Rozdział 37

Ze snu przed piątą zbudził mnie dźwięk telefonu. Odebrałam półprzytomna, będąc pewna, że to Igła. Niestety… Dzwoniła nasza sąsiadka, pani Hela. Jest pielęgniarką i pracuje w szpitalu, na oddziale mojej mamy. Na samym początku rozmowy poinformowała mnie, że nie wolno jej przekazywać takich informacji, ale dzwoni do mnie prywatnie, a nie służbowo. Chwilę temu naszą mamę zabrali na Oddział Intensywnej Opieki Medycznej. Miała silny atak serca i reanimowali ją z dobre dwadzieścia minut zanim przywrócono jej czynności życiowe. Po zakończeniu rozmowy obudziłam Radka z krzykiem i w dziesięć minut później przemierzaliśmy szpitalne korytarze. Próbowaliśmy się czegoś dowiedzieć, ale każda kolejna osoba zapytana o stan zdrowia mamy kazała nam czekać. Oboje z Radkiem opadliśmy bezsilnie na krzesła znajdujące się na korytarzu szpitalnym i koczowaliśmy przed wejściem na oddział, bo do środka zabronili nam wchodzić. W totalnej bezsilności i siarczystych przekleństwach w kierunku służby zdrowia minęły nam prawie trzy godziny. Kilka minut po ósmej z oddziału wyszedł lekarz prowadzący. Poinformował nas bezbarwnym głosem, że nasza mama jest w bardzo ciężkim stanie. Miała silny atak serca, które i tak jest już strasznie osłabione nowotworem, a konkretniej przerzutami. Widząc nasze miny powiedział, że mama zabroniła lekarzom udzielać dokładnych informacji na temat jej zdrowia, aby nas nie martwić. Pozwolił nam zajrzeć do niej, ale tylko na chwilkę. Przekroczyłam próg sali, na której leżała i zamarłam w bezruchu. Podobnie zareagował Radek łapiąc mnie za rękę i mocno ściskając. Nasza ukochana mama leżała teraz podłączona pod tysiące kabli i przewodów od respiratora, który utrzymywał ją przy życiu. Była w stanie śpiączki farmakologicznej. Jej serce biło słabo i nierównomiernie. Do żyły w ręce miała podpiętą kroplówkę z jakimiś płynami, a na ustach maskę tlenową. Podeszłam powoli do jej łóżka i złapałam jej dłoń, to samo uczynił Radek. Po moich policzkach płynęły dwie strużki słonych łez. Mój brat także nie krył się ze swoim żalem i bólem jaki oboje teraz odczuwaliśmy. Siedzieliśmy tak może z pięć minut, bo później przyszedł lekarz i wyprosił nas z sali. Powiedział, że pacjentka musi odpoczywać. Poinformował nas także, abyśmy nie robili sobie zbytniej nadziei na to, że będzie dobrze oraz, że mamy przygotować się na najgorsze. Według niego to mogła być kwestia kilku godziny, może dni… Trzeba czekać… Po wyjściu z sali usiedliśmy z powrotem na krzesełkach korytarzowych. Radek objął mnie ramieniem, a ja wtuliłam się w niego i zaczęłam szlochać. Dopiero teraz zaczęło to do mnie wszystko docierać, wszystko to co widziałam i słowa lekarza. Mój brat bez słowa tulił mnie do siebie i głaskał po plecach. Siedzieliśmy tak z dobrą godzinę, aż udało mi się trochę uspokoić. Chwilę później zadzwonił mu telefon. Dzwonił jego szef i opieprzył go, że od dwóch godzin powinien być w pracy. Radek wykorzystał już cały urlop i wszystkie dni wolne jakie mu przysługiwały w czasie tych dwóch tygodni mojej nieobecności i pobytu mamy w szpitalu. Pracował w firmie marketingowej, a tam panuje czysta bezwzględność. Teraz jeszcze pracowali nad jakimś projektem wspólnie z amerykańskim współinwestorem i Radek miał się stawić w pracy w trybie natychmiastowym. Na początku nie chciał jechać, ale pod groźbą zwolnienia go w końcu się złamał i obiecał szefowi, że przyjedzie. Jego szefa mało obchodziła sytuacja rodzinna pracowników i nie chciał słyszeć żadnych