Rozdział 45

Kolejny poranek rozpoczął się dla mnie bardzo wcześnie, bo wstałam kilka minut przed 5.00. Standardowo poczłapałam pod prysznic i dopiero w łazience zorientowałam się, że spałam w koszuli Bartka całą noc. Wzięłam szybki prysznic, ubrałam się tym razem już w swoje rzeczy i zeszłam na dół. W domu panowała ogólna cisza, a słońce dopiero powoli przebijało swoje promienie poprzez gałęzie leśnych drzew. Zaparzyłam dwa kubki świeżej kawy i zrobiłam cały talerz kanapek. Około godziny szóstej weszłam po cichu do pokoju Bartka stawiając na stole wcześniej przygotowane jedzonko. Spał na prawym boku jak zabity, a jego klatka piersiowa unosiła się od równomiernych oddechów. Usiadłam na brzegu łóżka i przejechałam swoją dłonią po jego włosach.

- Jeszcze pięć minut mamo - wymruczał przez sen naciągając kołdrę po sam nos. Zaśmiałam się cicho i położyłam obok niego obejmując go ramieniem i odkrywając jego ucho. Pochyliłam się nad nim i wyszeptałam:

- Pięć minut ci mogę jeszcze dać, ale nie mów do mnie mamo…

- O Boże! - wrzasnął jak poparzony siadając na łóżku.

- Lilianna, miło mi - powiedziałam z uśmiechem wyciągając do niego rękę - Boże też do mnie nie mów, bo mi głupio...

- Czy  ty do jasnej cholery musisz mnie zawsze straszyć? - zapytał wbijając we mnie swoje niebieskie tęczówki. Był cholernie zaspany i wyglądał przeuroczo. Spał w samych spodenkach, więc miałam idealny wgląd na jego umięśnioną klatkę piersiową.

- Czy to do jasnej cholery zawsze musisz być taki opryskliwy z samego rana? - zapytałam mierząc go. Nie odpowiedział nic, tylko ponownie rzucił się na łóżko obok mnie. Chwilę później odwrócił się na bok przodem do mnie i cmoknął mnie w czoło.

- Cześć Lila - powiedział z lekkim uśmiechem.

- Teraz to cześć… - mruknęłam udając obrażoną.

- To ja powinienem się obrazić za to wczorajsze nie sądzisz? - zapytał odgarniając moją grzywkę z oczu.

- Ja też mam ku temu powody więc uważaj - zaśmiałam się - Dobra przyznaję to wczorajsze zachowanie było głupie zarówno z mojej jak i z twojej strony.

- Co racja to racja - uśmiechnął się - To co zakopujemy topór wojenny? - zapytał wyciągając do mnie rękę.

- Jak na razie jest jeden do jednego więc chyba możemy, tylko ciekawa jestem na jak długo - powiedziałam z lekkim uśmiechem ściskając jego rękę. Kurek wykorzystał tą sytuację wpijając się w moje usta i całując mnie - Bartek! - wrzasnęłam gdy tylko oderwałam się od jego warg.

- Dwa jeden dla mnie! - zawołał rechocząc i wyskakując z łóżka. Popędził do łazienki, a ja rozłożyłam się na jego łóżku i obiecałam sobie, że kiedyś go najnormalniej w świecie zabiję, zakopię, odkopię, poćwiartuję, później utopię, rzucę jego szczątki na pożarcie piraniom ,a dopiero wtedy za niego wyjdę. Moje rozmyślania przerwało pojawienie się w pokoju Bartka w samych slipkach.

- Mógłbyś się ubrać? - zapytałam lekko zdegustowana wstając z jego łóżka i siadając na krześle.

- Jestem w swoim pokoju - wyszczerzył swoje białe ząbki.

- A ja jestem w swoim domu panie Kurek - mruknęłam wychodząc z pokoju - Na stole masz śniadanko, idę robić obiad.

- O szóstej rano? - nie doczekał się jednak odpowiedzi, bo już dawno byłam w kuchni. Po upływie około trzydziesty minut podczas krojenia warzyw do sałatki poczułam na swojej talii wielgachne łapy Kurka.

- Nudzisz się? - zapytałam zrzucając jego ręce z moich bioder.

