Rozdział 36

 

Obudziłam się kilka minut po szóstej. Strasznie bolała mnie głowa, ale to nie było teraz najważniejsze. Wzięłam czyste ubrania i poczłapałam pod prysznic. Później szybko wysuszyłam włosy i spakowałam wszystkie swoje rzeczy. Usiadłam na łóżku. Była 7.15. Zadzwoniłam do Radka. Odebrał i poinformował mnie zaspanym głosem, że mama się obudziła, że z nią rozmawiał i wszystko jest ok. Znacznie mnie to uspokoiło. Miałam ochotę pobiec i powiedzieć o wszystkim Igle, ale dopiero później przemyślałam sprawę i doszłam do wniosku, że zapewne śpi. W końcu przesiedział ze mną prawie pół nocy… Zostało mi jeszcze kilka godzina czasu wspólnie spędzonego z całą Reprezentacją. Na samą myśl łzy napłynęły do moich oczu. Szybko jednak otrząsnęłam się, aby ponownie się nie rozkleić. Uświadomiłam sobie, że w wyniku tych wszystkich wydarzeń nawet nie pomyślałam, aby przygotować dla nich jakąś niespodziankę na pożegnanie. Włączyłam laptopa i zaczęłam przeglądać zdjęcia. Wybrałam naszą wspólną fotkę z Ligi Światowej na której jesteśmy wszyscy razem z całą drużyną, sztabem szkoleniowym, medycznym i statystycznym. Wyjęłam kartę pamięci z aparatu, zabrałam torbę i wyszłam zamykając pokój. Na korytarzy panowała grobowa cisza. Wszyscy zapewne pousypiali dopiero nad radem. Bardzo dobrze, bo sprzyjało to mojemu chytremu planowi. Wyszłam z ośrodka i opuściłam szybko wioskę olimpijską kierując się do centrum miasta. Szybko zlokalizowałam punkt fotograficzny i wywołałam 20 odbitek wybranego wcześniej zdjęcia. Z samego rana nie było prakrycznie ruchu i fotograf szybko spełnił moja prośbę. W między czasie zakupiłam taką samą ilość ramek na zdjęcia i pognałam do naszego ośrodka. Gdy weszłam do pokoju zegarek wskazywał 8.30. Wyrobiłam się ekspresowo, co bardzo mnie cieszyło. Na odwrocie każdego zdjęcia napisałam własnoręcznie jeden z moich ulubionych cytatów „Są w życiu chwile, które na zawsze w pamięci zostają i choć czas mija one nie mijają… Są też osoby, które raz poznane bywają w życiu niezapomniane…”  - Dziękuję za wszystko - Lilianna”. Każde zdjęcie włożyłam do ramki i opakowałam szczelnie papierem ozdobnym, który także udało mi się zakupić. Gdyby nie to, że z mamą już lepiej i nie ta wczorajsza rozmowa z Krzyśkiem to pewnie nie miałabym głowy myśleć o takich rzeczach. Chciałam jednak, aby każdy z nich dostał coś ode mnie i tak szybko nie zapomniał… Na przygotowane prezenty nakleiłam karteczki z imionami i pierwszymi literami nazwiska oraz prośbą, aby otworzyli dopiero w samolocie lub po powrocie do domu. Wyszłam po cichu na korytarz i pod drzwiami pokojów każdego z nich położyłam opakowane ramki. Znalazły się też one pod pokojami trenera, Oskara, Olka i całej reszty sztabu. Po raz ostatnio wróciłam do swojego pokoju po rzeczy. Kilka razy sprawdziłam, czy aby na pewno zabrałam wszystko po czym zamknęłam pokój i zjechałam windą na dół z bagażami. Oddałam klucz w portierni i podpisałam potrzebne dokumenty. Przy wyjściu z budynku spotkałam Anastasiego, Olka i Igłę.

- Chciałaś tak uciec bez pożegnania? - zapytali z wyrzutem wszyscy troje.

-Myślałam, że wszyscy jeszcze śpicie. Nie chciałam was budzić, bo wiem jak bardzo tudna była dla każdego z nas ta noc - odpowiedziałam patrząc na nich z lekkim uśmiechem. Rzeczywiście wyglądali na cholernie zmęczonych, zwłaszcza Krzysiek. Podejrzewam, że mi kazał iść spać, a sam tego nie uczynił.