usprawiedliwień. Radek wahał się jeszcze długo, ale w końcu za moją namową pojechał, a ja zostałam w szpitalu. Siedząc tam i czekając pod salą mamy reagowałam alergicznie na każdy ruch lekarzy w jej kierunku. Bałam się… Cholernie się bałam i najbardziej potrzebowałam teraz kogoś obok siebie. Wiedziałam, że jeżeli poprosiłabym brata o to, aby został to miałby głęboko gdzieś szefa i całą  firmę. Nie mogłam tego zrobić, bo tylko ta praca utrzymuje go przy normalnym życiu po rozstaniu z Angelą. Zresztą gdzie znalazłby na dzisiejszym rynku pracy choć w połowie tak dobrze płatną? Siedziałam tam sama z nadzieją, że wróci szybciej niż się spodziewam… No niestety, zadzwonił po 10.00, że musi zostać do wieczora. Obiecałam mu, że gdy tylko dowiem się czegokolwiek o stanie mamy to zaraz do niego zadzwonię. Ostatkiem sił poszłam po kawę do automatu. Wróciłam z jednorazowym kubkiem w rękach i zajęłam wcześniejsze miejsce. Zanurzyłam usta we wrzątku i wzięłam spory łyk parującego płynu. Czułam jak przelatuje przez mój przełyk, aby chwilę później przyjemnie rozgrzać mi żołądek. Dopiero teraz wszystko to co się stało zaczęło mi się układać w logiczną całość. Już we Włoszech po wizycie w szpitalu wykryli u niej nowotwór. Dowiedziała się, że ma przerzuty i nie wiedziała ile zostało jej jeszcze czasu. Wróciła więc do kraju, aby podjąć dalsze leczenia i przede wszystkim spędzić ten czas z nami… Przypomniałam sobie naszą rozmowę w kuchni, w której mówiła o tym, że jedynym jej marzeniem jest teraz to, abyśmy oboje z Radkiem byli w przyszłości szczęśliwi i założyli własne rodziny. Teraz zaczęło do mnie docierać, dlaczego tak bardzo zależało jej na tym, aby Radek wziął urlop i abyśmy ten wolny spędzili wspólnie. Tylko dlaczego nam nic nie powiedziała? Nie przygotowała nas… Po moich policzkach znów popłynęły łzy. Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz - „Krzyś”. Nie miałam ochoty teraz z nim rozmawiać. Wiedziałam, że nie dam rady udawać, że wszystko w porządku, bo wcale nie jest w porządku! Sam  miał teraz dużo problemów i zmartwień na głowie i nie miałam serca obarczać go swoimi. Rozłączyłam go i wyłączyłam telefon. Po chwili jednak uświadomiłam sobie, że może zadzwonić Radek, a jak zobaczy, że mam wyłączoną komórkę to się wystraszy. Mój pomysł nie okazał się najlepszym, więc szybko włączyłam telefon. Krzysiek próbował się do mnie dodzwonić jeszcze z 3 razy. Chwilę później zadzwonił ponownie. Tym razem już odebrałam, nie miałam innego wyjścia. Na początku opieprzył mnie, że go ignoruję, ale szybko poznał po głosie, że coś jest nie tak. Nie wytrzymałam i opowiedziałam mu wszystko ze szczegółami zaczynając od dnia wczorajszego. Na początku starał się mnie pocieszyć, ale wiedział, że to najmniej teraz pomoże. Był gotowy od razu wsiąść w samochód i przyjechać do Kołobrzegu razem z Iwoną. Szybko wybiłam  mu z głowy ten pomysł. Nie może ciągle zajmować się mną, sam musi odpocząć po całym sezonie i pobyć trochę z rodziną zanim rozpoczną się przygotowania do sezonu ligowego. Rozmawialiśmy z dobrą godzinę. Krzysiek starał się podnieść mnie na duchu. Powiedział, że muszę wierzyć, że wszystko jeszcze będzie dobrze. Problem w tym, że ja z godziny na godzinę zaczynałam tą wiarę tracić. Około godziny 14.00 zaczepiła mnie pielęgniarka przechodząca korytarzem. Była ubrana w swój biały fartuszek i charakterystyczne dla szpitali klapki. Jej wiek zakwalifikowałaby gdzieś między 50, a 60 rokiem życia. Odezwałam się ciepłym i lekko ochrypłym głosem:

