałowy. Śledziłam każdy ich ruch, a każda szybciej wykonana czynność wydawała mi się podejrzana. Po chwili Bartek wrócił z dwoma kubkami kawy i usiadł oko mnie.

- Proszę - powiedział z lekkim uśmiechem podając mi jeden z kubków.

- Dzięki - rzuciłam zatapiając usta w ciepłym płynie. Siedzieliśmy chwilę w milczeniu, aż wreszcie się odezwałam - Bartek? Mogę cię o coś zapytać?

- Słucham cię - spojrzał w moje oczy.

- Możesz mi powiedzieć co tu tak właściwie robisz? - wbiłam w niego swój wzrok.

- Oficjalnie to miałem do pozałatwiania kilka spraw, a nieoficjalnie  to po prostu przyjechałem bo… bo przyjechałem - odpowiedział wymijająco.

- Sprawy w Kołobrzegu? Ciekawe…- mruknęłam nadal wpatrując się w jego tęczówki.

- No dobra… Rozmawiałem z Krzyśkiem, bo chciałem wiedzieć, dlaczego uciekłaś tak bez pożegnania. Opowiedział mi wszystko ze szczegółami no i  próbowałem się do ciebie dodzwonić. Po tym jak napisałaś wiadomość wreszcie mi się udało. Rozmawialiśmy i… po prostu czułem, że muszę do ciebie przyjechać i z tobą pobyć - westchnął - Tak mi podpowiadał głos wewnętrzny.

- To miłe, ale teraz powinieneś odpoczywać i regenerować siły przed sezonem ligowym. Należy ci się czas z rodziną, przyjaciółmi …

- Oj Lila nie mówmy już o tym - mruknął i spuścił wzrok. Siedzieliśmy w milczeniu dość długo. Wreszcie znów odezwałam się pierwsza:

- A jak wam minęłam podróż powrotna? - przeniosłam swój wzrok na siatkarza, który nadal podziwiał wykładzinę na szpitalnej podłodze.

- Nawet dobrze - bąknął niewyraźnie nawet nie patrząc w moim kierunku.

- Bartek?! Stało się coś…

- Nic się nie stało - wysilił się na to, aby spojrzeć w moje oczy - Nie będę ci teraz niepotrzebnie głowy zawracał, masz swoje problemy…

- Mów w tej chwili! - powiedziałam już nieco podniesionym głosem. Długo patrzył na mnie, aż wreszcie się odezwał:

- Mieliśmy małe przeboje z Kubiakiem i Bartmanem - na samo wspomnienie skrzywił się.

- Znowu się posprzeczali? - zapytałam lekko zaniepokojona.

- Żeby tylko… Zibi oficjalnie ogłosił, że odchodzi z Jastrzębia, bo podpisał kontrakt z Resovią. Kiedy Kubiak się dowiedział to wpadł w dziką furię, myśleliśmy już, że się pobiją…

- Żartujesz? - patrzyłam na Bartka nie mogąc uwierzyć w to co mówi - Jakiś czas temu rozmawiałam z Miśkiem i już wtedy mówił mi, że ich relacje nie są ostatnio najlepsze, ale miał nadzieję, że wraz z sezonem ligowym wszystko wróci do normy. No bo zgrupowania, wspólne wyjazdy i ogólnie gra w jednym klubie jednoczy ludzi… - westchnęłam.

- No to raczej już sobie razem nie pograją po jednej stronie siatki…

- Wyobrażam sobie jak teraz musi się czuć Misiek -spojrzałam na Bartka - Tak jakby traci swojego najlepszego przyjaciela… Ale patrząc z perspektywy Zbyszka to dla niego ogromna szansa. W Jastrzębiu mógł liczyć jedynie na skład rezerwowy, bo w pierwszej szóstce gra Łasko, a w Resovii zobaczymy jak to będzie…

- W sumie to masz rację, konkurowanie z przyjacielem w jednym klubie też nie jest najlepszym rozwiązaniem… Ale żeby tylko o to im poszło…

- Jest coś jeszcze? - spojrzałam na niego uważnie.

- Zbyszek przyznał się Miśkowi, że po jednej z pijackich imprez w jakimś klubie w Jastrzębiu o mały włos nie przespałby się z jedną z tancerek tego klubu. Zibi twierdzi, że między nimi do niczego nie doszło, bo w porę się opamiętał, a Misiek i tak uważa, że powinien powiedzieć o tym Asi, że szczerość to podstawa dobrego związku. Nie ma się co dziwić skoro nasz Dzik już od kilku lat jest związany z jedną i tą samą kobietą i poza nią świata nie widzi. Zbyszek chciał puścić wszystko w niepamięć, ale Michał go ubiegł i sam poinformował Aśkę. No i się zaczęło… Ona wyrzuciła Zbyszka z mieszkania, jego rodzice powiedzieli mu wprost, że jest świnią, i jak się opamięta to może wrócić do domu rodzinnego, ale na razie wstępu tam nie ma. Jego siostra jest we Francji więc też mu raczej nie pomoże…  A Misiek i Monika także przestali utrzymywać z nim jakiekolwiek kontakty - westchnął.