- O której masz samolot? - zapytał Olek patrząc na mnie.

- Dokładnie to 11.50. Miałam lecieć tym po 10.00, ale nie udało mi się już dostać biletu.

- Co z mamą? - zapytał Anastasi.

- Dzisiaj dzwonił do mnie brat, wybudziła się z narkozy- powiedziałam z lekkim uśmiechem - Rozmawiał z nią i mam nadzieję, że już wszystko będzie dobrze.

- No pewnie, że będzie - oznajmił Igła z uśmiechem - Mówiłem ci coś na ten temat.

- Mówiłeś Krzysiu - obdarzyłam go uśmiechem - Moi drodzy ja się zbieram, bo nie mogę się spóźnić.

- Korzystając z okazji po raz kolejny chciałem ci podziękować Lila, bo praca z tobą to była czysta przyjemność - mówił Andrea - Mam nadzieję, że mimo końca sezonu reprezentacyjnego tak szybko o nas nie zapomnisz i te wszystkie znajomości i przyjaźnie jakie wspólnie zawarliśmy będą przez nas pielęgnowane?

- Was się nie da zapomnieć. Ja także liczę na to, że będziemy się kontaktować i w miarę możliwości spotykać - uśmiechnęłam się ciepło do trenera i serdecznie go uściskałam. Pocałował mnie w policzek życząc wszystkiego dobrego i prosił, abym dała znać jak bezpiecznie dotrę do domu.

- No to co Liluśka… - Olek rozłożył swoje ramiona. Przytuliłam się do niego mocno - Dzięki za wszystko, bez ciebie nie dał bym sobie rady z tą bandą -uśmiechnął się całując mój policzek - Trzymaj się i dzwoń!

-A jakby inaczej? - uśmiechnęłam się - Dzięki.

- No właśnie masz dzwonić, pisać i wreszcie do mnie przyjechać! - powiedział Igła rozkładając swoje ramiona i zamykając mnie w nich szczelnie.  - Dzięki za wszystko - szepnął mi do ucha.

- To ja ci dziękuję - wtuliłam się w niego mocniej - I bądź pewny, że w końcu was odwiedzę w tym Rzeszowie - powiedziałam z uśmiechem. Cmoknąłem go w policzek i wsiadłam do taksówki, która już czekała przed ośrodkiem. Na lotnisku znalazłam się piętnaście minut później. Odprawa poszła bardzo szybko i wystartowaliśmy punktualnie. Godzinę później wylądowałam na lotnisku w Gdańsku. Najszybciej jak tylko mogłam udałam się na dworzec autobusowy i wsiadłam w PKS. Kupiłam bilet, a torby z pomocą kierowcy wpakowałam do bagażnika. Zajęłam miejsce przy oknie na samym początku autokaru. Zapowiadała się długa i męcząca podróż, a 38 stopniowy upał na dworze wcale tego nie ułatwiał. Kierowca nie włączył nawet radia, więc wygrzebałam z torebki słuchawki do telefonu. Liczyłam na to, że zdrzemnę się chociaż chwilkę, ale niestety… Zadzwonił mi telefon. Byłam pewna, że do Radek, ale pomyliłam się. Dzwonił Zbysiu… Rozmowę zaczął od opieprzenia mnie, że wyjechałam bez pożegnania, potem pytał o mamę i jej stan zdrowia, a na końcu podziękował za prezent. Poinformował mnie, że czekają właśnie na lotnisku i zabierają się za otwierania prezentów ode mnie. Zibi naturalnie otworzył swój zanim zadzwonił. Obiecał dać znać, gdy tylko dotrze bezpiecznie do domu i rozłączył się. Podróż ciągnęła się niemiłosiernie. Mieliśmy dwa dłuższe postoje. Korzystając z jednego z nich zjadłam obiad na stacji benzynowej i wlałam w siebie kolejną dużą kawę. Około godziny 19.00 autokar zatrzymał się wreszcie na przystanku niedaleko szpitala w Kołobrzegu. Wyskoczyłam z niego jak z procy zabierając w pośpiechy walizki i przebiegając na drugą stronę ulicy. Siłując się z ogromnymi drzwiami wtargnęłam na szpitalny korytarz. Od razu rzuciła mi się w oczy dyżurka i pielęgniarka siedząca nad stosem papierów. Zapytałam, na którym piętrze znajduje się Oddział Chorób Wewnętrznych, a po uzyskaniu informacji szybko skierowałam się do windy. Wjechałam na 4 piętro i przemierzałam dzielnie korytarz w poszukiwaniu sali numer 415. Na szczęście na końcu korytarza przy automacie z kawą spostrzegłam Radka. On także mnie zauważył i pomachała do mnie, a ja pobiegłam w jego kierunku rzucając torbę na ziemię i wskakując na niego.