- Dziecinko takie siedzenie nic tu nie da... - wetchnęła - Z mamą nie jest najlepiej i zostaje nam tylko czekanie tak jak to zapewne powiedział wam lekarz.

- Tak, powiedział - mruknęłam podnosząc wzrok.

- Ty tutaj biedulko siedzisz od rana, idź sobie chociaż coś zjedz - spojrzała na mnie z troską.

- Dziękuję, ale nie jestem głodna… I tak nic nie będę w stanie przełknąć- odpowiedziała cicho.

- Jak uważasz - mruknęła odchodząc. Jeszcze chwilę słychać było szuranie jej butów po szpitalnym korytarzu. Wokół  mnie przewijało się mnóstwo ludzi, a ja tkwiłam od rana w jednym i tym samym miejscu w ciągłym strachu i bezsilności. Po 18.00 nie miałam już nawet siły płakać. Radek przyjechał kilka minut po 22.00. Przytrzymali go dzisiaj w pracy strasznie długo i obawiam się, że teraz już tak będzie ze względu na ten projekt.  Lekarze nie pozwolili nam wejść do mamy. Jedyne co mogliśmy zrobić to czekać… Wedłgu lekarzy najlepiej w domu, bo jak to mówili „siedzenie tutaj nie ma sensu”. Radek odwiózł mnie do domu prawie siłą. Zrobił kolację i kazał się położyć spać, a sam wrócił do szpitala. Nie chciał nawet słyszeć o tym, że jadę z nim. Wzięłam długi i zimny prysznic, który lekko orzeźwił moje ciało. Zjadłam przygotowane przez brata kanapki i zgodnie z obietnicą położyłam się, ale co z tego skoro i tak nie mogłam zasnąć. Wygrzebałam z torebki telefon i zobaczyłam 6 nieodebranych połączeń od Kurka… Nie miałam pojęcia co mógłby ode mnie chcieć. Jedyny ruch na jaki się teraz zdobyłam to napisanie mu sms-a o treści „ Hej. Przepraszam, że tak późno, i że nie odebrałam, ale nie miałam jak. Mam nadzieję, że u Ciebie w podządku? L.” Na odpowiedź nie musiałam długo czekać, chwilę po wysłaniu i dostarczeniu wiadomości zadzwonił telefon. „ Bartek” - tylko czy ja dam radę z nim teraz porozmawiać i czy w ogóle tego chcę? Odebrałam i na początku udawałam, że wszystko jest ok. Od słowa do słowy wyciągnął ze mnie gdzie byłam i co robiłam. Po dwudziestu minutach rozmowy wiedział już prawie wszystko o mojej mamie i o tym co się stało, a po moich policzkach znów płynęły słone łzy. Podbnie jak Krzysiek starał się mnie pocieszać, ale wiedział, że na zbyt wiele się to teraz nie przyda. Rozmawialiśmy prawie dwie godziny. Współczuję mu rachunku za telefon, ale to on zadzwonił więc… Po zakończeniu rozmowy usnęłam jak zabita.

 _______________________________________________________________________

 Nastawiony wcześniej budzik zazwonił o 5.00. Wstałam bardzo szybko i zjadłam w biegu kanapkę z serem. Wciągnęłam na siebie spodnie leżące na krześle i bluzę, którą miałam pod ręką. Złapałam telefon i wybiegłam z domu. Wsiadłam w najbliższy autobus komunikacji miejskiej i pojechałam do szpitala. Zaczynałam żałować, że nie chciało mi się do tej pory zrobić prawka, no ale przecież Radek miał i zawsze mnie wszędzie woził więc po co? Drogę od przystanku do szpitala pokonałam prawie biegiem. Wpadłam zdyszana na oddział i zobaczyłam mojego brata drzemiącego na krześle. Nie budziłam go od razu, najpierw poszłam do automatu po kawę i do sklepiku po jakieś  śniadanie dla niego. Dobrze, że sklepik dla pacjentów znajdował się tylko piętro niżej. Kiedy wróciłam nie spał już, tylko rozmawiał przez telefon. Jak wywnioskowałam z rozmowy, gadał z szefem.

- Lilka? Co ty tu robisz o tej porze? - spojrzał na mnie przemęczonymi i podpuchniętymi oczami, gdy tylko zakończył rozmowę telefoniczną.

- Przyjechałam cię zmienić - odpowiedziałam podając mu kubek z kawą i jagodziankę.

- Dzięki, ale ja do pracy jadę dopiero na 9.00.

- No i co z tego? Pojedziesz do domu, prześpisz się jeszcze chwilę i weźmiesz prysznic - odpowiedziałam stanowczo. Z nas dwojga to i tak Radek zachowywał zimną krew i nie dawał po sobie poznać jak bardzo cierpi. Wiedziałam, że robił to wszystko ze względu na mnie, dlatego ja także musiałam być twarda. Przynajmniej starałam się…

- Nie jestem zmęczony, zdrzemnąłem się tutaj - mruknął wgryzając się w bułkę - A ty coś jadłaś? - zapytał z pełną buzią.

-Jadłam - wywróciłam oczami - Nie martw się o mnie. Lepiej powiedz co z mamą?

- Bez zmian - mruknąl między jednym kęsem, a drugim - Nie pozwolili mi do niej zajrzeć i ciebie pewnie też nie wpuszczą. Kazali czekać i zaczyna ich wszystkich powoli denerwować to, że ciągle tu siedzimy.

- To chyba normalne, że chcemy być blisko, przecież to nasza mama! - powiedziałam nieco podniesionym głosem mierząc przechodzącą akurat obok nas pielęgniarkę. Ta tylko zmierzyła mnie od góry do dołu, prychnęła i poczłapała do sali obok ze strzykawką w ręce.  - Radek jedź, do domu, a ja tu zostanę.