- Nie, po prostu uwielbiam cię denerwować - zaśmiał się całując mój policzek i zabierając się za zmywanie.

- Uważaj na palce, bo znowu sobie coś zrobisz - powiedziałam śmiejąc się, ale gdy zobaczyła minę Bartka przestałam i zajęłam się krojeniem. W rezultacie obiad zrobiliśmy wspólnie i do południa oglądaliśmy jakieś nudne filmy na DVD. Po obiedzie wybraliśmy się wspólnie na małe zakupy, a czas do późnego popołudnia ponownie spędziliśmy przed telewizorem.

- Lilka zbieraj się - powiedział wreszcie Bartek. Zerknęłam na zegarek, było kilka minut po 18.00.

- Znowu zaczynasz? - mruknęłam wstając z sofy i prostując kości.

- No zbieraj się! Idziemy na plażę, zabierz aparat.

- O tej porze? Pogięło cię chłopie… - pokręciłam głową.

- Jestem na wakacjach nad morzem i nawet nie zobaczę zachodu słońca? - zrobił minkę niczym kot ze Shreka. Menda jedna z tego Kurka! Wie doskonale, że tymi swoimi niebieskimi patrzadłami załatwi u mnie wszystko.

- No dobra już, nie patrz tak! - uniosłam ręce w geście kapitulacji i pobiegłam do pokoju po aparat. Ubrałam rybaczki, bluzkę z rękawkiem i wzięłam polar, bo wieczory bywały chłodne, zwłaszcza nad morzem. Bartek został w spodenkach, ale także zabrał ze sobą bluzę. Wyszliśmy z domu i skierowaliśmy się na plażę. Na szczęście nasz domek był wybudowany w takim miejscu, że mieliśmy do niej dosłownie kilka kroków. Zeszliśmy na rozgrzany jeszcze od słońca piasek, a buty wzięliśmy w rękę. Podeszliśmy do brzegu morza i zaczęliśmy wzdłuż niego spacerować.

- Wiesz… To dziwne, ale od śmierci mamy nie byłam tu ani razu - westchnęłam - Ostatni raz byliśmy na plaży w trójkę… Ja, ona i Radek -  w moich oczach zakręciły się łzy na wspomnienie tamtych chwil -Byłam wtedy taka szczęśliwa. To było zaraz po powrocie z Ligi Światowej. Moja ukochana drużyna zdobyła złoty medal, ja miałam przy sobie moich najbliższych… Czego chcieć więcej? - w tym momencie poczułam jak palce Bartka zaciskają się na mojej dłoni. Nie zabraniałam mu tego, ani nie zabrałam swojej ręki. Pozwoliłam, aby zamknął moją małą dłoń w swojej wielkiej, siatkarskiej ręce. Odetchnęłam głęboko, a łzy same spłynęły po moim policzku.

- Lilka wiem, że jest ci ciężko, ale nie możesz się ciągle katować wspomnieniami - powiedział cicho Bartek.

- Gdyby to było takie proste - uśmiechnęłam się przez łzy - Wszystko tutaj przypomina mi mamę, a codziennie rano budzę się ze świadomością, że już jej nigdy nie zobaczę, nie będę mogła przytulić i - mój głos zadrżał - i powiedzieć jej jak bardzo ją kocham. Bartek zatrzymał się i bez chwili zastanowienia przyciągnął mnie do siebie zamykając szczelnie w swoich ramionach. Wtuliłam się w niego z całej siły i pozwoliłam, aby objął moje ciało. Staliśmy tak chwilę, aż się uspokoiłam i odkleiłam swoją głowę od jego ramienia.