- O kurwa ...- wyrwało mi się za co zostałam spiorunowana wzrokiem przez pielęgniarkę, która właśnie przechodziła korytarzem - Przepraszam - pisnęłam i zakryłam usta dłonią wpatrując się w Bartka. - To gdzie Zbyszek teraz mieszka?

- W Rzeszowie. Wynajął jakieś mieszkanie i niby odpoczywa po sezonie reprezentacyjnym - mruknął Bartek. Pokręciłam tylko głową nie mogąc uwierzyć w to co się stało. Wiedziałam, że ojciec Bartmana jest bezwzględny i od zawsze patrzył na Zbyszka surowym okiem, ale nie wiedziałam, że aż tak… Jego mama wydawała mi się niezmiernie miłą i ciepła kobietą, ale pewnie sama jest pod dyktaturą męża i niewiele  może zrobić. Siedziałam z rękami podpartymi na łokciach i wbijałam wzrok w podłogę. Około 13.00 salowa rozwiozła obiad, a przed 14.00 pojawił się lekarz. Oczywiście znów nie pozwolił mi wejść do mamy, za co miałam ochotę go zabić. Bartek skoczył do pobliskiego sklepu i kupił dla nas dwie zapiekanki na obiad. Siedział ze mną w szpitalu aż do przyjazdu Radka, czyli do godziny 22.00 mimo ciągłych próśb i gróźb ze stronu pielęgniarek, lekarzy i mojej.  Między czasie wysłałam sms-a do Krzyśka o treści „Dziękuję bardzo za pomoc, wsparcie i dostarczenie Kurka do Kołobrzegu… Na Ciebie zawsze mogę liczyć ;* P.s. Gdybym zapomniała to przypomnij mi proszę przy najbliższym spotkaniu, że mam Cię kopnąć w dupę!” Radek przyjechał kilka minut po 22.00 i jakoś szczególnie nie zdziwił go widok Kurka siedzącego ze mną w szpitalu. Przywitał się z nim jak gdyby nigdy nic i kazał nam wracać do domu, bo on przejmuje dyżur. Rozmawiał z Bartkiem tak, jakby wiedział o jego przyjeździe. Po chwili przerwałam im ich konwersację wpatrując się raz w jednego, raz w drugiego.

- Dobra chłopaki… Możecie mi powiedzieć co tu jest grane? Bo chyba ty nie powiedziałeś mi całej prawdy - zwróciłam się do Kurka.

- No nie do końca - mruknął- Dostałem wasz adres domu od Krzyśka i gdy tam rano przyjechałem zastałem twojego brata, poinformował mnie że jesteś w szpitalu i porozmawialiśmy chwilę, a później przyjechałem tutaj - zaczął się tłumaczyć.

- Dokładnie - powiedział Radek lekko się uśmiechając - A teraz Bartek zabierze cię do domu i przypilnuje, abyś się położyła, ja zostanę jeszcze trochę w szpitalu - zarządził Radek.

- Jutro idziesz do pracy, chciałam zauważyć - mruknęłam w kierunku brata.

- Mam wolne, a lekarze i tak nie pozwolą nam tu siedzieć kolejnej nocy, pobędę tu jeszcze chwilę, a później wracam do domu - odpowiedział uśmiechając się - Jedź do domu z Bartkiem.

- Chciałabym jeszcze chwilkę z tobą porozmawiać - wywróciłam oczami patrząc na Radka. Kuraś to zauważył, bo szybko się odezwał:

- To ja poczekam na ciebie na dole w samochodzie - posłał nam uśmiech i zniknął za dużymi, oszklonymi drzwiami. Poczekałam, aż całkiem zejdzie z zasięgu mojego wzroku i wbiłam mordercze spojrzenie w Radka.

- Co to ma być kurwa? - syknęłam - Załatwiasz mi towarzystwo?

-Oj Lilka nie denerwuj się, pomyślałem, że lepiej będzie jak on z tobą posiedzi niż jakbyś miała tu znowu siedzieć sama - mruknął.

- Następnym razem zapytaj mnie co ja o tym myślę ,a nie podejmuj decyzji za mnie - warknęłam. Radek tylko się zaśmiał i zagarnął mnie swoim ramieniem całując w czoło - Wiem, że nie bardzo się lubicie, ale ja go tu nie zapraszałem… Sam przyjechał więc przecież go nie wyrzucę. Pościel mu w gościnnym i tyle.