- Jesteś pewna? - spojrzał na mnie pytająco.

- Tak, jestam. Ty także potrzenujesz odpoczynku, siedzisz tu całą noc, a ja mogłam się wyspać.

- Już to widzę jak się wyspałaś… - mruknął upijając łyk kawy.

- Na pewno lepiej niż ty, a to nie ja muszę być w pracy o 9.00 tylko ty - westchnęłam siadając obok niego.

-Dobra młoda - rzucił wstając z krzesła - Trzymaj się i jakby coś się działo zaraz do mnie dzwoń okej?

- Okej - powiedziałam siląc się na lekki uśmiech - Jedź ostrożnie i uważaj na siebie.

- Jak zawsze siostrzyczko - mruknął całując mój policzek - Paa - rzucił wychodząc z oddziału i kierując się w stronę wind. Zostałam sama. Na szpitalnym zegarze wiszącym na ścianie przy dyżurce wybiła właśnie szósta. Oznaczało to, że zaraz zacznie się obchód poranny i będę miała okazję porozmawiać z lekarzem prowadzącym. Zjawili się pół godziny później, najpierw weszli do sali, a potem lekarz zaprosił mnie do swojego gabinetu.

- Pani Lilianno - zaczął, a z jego grobowej miny nie mogłam wyczytać niczego - Zdaje sobie pani sprawę w jakim stanie jest pani mama… My zrobiliśmy wszystko co było w naszej mocy, a teraz pozostaje nam tylko czekanie. - Nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć więc tylko pokiwałam głową. Lekarz kontunuował swoją wypowiedź. - Pani mama na początku zastrzegła sobie, że nie chce, aby pani i pani brat dowiedzieli się o jej chorobie. Mówiła, że sama chce wam o tym powiedzieć, czekała na pani przyjazd. Jednakże w zaistniałych sytuacjach to my poinformowaliśmy państwa o jej stanie zdrowia, ponieważ pacjentka nie była w stanie tego sama zrobić. Pani mama jest w stanie śpiączki farmakologicznej i prawdopodobnie pozostanie w niej już do końca… - przerwał na chwilę uważnie mi się przyglądając- Pani Lilianny wszystko w podządku? Dobrze  się pani czuje?

- Tak, tak - powiedziałam cicho - Proszę kontynuować.

- W sumie to chyba już wszystko pani powiedziałem…

- Panie doktorze? - zapytałam cicho.

- Słucham?

- Czy ją coś… czy ją coś boli?

- Pani Anna śpi, więc raczej nie odczuwa bólu. Nawet jakby ją coś bolało to nie jest tego świadoma. Dostaje oczywiście leki przeciwbólowe w kroplówkach na wypadek, gdyby się sama wybudziła, ale to raczej nie nastąpi…

- Dziękuję za informacje... - powiedziałam wstając z krzesła i prawie wybiegając z gabinetu lekarskiego. Rozpłakałam się ponownie jak małe dziecko. Najbardziej dobijała mnie ta pieprzona bezsilność. Siedziałam pod salą, na której leżała moja mama. Ona umierała… a ja nie potrafiłam jej pomóc, nie mogłam nic zrobić… Oparłam łokcie na kolanach i schowałam twarz w dłoniach. Nie wiem ile tak siedziałam. W pewnej chwili poczułam czyjąś dłoń na ramieniu. Podniosłam swoje zapłakane oczy ku górze i ponownie wbiło mnie w siedzenie.

 

  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Tak, tak wiem... Trochę przygnębiający ten rozdział, no ale cóż. Jak to mówią: " Jak się już sypie , to sypie się wszystko" Badzo prawdopodobne, że w tym przypadku też tak będzie...

U mnie już w niedzielę pojawiły się pierwsze oznaki wiosny. Mam nadzieję, że pozbędziemy się resztek tego śniegu, i że będzie już cieplutko! :D A jak tam u Was? Wiosna także daje o sobie znać?

Rozdział miał się pojawić wczoraj, ale gdy już opadły emocje i radość po meczu to przypomniałam sobie o sprawdzianie z historii, także ten... :D Ogólnie ze względu na bardzo napięty grafik rozdziały będą się pojawiały od czasu do czasu ( czyt. w dobrych porywach 2-3 w tygodniu)

A wracając jeszcze do wczorajszych meczów to: Resovio dziękuję Ci ♥♥♥! Serdeczne gratulacje dla Skry za zdobycie 5 miejsca. Gratulacje także dla Politechniki, która bardzo dzielnie walczyła. A kochanych Jastrzębian bardzo proszę teraz o pełną determinację i walkę. Trzecie miejsce może być Wasze!  

Ślę buziaki -L.