- Dziękuję - wyszeptałam. Nie odpowiedział nic, tylko otarł kciukiem moje łzy i pocałował mnie w czubek nosa. Złapał ponownie moją dłoń i ruszyliśmy znów powoli brzegiem morza. „Cieszyłam się, że jest przy mnie. Mimo tego, że mu tego nie okazywałam cholernie mi na nim zależało, był teraz dla mnie wszystkim… Wiedziałam jednak, że związki na odległość nie mają sensu. Bartek wyjeżdża za tydzień do Rosji, tam podpisał kontrakt z klubem na najbliższe dwa lata. Ja zostaję w Polsce… Przecież nie rzucę studiów i pracy i nie pojadę ze nim, to bez sensu. On także nie zostanie w Polsce. Nawet gdyby chciał nie mogę mu na to pozwolić. Chcę, aby się rozwijał i zdobywał nowe umiejętności, a gra w moskiewskim klubie na pewno mu to umożliwi. Nie chcę, aby za bardzo angażował się w to co jest między nami, bo potem oboje będziemy cierpieć. Na obecną chwilę wiem, że ja na pewno będę cierpieć, bo jestem w nim po prostu zakochana po uszy…”

- To jak? - z zamyślania wyrwał mnie głos Bartka- Zgadzasz się?- spojrzał na mnie.

- Ale na co? - zapytałam lekko zdezorientowana.

 -Znowu mnie nie słuchasz - westchnął - Pytałem co powiesz na "słitaśną focię z rąsi" na tle zachodzącego słońca - wyszczerzy swoje ząbki w uśmiechu.

- Jestem jak najbardziej za - zachichotałam i włączyłam aparat. Stanęliśmy tyłem do morza i wyszczerzyliśmy ząbki do obiektywu. Pstryknęłam kilka fotek.

- Pokaż jak wyszły - Kuraś zabrał mi aparat i zaczął przeglądać zdjęcia - Pozwól, że teraz ja popstrykam, bo jestem wyższy - uśmiechnął się tryumfalnie .

- Niech ci będzie - posłałam mu lekki uśmiech.

- Teraz robimy głupie miny - zarządził pan fotograf i zrobił kilka kolejnych zdjęć - A teraz takie - i przyssał swoje usta do mojego policzka zanim zdążyłam zareagować. Potem dla odmiany ja dałam jemu buziaka w polik, co także uwiecznił na zdjęciu. Bartuś zrobił mi później sesję zdjęciową na tle zachodzącego słońca. Ja oczywiście także nie odmówiłam sobie tej przyjemności i popstrykałam mu kilka fotek. Gdy się tak bawiliśmy, a czerwono - pomarańczowa kula słońca znikała powoli w spokojnej tafli wody podeszła do nas para staruszków.

- Dzień dobry, a właściwie to dobry wieczór - powiedziała pani - Przepraszam państwa bardzo, że przeszkadzamy, ale staram się udowodnić mężowi, że pan jest tym sławnym siatkarzem, bo Staszek mi nie wierzy - tu zwróciła się do Bartka.

- Czy sławnym to nie wiem, ale siatkarzem tak - powiedział zadowolony i wyciągnął w jej kierunku dłoń, którą ona uścisnęła - Bartosz Kurek, przyjmujący reprezentacji Polski - i obdarzył kobietę szczerym uśmiechem.

- Ojeju! Bardzo mi miło pana poznać, widziałam pana w telewizji - zaczęła mówić bardzo przejęta - A to jest mój mąż, Staszek - mężczyzna podszedł i także podał Bartkowi rękę.

- A nie wierzyłem na początku jak mi Helcia powiedziała, że to pan. No bo co by taki sławny siatkarz robił w tym naszym małym Kołobrzegu co? - zaśmiał się.

- Ten mały Kołobrzeg to idealne miejsce na odpoczynek po trudnym sezonie reprezentacyjnym - odpowiedział z uśmiechem Bartek.

- A odpoczynek w takim pięknym towarzystwie to czysta przyjemność - stwierdził pan Stasio patrząc na mnie, za co został skarcony przez swoją żonę.

- Staszku! Daj spokój nie zawstydzaj pani.

- Pani Kurek się wcale nie zawstydziła - uśmiechnął się do mnie miło - Prawda?

- Ale ja - zaczęłam, ale Bartek przerwał mi w połowie.

- No pewnie, że nie. Ja też uważam, że jest najcudowniejszą kobietą pod słońcem.

- Ja też to zawsze mojej Helci powtarzam - westchnął - Jesteśmy równe pięćdziesiąt lat po ślubie. Przyjechaliśmy tutaj uczcić naszą rocznicę ślubu, bo właśnie na tej plaży się poznaliśmy.