- Co? - wyrwałam się z objęć brata - Kpisz sobie?

- No przecież nie wyrzucisz go na dwór. Lilka jest noc! Skoro już przyjechał to jest naszym gościem i nie wypada, aby szukał sobie hotelu - trafnie zauważył Radek.

- Nienawidzę cię - syknęłam przez zaciśnięte zęby.

- Też cię kocham - odpowiedział z lekkim uśmiechem - I tylko się nie pozabijajcie nim zdążę wrócić - krzyknął za mną, gdy mego wkurzona zbiegałam już po schodach. Wyszłam na zewnątrz, a po moim ciele przebiegł dreszcze zimna. Mimo letniej pory wieczory bywały chłodne. Rozejrzałam się po parkingu. Nie sposób było nie zauważyć ponad dwumetrowego Kurasia opartego o maskę samochodu i czekającego na mnie.

- Już myślałem, że nie przyjdziesz - mruknął otwierając mi drzwi i zapraszając gestem ręki do środka. Zmierzyłam go chłodnym spojrzeniem i wsiadłam bez słowa do samochodu zapinając pas. Bartek zajął miejsce kierowcy i odpalił silnik. Ruszyliśmy z parkingu - No to prowadź królewno do swojego zamku - powiedział patrząc na mnie z uśmiechem.

- Lepiej patrz na drogę - warknęłam i do końca trasy nie odezwałam się słowem.
Dojechaliśmy do skrzyżowania, a Bartek ponownie podjął próbę rozmowy:

- To gdzie mam teraz skręcić? - zapytał

- W prawo - mruknęłam - Przecież już tu dzisiaj byłeś.

- No tak, ale wole się upewnić - odpowiedział z uśmiechem. Podjechaliśmy pod dom, a ja wyskoczyłam z samochodu jak oparzona. W mgnieniu oka znalazłam się pod drzwiami i przewracałam wszystko w swojej torebce w poszukiwaniu kluczy. Bartek zdążył pozamykać samochód i dołączyć do mnie. Stał i obserwował jak roztrzęsioną ze złości rękę staram się trafić kluczem w zamek. Bez słowa przejął ode mnie pęk kluczy i bezproblemowo otworzył drzwi. Zmierzyłam go od góry do dołu i wpadłam z furią do domu. Bartek wszedł za mną i pospiesznie udał się do pokoju. Byłam wściekła na Radka i Krzyśka, z drugiej stronu pragnęłam, aby Kurak został ze mną jak najdłużej, ale coś we mnie się blokowała gdy chciałam mu o tym powiedzieć. Przecież by mnie wyśmiał… To wszystko mnie przerastało, jeszcze ta cała sytuacja z mamą, niedawna porażka w Londynie… Rzuciłam torbę na krzesło  wbiegając do salonu. Nie włączyłam światła, nie zdjęłam butów… Stanęłam przy oknie wychodzący na ogród i wpatrywałam się w klomb z kwiatami mojej mamy. Po moich policzkach popłynęły słone łzy. Znów dopadła mnie ta pieprzona bezsilność. Słyszałam jak Bartek wszedł ze mną, ale nie włączył światła. Podszedł do mnie po cichu stając za moimi plecami i objął mnie od tyłu. Mimowolnie odwróciłam się do niego przodem i wtuliłam swoją głowę w jego tors po raz kolejny tego dnia. Nie wiedziałam co się ze mną dzieje, normalnie nigdy w życiu bym tego nie zrobiła. Bartek bez słowa mocno mnie przytulił. Staliśmy tak dłuższą chwilę, a ja znów wypłakiwałam się w rękawek jego koszulki.

- Bartek… Przepraszam - szepnęłam po chwili odrywając głowę od jego klatki piersiowej.

- Nie przepraszaj Lila, rozumiem, że przeżywasz teraz ciężki okres w życiu - mruknął gładząc moje plecy. Chodź, zrobię ci herbatę - wziął mnie za rękę i zaprowadził do kuchni. Powiedziałam mu gdzie znajdzie kubki i herbatę, a on zajął się całą resztą. Na kolację przygotował kanapki. Nie miałam ochoty na jedzenie, ale głupio mi było odmówić. Zaczęły mnie dręczyć wyrzutu sumienia, że byłam w stosunku co do Kurasia nie w porządku, a on robi wszystko, aby się mną zająć… Tylko po co do jasnej cholery? Lubi pomagać ludziom niczym miłosierny samarytanin? Zjadłam kanapkę i napiłam się herbaty, Bartek włożył naczynia do zmywarki.

- No dobra, odwiozłem cię do domu, nakarmiłem tak jak obiecałem Radkowi. Teraz kładź się spać, ale ja będę się powoli zbierał - posłał mi uśmiech kierując się w stronę drzwi.