- Radziu - wrzasnęłam wtulając się w jego tors. Zostałam za to upomniana przez salową, ale najmniej mnie to teraz obchodziło.

- Lila, dobrze że jesteś - powiedział gładząc moje włosy - Tęskniłem za tobą.

- Ja za tobą też! Za tobą, za mamą… - spojrzałam na niego - Co z nią? Rozmawiałeś z lekarzem?

- Niedawno zasnęła, a lekarz prowadzący będzie dopiero jutro rano. Zastępczy mówi tyle, ile sam wiem, czyli że wybudziła się ze śpiączki i jej stan jest stabilny - wywrócił oczami - Dobrze, że jesteś bo z tą służbą zdrowia idzie dostać pierdolca - ściszył głos wyrażając swoje niezadowolenie.

- Mogę zajrzeć do mamy? - zapytałam niepewnie patrząc na niego.

- Mnie o to pytasz? - wziął ode mnie torbę z uśmiechem na twarzy - Zmykaj!- uśmiechnęłam się do niego i weszłam po cichu do sali, na której leżała nasza mama. Usiadłam na jej łóżku i złapałam jej dłoń w swoje. Po moich policzkach stoczyły się dwie słone łzy.

- Mamusiu… Jestem przy tobie - szeptałam - Wróciłam już… - głaskanie jej ręki obudziło ją.

-Lila, dziecko kochane- powiedziała słabym głosem przyciągając mnie do siebie i mocno przytulając. W tym czasie do sali wszedł Radek i dołączył do rodzinnego „niedźwiadka”.

- Mamo jak się czujesz? Boli cię coś? - spojrzałam na naszą rodzicielkę.

- Nie kochanie, czuję się już lepiej.

- Ale co się tak dokładnie stało? - pytałam przez łzy.