- Serdeczne gratulacje, tworzą państwo piękną parę - powiedziałam obdarzając ich uśmiechem.

- Wy też idealnie do siebie pasujecie aniołeczki - zauważyła pani Helenka - Tak sobie słodko nawzajem zdjęcia robiliście, może my ze Stasiem zrobimy wam razem na tle tego pięknego widoku co?

- A byliby państwo tak mili? - podchwycił temat Kurek wręczając starszej pani aparat.

- Żaden problem - odpowiedziała z uśmiechem- Zaraz… Gdzie to się tu - zaczęła przewracać aparat w dłoniach.

- Daj kobieto bo jeszcze zepsujesz- niecierpliwił się pan Staszek odbierając żonie sprzęt - Uśmiechnijcie się ładnie - powiedział kierując na nas obiektyw. Pstryknął nam kilka fotek, oboje z żoną zrobili sobie wspólne zdjęcia z Bartkiem, a potem ze mną. Nie wiem co cholerę im fotka ze mną, no ale dobra. Dostali autograf w notesiku, podziękowali, życzyli „dalszych sukcesów w małżeństwie” i poszli.

- Czemu im nie powiedziałeś, że nie jesteśmy małżeństwem? - zapytałam z wyrzutem Bartka, gdy tylko nasi nowo poznani państwo się oddalili.

- Miałem wyprowadzać ich z błędu i niszczyć tą piękną historię miłosną, którą sobie do nas przypisali? - spojrzał na mnie. Nie odpowiedziałam nic tylko pokręciłam głowa i się uśmiechnęłam.

- Pani Kurek… Boże jak to brzmi - zaśmiałam się.

- Mam nadzieję, że kiedyś tak będzie brzmiało - wyszeptał mi do ucha przyciągając mnie do siebie i obejmując w talii.

- Bartek przestań… Tyle razy już o tym rozmawialiśmy.

- Rozmawialiśmy i co? Nic z tych rozmów nie wynikało… Czy to takie dziwne, że mężczyzna chce się wreszcie ustatkować? Myślisz, że faceci nie mają już prawa do szczęścia?

- Mają, jasne, że mają , ale…

- Ale co? Pewnie zaraz powiesz, że ja nie mam - spuścił wzrok.

- Masz Bartek! I pewnie spotkasz w swoim życiu kobietę, która będzie na ciebie zasługiwała. Taką, z którą będziesz chciał spędzić resztę swojego życia, założyć szczęśliwą rodzinę i mieć dzieci…

- Cały czas mam wrażenie, że już taką kobietę spotkałam, tylko że ona nie chce nawet słyszeć o związku na odległość - mruknął - To co ja mam zrobić? Zostać w Polsce?

 - Nawet nie próbuj! Wiesz, że tak kobieta nie wybaczyłaby sobie jeżeli poświęciłbyś swoje własne marzenia dla niej. Ona wie, że jesteś gotowy to zrobić, bo taki wariat jak ty jest zdolny do wszystkiego. Jednakże one chce, abyś się dalej rozwijał, grał w siatkówkę i był szczęśliwy - zarzuciłam swoje ręce na jego szyję i przyciągnęłam jego głowę do swojej tak, że nasze czoła zetknęły się razem. Spojrzałam mu głęboko w oczy i kontynuowałam - Ta kobieta robiła do tej pory wszystko, aby uniemożliwić ci jakiekolwiek zbliżenie, jakikolwiek ruch w jej kierunku. Nie chciała, abyś potem przez nią cierpiał, abyście oboje cierpieli. Dzisiaj ona już doskonale wie, że i tak będzie cierpiała i umierała z tęsknoty za tobą, kiedy ty będziesz w Moskwie - w moich oczach zalśniły łzy. Rozum podpowiadał, abym skończyła tą beznadzieją gadkę i nie pogrążała się bardziej, ale serce mówiło, że teraz jest odpowiedni moment, aby powiedzieć Bartkowi to wszystko, co powinnam już dawno powiedzieć - Ta kobieta myślała, że skazana jest w swoim życiu na niepowodzenie, i że nigdy nie spotka kogoś, komu będzie w stanie zaufać. Później wyjechała do Spały i tak poznała ciebie. Od samego początku wasze relacje nie układały się najlepiej, ale były wyjątkowe. Te ciągłe kłótnie, sprzeczki… To wszystko was do siebie zbliżało i gdy wreszcie znaliście już siebie na tyle, aby przejść do kolejnego etapu znajomości ona najzwyczajniej stchórzyła. Bała się ponownego odrzucenia ze strony faceta i włączyła w sobie wewnętrzną blokadę. Ty jednak robiłeś wszystko, aby przeskoczyć ten niewidzialny mur, który was dzielił i udało ci się to - po moim policzku spłynęła łza - Tylko cholera nie wiem jak nazwać wasze relacje… Jedno jest od drugiego uzależnione, ale szczęśliwego i zgodnego związku to wy nigdy nie stworzycie - mruknęłam spuszczając wzrok.