- Bartek czekaj! -zerwałam się z taboretu kuchennego i popędziłam w jego kierunku łapiąc go za rękę - Zostań nie będziesz przecież jechał po nocy - mruknęłam.

- Jesteś pewnna? Wiem, że nie jestem tu mile widzianym gościem, dlatego…

- Proszę cię abyś ze mną został... - powiedziałam wysilając się na uśmiech.

- Skoro tego chcesz - mruknął wracając do salonu.

- Włącz sobie TV, a ja zmykam pod prysznic - posłałam mu ciepły uśmiech i wbiegłam po schodach na górę. Strugi gorącej wody płynęły po moim ciele, a ja chociaż przez chwilę mogłam zapomnieć o wszystkich problemach. Wyszłam z kabiny, wytarłam się mięciutkim ręcznikiem i natarłam całe ciało truskawkowym balsamem. Wskoczyłam w figi i koszulkę sięgającą mi do ud. Odświeżona i troszkę lepszym nastroju zeszłam na dół do Bartka. Siedział w salonie i oglądał jakąś powtórkę meczu ligowego. Usiadłam obok niego i bez słowa oparłam głowę o jego ramię. Oglądaliśmy w milczeniu mecz finałowy między Skrą, a Resovią.

- Mogę cię o coś zapytać? - przeniosłam swój wzrok na siatkarza.

- No jasne- odpowiedział z uśmiechem - Tylko nie pytaj czemu wtedy przegraliśmy, bo nie wiem… Resovia po prostu była lepsza- mruknął.

- O to akurat nie pytam, bo z tego wyniku byłam strasznie zadowolona - uśmiechnęłam się, a na twarzy Bartka pojawił się jakiś grymas.

- Czyli kibicujesz Resovii? - zapytał z niedowierzaniem.

- Od wielu lat panie Kurek - powiedziałam pokazując mu nieśmiertelnik Sovii wiszący na mojej szyi. - Nigdy się z nim nie rozstaję - dodałam z uśmiechem.

- To dlatego tak bardzo mnie nie lubisz- powiedział kiwając głową, a ja walnęłam go w ramię.

- Głupi jesteś! Lubię cię! Was wszystkich lubię. W ogóle co to za przesłuchanie jakiemu klubowi kibicuję co? W sezonie reprezentacyjnym wszyscy gracie w jednej drużynie - powiedziałam z lekkim uśmiechem - A moje wcześniejsze pytanie odnosiło się właśnie do Skry. Czemu zmieniłeś klub? - wbiłam w niego swoje spojrzenie badacza.

- Siatkarz, podobnie jak każdy inny sportowiec robi wszystko, aby się rozwijać. Tak też było ze mną. Dostałem propozycje z Moskwy to niby czemu miałbym jej nie wykorzystać. Liczę na to, że tak się wiele nauczę, ale ze Skrą już chyba do końca będzie mnie łączyła taka specjalna więź. Zostawiam tu jakby nie patrzył rodzinę, przyjaciół i wszystkich bliskich - westchnął. No i nie ukrywam, że granie w lidze rosyjskiej jest o wiele bardziej opłacalne -uśmiechnął się lekko.

- No to akurat powszechnie wiadomo -puściłam mu oko -Skra teraz będzie trochę osłabiona - mruknęłam pod nosem - No bo nie będzie ciebie, Marcina i paru innych dobrych graczy.

- Dadzą sobie radę i dokopią twojej Resovii w kolejnym sezonie - zaśmiał się.

- Na to nie licz mój drogi… Nie mamy Grozera, bo też kurde wybył do Rosji, ale za to Schöps też pokaże klasę, no i Zibi - westchnęłam - Nigdy nie sądziłam, że aż tak pokłóci się z Miśkiem.

- Nie przejmuj się tym, oni nie pierwszy raz się kłócą i zapewne nie pierwszy raz też się pogodzą.

- Obyś miał rację - powiedziała ponownie opierając głowę na jego ramieniu. Oglądaliśmy mecz do końca i nawet nie wiem kiedy zasnęłam.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
No to mam dla Was kolejny rozdział. Cieszycie się? Miał być w piątek, no ale jest dzisiaj :) Niektóre z Was dobrze obstawiały, kto pojawi się w szpitalu :D
U mnie coraz więcej oznak wiosny. Jutro zapowiada się luźniejszy dzień, bo moja klasa wybiera się do kina na "Baczyńskiego". Tak nawiasem to była któraś z Was? Jeżeli tak to proszę o jakieś opinie na temat filmu, chętnie poczytam :) Zostawiam Was z tym trochę bardziej optymistycznym ( w porównaniu do poprzedniego) rozdziałem i uciekam na spotkanie z polskim i niemieckim ;)