- Nie płacz skarbie - powiedziała ocierając mój policzek - Wszystko jest już w porządku, to był zwykły mięśniak, ale już mi go wycięli - uśmiechnęła się lekko - Wiesz? To tak jak z wyrostkiem robaczkowym… - uśmiechnęłam się, gdy tylko wspomniała o wyrostku bo zaraz przypomniały mi się słowa Krzyśka.  W tym czasie do sali wszedł lekarz zastępczy informując nas o stabilnym stanie mamy. Chciałam, aby Radek pojechał do domu i trochę odpoczął, a ja miałam zamiar posiedzieć teraz przy mamie, ale nasz rodzicielka kategorycznie wybiła nam to z głowy razem z lekarzem. Oboje zapewniali, że wszystko jest dobrze, i że zarówno Radek jak i ja możemy wracać do domu i się wyspać. Na początku nawet nie chciałam słyszeć o zostawieniu mamy samej, ale po długich prośbach i groźbach zgodziłam się. Zastrzegłam jednak, że będę w szpitalu następnego dnia z samego rana, aby złapać lekarza prowadzącego. Oboje z Radkiem pożegnaliśmy się z mamą i wyszliśmy ze szpitala. Podróż do domu zajęła nam jakieś 20 minut. Po przekroczeniu progu od razu udałam się pod prysznic. Chłodna woda ukoiła moje zmęczone ciało i chwilę później odświeżona i przebrana w luźne dresy oraz koszulkę zeszłam na dół do kuchni. Radzio mimo zmęczenia był tak wspaniałomyślny, że przygotował dla nas kolację. Na stole stał ogromny talerz z kanapkami różnego rodzaju, a obok niego dwa kubki z herbatą owocową. Od razu przystąpiliśmy do pałaszowania, bo oboje porządnie zgłodnieliśmy. Później przenieśliśmy się do salonu, w TV leciał jakiś nudny film, a my siedzieliśmy na kanapie i rozmawialiśmy. Radek był kolejną osobą, która dała mi się wypłakać w swój rękaw. Opowiedziała mu o wszystkim co działo się w Londynie poruszając zarówno te miłe jak i przykre momenty. Rozmawialiśmy do późna. Dopiero grubo po 23.00 stwierdziliśmy, że wypadałby iść spać. Ostatkiem sił zaczłapałam się do swojego pokoju i rzuciłam na łóżko. Nie mogłam jednak zasnąć. Wstałam więc i zaczęłam po ciemku szukać torebki, która powinna wisieć na krześle. Znalazłam ją bez problemu i wygrzebałam z niej telefon. Dopiero teraz przypomniałam sobie, że miałam dać im wszystkim znać, gdy szczęśliwie dotrę do domu. Oni zresztą mieli podobne zadanie. Sprawdziłam skrzynkę odbiorczą. Brawo! Pamiętali - uśmiechnęłam się sama do siebie czytając wiadomości od Ryszego, Kubiego, Zbyszka, Ziomka, Rucia, Możdżiego, Pita, Kosy, Winiara, Gumy, a nawet od Kurka. Kolejne sms-y było od trenera, który przez najbliższe kilka dni miał zostać w Warszawie, Olka i Oskara. Niepokoił mnie trochę brak wiadomości od Krzyśka, ale uznałam że pewnie zapomniał. Odpisałam jednego sms-a i wysłałam do wszystkich „Jestem już w domu. Przepraszam, że piszę tak późno, ale byłam wcześniej u mamy w szpitalu. Wszystko ok. Całuję i życzę dobrej nocy - Lilka.” Wiadomość o podobnej treści z tym, że w języku angielskim wysłałam do Anastasiego. Osobnego sms-a napisałam do Igły:

„Cieszę się, że dałeś mi znać iż bezpiecznie dotarłeś do domu… Tak, tak wiem zagadałeś się i w ogóle. Wybaczam! Byłam w szpitalu, stan mamy lekarze określają jako stabilny więc wszystko jest w porządku. Mam nadzieję, że u Ciebie także? Raz jeszcze dziękuję za wszystko. Trzymaj się ciepło Krzysiu, pozdrów Iwonę i uściskaj dzieciaki od nas.  Całuję - Lilka.

P.s.

Pamiętaj, że mimo wszystko jesteście najlepsi!”  - wysłałam wiadomość odłożyłam telefon na biurko i zasnęłam.

 

 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

No to mamy kolejny rozdział. Chyba bardziej optymistyczny niż te poprzednie, ale może to tylko cisza przed burzą? Ale ja tam nic nie mówię, żeby nie było. Dziękuję Wam bardzo za wszystkie słowa uznania odnośnie poprzednich rozdziałów. Wierzcie mi, że napisanie ich było dla mnie bardzo trudne, ale może ułatwiło mi to moje życie prywatne i problemy z jakimi się borykałam podczas pisania tych treści? Nie umiem sobie na to pytanie odpowiedzieć, ale wiem jedno - kolejne rozdziały jak na razie nie wyglądają optymistycznie. Więcej już Wam nie powiem. Ogólnie to opowiadanie miało się zakończyć wraz z sezonem reprezentacyjnym, ale ostatnio naszło mnie kilka pomysłów, aby namieszać jeszcze trochę w życiu Lilki i chyba niektóre z nich wprowadzę w życie :D Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko?

Tak na marginesie wspominając już o sezonie reprezentacyjnym to kto się wybiera na jakiś mecz Ligi Światowej i gdzie?

Pozdrawiam Was gorąco ( mimo tego pieprzonego śniegu za oknem, którego mam już serdecznie dość), trzymajcie się ciepło ;* Wasza L.

P.s.

Podając tutaj adres e-mail nie sądziłam, że ktokolwiek się odezwie. Dzisiaj sprawdzam pocztę, a tam... wiadomość od Moniki! Dziękuję Ci bardzo Droga Czytelniczko, Twój mail sprawił mi ogromną radość.