- Ta kobieta nie boi się odrzucenia, ale boi się ponownie spróbować być szczęśliwa - otarł łzy spływające po moich policzkach i ponownie wpatrzył się w moje oczy - A czy ta kobieta nie pomyślała, że ja nie chcę z nią tworzyć przykładnego i poukładanego związku? Nie pomyślała, że odpowiadają mi te słodkie zgryźliwości, drobne kłótnie i kochane uszczypliwości? Skoro ona pragnie mojego szczęścia to niech pozwoli mi być szczęśliwym razem z nią… Nie oczekuję od niej, że od razu zgodzi się być moją żoną, co oczywiście uszczęśliwiłby mnie do grobowej deski - uśmiechnął się lekko - Ale chciałbym, aby przynajmniej spróbowała… Jeżeli nam nie wyjdzie pozwolę jej odejść w spokoju, ale nigdy jej nie zapomnę. Nawet jakby mnie o to prosiła, nie mógłbym jej tego obiecać bo za bardzo ja kocham… Tak! Kocham ją! Stała się dla mnie wszystkim na przestrzeni tych kilku miesięcy odkąd się poznaliśmy. Wraz z jej poznaniem moje życie nabrało sensu i kolorowych barw. Na początku nie wiedziałem jak mam nazywać nasze relacje. Przyjaźń była piękna, ale skończyła się już dawno i przerodziła w jeszcze piękniejsze uczucie… - w moich oczach znów pojawiły się łzy i wraz z wypowiadanymi przez Bartka słowami spływały swobodnie po policzkach.

- Ta kobieta nie może ci nic obiecać poza tym, że… poza tym że spróbuje - chlipnęłam - Spróbuje być z tobą cholernie szczęśliwa…

-Lili… - usta Barka zetknęły się delikatnie z moimi. Czułam na nich ciepło jego warg, a w brzuchu dziwny ucisk i łaskotanie. W jednej chwili zdałam sobie sprawę, że ja też go kocham… Nie mogłam dłużej oszukiwać ani siebie, ani jego. Oddałam się jego pocałunkowi wplatając ręce w kurkowe włosy. Bartek objął mnie jeszcze mocniej i przyciągnął do siebie unosząc ku górze. Poczułam, że tracę grunt pod stopami i zawisłam kilka centymetrów nad ziemią, ale nie przeszkadzało mi to w zupełności. Nasze języki wirowały w romantycznym tańcu, a my oboje czuliśmy się szczęśliwi. Bardzo szczęśliwi…

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Witam moje drogie Czytelniczki! Oddaję w Wasze ręce całkiem nowy 45 rozdział :)
Mam nadzieję, że moja kochana Iwonka nie udusi mnie za Kurasia prawda? :D Takie plany z tym osobnikiem wiązałam zanim zaczęłam cokolwiek pisać.
Fleur nie martw się, Ziomek będzie w swoim czasie :)
Poza tym już na początku pisałam, że nie będzie to opowiadanie o "cukierkowej miłości", ale wątek miłosny dopiero w 45 rozdziale chyba styknie prawda? Coś się wreszcie musi zacząć dziać w życiu Lilki, bo jej staropanieństwo grozi xD No dobra, bez przesady... Nie pieprzę już głupot i spadam sobie, a Was zostawiam z tym oto (beznadziejnym jak zawsze) rozdziałem. Miłego czytania! Buziaki ;* L.